Είναι γνωστή η τακτική «ανάλογα με το μάγουλο και το μπάτσο», που εφαρμόζει με συνέπεια ο ΣΥΡΙΖΑ. Λέμε σε κάθε ακροατήριο αυτό που θέλει ν’ ακούσει. Οταν μιλάμε σε λαϊκά ακροατήρια, τάζουμε λαγούς με πετραχήλια. Κι όταν το αστικό ακροατήριο (κυρίως στα ΜΜΕ) μας εγκαλεί για «λαϊκισμό», βγαίνουμε και τα μαζεύουμε.
«Το μόνο που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ που έχει συγκεκριμένο οικονομικό κόστος και άμεσο για την κυβέρνηση είναι η αύξηση του κατώτατου μισθού. Του ιδιωτικού τομέα. Που μόνο ως προς τη σύνταξη επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό», δήλωνε ο Γιάννης Μπαλάφας στον «Βήμα FM», διαμαρτυρόμενος για το ότι το κόμμα του δέχεται επίθεση για παροχολογία και λαϊκισμό. Ξέχασε, βέβαια, ότι ο κατώτατος μισθός επηρεάζει και το επίδομα ανεργίας, αλλά και ο Τσίπρας, αναφερόμενος στο ίδιο θέμα στη Θεσσαλονίκη, ξέχασε την κατώτερη σύνταξη και μίλησε μόνο για το επίδομα ανεργίας. Αμφότεροι, πάντως, έχουν κάνει πρόοδο, αν σκεφτούμε ότι πριν από μερι- κούς μήνες ο Τσίπρας έλεγε στον Αυτιά ότι η άνοδος του κατώτατου μισθού θα καλυφθεί από τον κρατικό προϋπολογισμό!
Εν προκειμένω δεν μας απασχολεί το πόσο καλά γνωρίζουν τα στοιχειώδη της δημοσιονομικής και ευρύτερα της οικονομικής πολιτικής ο Τσίπρας και άλλα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η απολογητική τους ενώπιον του αστικού ακροατήριου. Το επεχείρησε και ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη. Οταν ρωτήθηκε αν σκέφτεται μη τυχόν και ο ΣΥΡΙΖΑ πάθει ό,τι έπαθε ο Παπανδρέου με το «λεφτά υπάρχουν», επιδόθηκε σε μια ακατάσχετη απολογητική για το «ρεαλισμό» των θέσεων του ΣΥΡΙΖΑ:
«Εμείς δεν λέμε πράγματα τα οποία δεν είναι ρεαλιστικά και εφικτά. Τι έχουμε πει; Θέλετε να σας επαναλάβω ορισμένα από αυτά και να τα συζητήσουμε; Εχουμε πει ότι θα επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό. Ξέρετε ότι αυτό δεν έχει δημοσιονομικό κόστος. Στον ιδιωτικό τομέα αναφερόμαστε. Εχει ένα ελάχιστο δημοσιονομικό κόστος που αφορά το επίδομα ανεργίας. […] Και ξέρετε, δεν κρύβουμε την ιδεολογική μας τοποθέτηση, αλλά πρέπει να σας πω ότι οι λύσεις που προτείνουμε, δεν έχουν δυστυχώς ή ευτυχώς, ένα ιδιαίτερο ιδεολογικό πρόσημο. Είναι απλά λύσεις βιώσιμες, ρεαλιστικές και εφικτές.Λύσεις, δεν μιλώ τώρα για το θέμα της αυτοδιαχείρισης αλλά σε σχέση με το χρέος με την ενίσχυση του δημόσιου ελέγχου στις Τράπεζες ενίσχυση της ρευστότητας, λύσεις που άλλες εποχές στη μεγάλη περίοδο μετά την ύφεση στις ΗΠΑ, ή μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη, δεν τις έδωσαν αριστερές Κυβερνήσεις, αλλά συντηρητικές Κυβερνήσεις. Εμείς λοιπόν πιστεύουμε ότι για να αντιμετωπίσουμε την πολύπλευρη κρίση που αντιμετωπίζουμε,χρειάζεται ένας συνδυασμός λύσεων συμβατικών, σαν αυτές που έδωσαν μετά το ’29 ή μετά τον πόλεμο στην Ευρώπη συντηρητικές Κυβερνήσεις, αλλά και μη συμβατικών αν θέλετε. Νέων ιδεών. Διότι δεν βρισκόμαστε σε μια συμβατική κατάσταση, να σας το πω έτσι. Είναι ανορθόδοξος ο πόλεμος που δέχεται η κοινωνία».
Η αντιιστορικότητα είναι, βέβαια, αντιεπιστημονική. Για τους δημαγωγούς, όμως, για τους εκπροσώπους του σύγχρονου μαυρογιαλουρισμού, αυτά είναι ψιλά γράμματα. Αναφέρονται σε μέτρα που πάρθηκαν τη δεκαετία του ‘30 ή τη δεκαετία του ‘50 από αστικές κυβερνήσεις, τα οποία υποτίθεται ότι θα επαναφέρουν 80 ή 60 χρόνια μετά, πάντα στο πλαίσιο του καπιταλισμού, λες και ο καπιταλισμός δεν άλλαξε καθόλου στη διάρκεια αυτών των δεκαετιών, λες και οι δυνατότητες διαχείρισής του, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, παρέμειναν ίδιες κι απαράλλαχτες.
Και βέβαια, δε λένε σε τι ακριβώς αναφέρονται. Υπαινίσσονται τον κεϊνσιανισμό, ενώ σε κάποιες περιπτώσεις, όπως όταν επισκέφτηκε τις ΗΠΑ, ο Τσίπρας εξύμνησε την οικονομική πολιτική του Ομπάμα, εμφανίζοντάς την ως νεοκεϊνσιανισμό. Πέρα από το αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός ότι οι ΗΠΑ ξαναβυθίστηκαν στην κρίση με τον κεϊνσιανισμό και βγήκαν μόνο όταν πήρε μπροστά η πολεμική βιομηχανία και στρατιωτικοποιήθηκε η οικονομία τους, η πολιτική του Ομπάμα δεν έχει καμιά σχέση με τον κεϊνσιανισμό. Οι ΗΠΑ εξακολουθούν να είναι χώρα υπερεκμετάλλευσης, υψηλής ανεργίας, συνεχούς διεύρυνσης της επίσημα καταγεγραμμένης φτώχειας (στοιχεία έχουν παρατεθεί από τις στήλες της «Κ»). Και βέβαια, οι ΗΠΑ είναι μια από τις ηγέτριες δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού συστήματος, δεν είναι η βαθύτατα εξαρτημένη Ελλάδα με τη μεσαίου επιπέδου καπιταλιστική ανάπτυξη.
Η αναφορά στις δεκαετίες του ‘30 και του ‘50, δηλαδή πριν και μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, δεν είναι τυχαία. Ισοδυναμεί με πέταγμα της μπάλας στην εξέδρα, αλλά ταυτόχρονα και με σινιάλο προς την αστική τάξη. Στους μεν εργαζόμενους και τους νέους δίνονται αόριστες υποσχέσεις περί ανάπτυξης που θα φέρει δουλειές, χωρίς καμιά συγκεκριμένη δέσμευση πλέον, στη δε αστική τάξη δίνεται η διαβεβαίωση ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν σκοπεύει να διασαλεύσει την καπιταλιστική τάξη πραγμάτων, αλλά να κινηθεί στο πλαίσιό της, με απόλυτο σεβασμό στην «υγιή επιχειρηματικότητα». Δεν είναι τυχαίο που ο πρόεδρος του ΣΕΒ, ο οποίος πολύ πριν ο ΣΥΡΙΖΑ εκτιναχτεί εκλογικά ξιφουλκούσε ενάντια στον «καπιταλισμό-καζίνο», δηλώνει πλέον φιλικά διακείμενος προς τον ΣΥΡΙΖΑ, μολονότι γνωρίζει πως αυτές του οι τοποθετήσεις ενοχλούν τα κόμματα της συγκυβέρνησης και τα ταυτισμένα μ’ αυτά ΜΜΕ. Ο Δασκαλόπουλος, όμως, κοιτάζει πιο μακριά από τον ορίζοντα των επόμενων εκλογών. «Πιάνει πόρτα για το χειμώνα», παίρνοντας στα σοβαρά ένα ενδεχόμενο κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.
ΚΟΝΤΡΑ – ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 21 ΣΕΠΤΕΜΒΡΗ
Αφήστε μια απάντηση