Μέσα στα πλαίσια Αμερικανοποίησης του Ελληνικού Προτεκτοράτου αξεπέραστο ρόλο μαζικής πνευματικής χειραγώγησης αποτέλεσε ο αμερικάνικος κινηματογράφος, ιμπεριαλιστικού προσανατολισμού (hollywood), ήδη από τα τέλη της δεκαετίας του ’40. H τηλεόραση στη συνέχεια εμφύτευσε και εξατομικευμένα τον αμερικάνικο τρόπο σκέψης με γνώμονα το Αμερικάνικο Όνειρο κατάλληλα προσαρμοσμένο στην ελληνική πραγματικότητα, χωρίς αυτή η διάκριση να είναι πάντα ορατή. Επόμενο ήταν σήμερα, ηλικίες των 30 και άνω να εγκλωβιστούν μέσα στα πλαίσια ενός επιλεκτικού τρόπου χρήσης της έβδομης τέχνης και της τηλεόρασης που προέβαλλε και προβάλλει (όχι βέβαια απόλυτα) την πυγμή και την ισχύ του καπιταλιστικού τρόπου ζωής άριστα.
Η νεολαία δεν θα μπορούσε βέβαια μέσα σ’ αυτές τις συνθήκες να “δραπετεύσει από το κάδρο” και φαίνεται να δημιουργεί το δικό της πλαίσιο εγκλωβισμού μέσα στο ήδη υπάρχον,“βοηθούμενη” της τεχνολογικής εξέλιξης. Όσοι από τους νέους δεν γνώρισαν τον επεκτατισμό και τυχοδιωκτισμό (ταινίες γουέστερν,πολεμικές κτλ που πολλοί αγαπήσαμε το ξέρω) στην τηλεορασική τους έκδοση, γνωρίζουν τις παραπάνω έννοιες μέσα από παιχνίδια στον υπολογιστή, τις “σπασμένες” ταινίες και τον 3D κινηματογράφο.
Έτσι ενώ οι περισσότεροι έχουν ταυτίσει τις ΗΠΑ με την Άγρια Δύση και την Γη της Επαγγελίας (καουμπόιδες-καλούς, Ινδιάνους-κακούς, χρυσοθήρες και εύκολο κέρδος) ακόμα και σήμερα πολλοί δεν ξέρουν τι συνέβη στην 1η Μάη 1886 στο Σικάγο. Εκείνη την μαύρη εποχή που οι εργάτες είχαν γίνει φίλοι με τον θάνατο έβαλαν τα θεμέλια για μια εργασία δικαιότερη και αξιοπρεπέστερη, αλλά το πιο σημαντικό ήταν ότι μετέτρεψαν το εργατικό κίνημα από έμβρυο σε έφηβο. Χιλιάδες εργαζόμενοι απεργούσαν και η όλη κατάσταση μετασχηματίστηκε σ’ μαζικό εργατικό κίνημα που απαιτούσε: 8ωρη εργασία, 8ωρη ψυχαγωγία, 8ωρη ξεκούραση, αργία την Κυριακή. Για πρώτη φορά το εθνικιστικό ,ρατσιστικό και σεξιστικό μέτωπο δεχόταν τόσο σοβαρό πλήγμα. Εργάτες όλων των εθνοτήτων ενώνοταν για τον κοινό σκοπό, πορείες κατέληγαν σε πάρκα πού απαγορευόταν η επίσκεψη τους από έγχρωμους, οι γυναίκες έπαιρναν πρωτόγνωρες κοινωνικές πρωτοβουλίες. Η κίνηση κατεστάλλει βίαια (δολοφονίες και βασανισμοί εργατών), αλλά ένα ανεπανώρθοτο πλήγμα της Εργατικής Τάξης απέναντι στην καθεστηκυία είχε επιτευχθεί.
Την ίδια περίοδο περίπου, οι αγρότες της Θεσσαλίας είναι οι χαμένοι από την ένωση της περιοχής στην ελληνική επικράτεια με κερδισμένους τους τσιφλικάδες.Τα ζητήματα των αγροτών και των συμπαραστατών τους με πρωταρχικό την απαλλοτρίωση των καλλιεργήσιμων γαιών αγνοούνταν πεισματικά από την κυβέρνηση. Η εμβληματική συμμετοχή του Μαρίνου Αντύπα στο κίνημα των κολίγων και η δολοφονία του από τους μεγαλοτσιφλικάδες (πέθανε με τις λέξεις στα χείλη του: Ισότητα, Αδελφότητα, Ελευθερία. Χαρακτηριστική η σκηνή από την ταινία του Β.Γεωργιάδη “το χώμα βάφτηκε κόκκινο”) ατσάλωσαν τον αγώνα των αγροτών με αποκορύφωμα το αγροτικό πανθεσσαλικό συλλαλητήριο στην Λάρισα στις 6 Μάρτη 1910 του οποίου οι εκδηλώσεις γενικεύτηκαν στα χωριά Κιλελέρ (Κυψέλη) και Τσουλάρ(Μελιά) όπου και έληξαν αιματηρά.
Το τίμημα σε ανθρώπινες ζωές όμως και εδώ δεν πήγε χαμένο. Η όλη κίνηση λειτούργησε ως εφαλτήριο στο να υιοθετηθούν νέες μορφές πάλης (μαζικά συλλαλητήρια,κατάθεση ψηφισμάτων) αλλά και κοινωνικής αλληλεγγύης που τοποθετούσαν το αγροτικό κίνημα στους αντιπάλους του κατεστημένου.
Τον Δεκέμβρη του 1960 η απεργία των οικοδόμων εκτός του ότι πέτυχε να αποκαταστήσει σ’ αρκετό βαθμό το “γόητρο” του Λαικού Κινήματος που κατατσαλακώθηκε στα χρόνια του εμφυλίου, κατάφερε να φέρει και πάλι τον χωροφύλακα στα μέτρα του εργάτη. Για πρώτη φορά μετά τον εμφύλιο αποδομείται (στο επίπεδο της σωματικής σύγκρουσης) σε τέτοιο επίπεδο ο κατασταλτικός θεσμός που το αντίπαλο δέος των χωροφυλάκων θα το αποτελέσουν δικαιωματικά οι οικοδόμοι για τους εργατικούς αγώνες των επόμενων εφτά χρόνων.
Οι εργατικοί και κοινωνικοί αγώνες δεν έλλειψαν και στις μέρες μας, (εργατικές απεργίες, φοιτητικό και αντιπολεμικό κίνημα κτλ.) με τα όποια λάθη του τότε και του σήμερα, παρόλα αυτά η ηθική συνιστώσα τους δεν έγινε κατορθωτό να χαίρει της εμπιστοσύνης της πλατιάς μάζας τουλάχιστον σε βάθος χρόνου (οι ορθολογιστικοί λόγοι έχουν συζητηθεί και θα ξανασυζητηθούν). Σήμερα όμως που και λόγω των συνθηκών παρατηρείται και είναι επιβεβλημένη μια εσωτερική στροφή του εργατικού και κοινωνικού κινήματος προς αξίες όπως η εργατική αλληλεγγύη, αξιοπρέπεια και ελευθερία, οι κοινωνικοί συσχετισμοί τείνουν να αλλάξουν.
Ένα εργατικό κίνημα σε ειλικρινή συνεργασία με το ελοένα και αναπτυσσόμενο κίνημα της αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρησης ,με την συμμετοχή συντονιστικών σωματείων, συλλόγων,πρωτοβουλιών, καταλήψεων και όποιας άλλης ακηδεμόνευτης μορφής αγώνα και οργάνωσης, αλλά και με πολιτικό προσανατολισμό εναντίον της Ε.Ε -ΔΝΤ και του Κεφαλαίου, αρχίζουν να υφαίνουν ένα “κοινωνικό δίχτυ ασφαλείας” που θα κατεβάσει τον κόσμο στους δρόμους και θα τον κρατήσει, αρκεί ο κόσμος να το ανταποδώσει με την αναγκαία ώθηση.
Στις 26 Σεπτέμβρη είναι επιτακτική η ανάγκη να κατέβουμε στους δρόμους και στις πλατείες και να μείνουμε εκεί.Με Ανοιχτές Λαικές Συνελευσεις και Επιτροπες Αγώνα που θα επιληφθούν των πρώτων αναγκών(διαμονή,διατροφή ,μετακινήσεις κτλ) να χαράξουμε την αρχή του τέλους του Εφιάλτη.
Απεργία στην κατάθλιψη,Απεργία στην καταπίεση,Απεργία στον αφανισμό.
Αναρτήθηκε από κοινωνικα απροσαρμοστος
Αφήστε μια απάντηση