Για το αστικό καθεστώς ακόμα και ο θάνατος έχει … διαβαθμίσεις …

Του Γ. Γ.

Διαβάζω σε Κυριακάτικη εφημερίδα την πλέρια συμπαράσταση που δείχνει το ελληνικό κράτος σε οικογένειες στελεχών των Ενόπλων Δυνάμεων και των Σωμάτων Ασφαλείας, τα οποία έχασαν την ζωή τους “εν ώρα καθήκοντος”. Ουσιαστικά δηλαδή υπήρξαν θύματα εργατικών δυστυχημάτων. Μέλη των οικογενειών αυτών των νεκρών διορίστηκαν στο δημόσιο, υπήρξαν συντάξεις σε χήρες αυτών των θυμάτων … Μάλιστα η ελληνική βουλή έχει υιοθετήσει όλα αυτά τα χρόνια, 73 παιδιά “πεσόντων στελεχών” αυτών των μηχανισμών, “διαθέτοντας ετησίως για τον σκοπό αυτόν το ποσό των 625.000 ευρώ”, από τον προϋπολογισμό της.

Καμιά αντίρρηση στην αρωγή που παρέχει το ελληνικό κράτος σ’ αυτές τις οικογένειες που θρήνησαν νεκρούς οι οποίοι έχασαν την ζωή τους σαν αποτέλεσμα εργατικών δυστυχημάτων. Ομως αναλογίζομαι … Τι διαφορά έχουν αυτές οι οικογένειες απ’ αυτές τις εκατοντάδες οικογένειες της τάξης μας που είδαν τους δικούς τους ανθρώπους να χάνουν την ζωή τους αγωνιζόμενοι να κερδίσουν ένα μεροκάματο …

Σ’ αυτές τις οικογένειες γιατί το αστικό κράτος τους έχει γυρίσει εντελώς την πλάτη; Και δεν μιλάμε μόνο για εργατικές οικογένειες που έχασαν τους δικούς τους όταν αυτοί πάλευαν για να συντηρήσουν τους οικείους τους. Αναφερόμαστε και στους νεκρούς από ναζιστές και μπάτσους. Η περίπτωση της Μάγδα Φύσσα, που μετά από χρόνια ανεργίας, βρήκε εργασίας στις Κοινωνικές Υπηρεσίες του Δήμου Κερατσινίου μέσω των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ είναι χαρακτηριστική.

Η απάντηση γιατί συμβαίνει αυτό, είναι αυτονόητη. Για το αστικό καθεστώς ακόμα και ο θάνατος έχει … διαβαθμίσεις …