Σαν σήμερα το 1950: Η Χρύσα Χατζηβασιλείου περνά στην αθανασία

Σαν σήμερα, στις 14 Νοέμβρη 1950, έφυγε από τη ζωή η Χρύσα Χατζηβασιλείου, μια από τις σημαντικότερες μορφές του ελληνικού και διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος. Η παρουσία της, σε μια εποχή όπου οι γυναίκες σπάνια έσπαγαν τις ταξικές και πατριαρχικές δεσμεύσεις που τους επέβαλε η κοινωνία, αποτελεί μέχρι σήμερα σύμβολο πολιτικής αφοσίωσης, αταλάντευτης ιδεολογικής συνέπειας και ανθρώπινης γενναιότητας.

Η Χρύσα Χατζηβασιλείου γεννήθηκε στις αρχές του 20ού αιώνα και από τα νεανικά της χρόνια εντάχθηκε ενεργά στο εργατικό κίνημα. Γρήγορα ξεχώρισε για την οργανωτική της ικανότητα, την πολιτική της καθαρότητα και το πάθος της για γνώση. Η σύνδεσή της με το ΚΚΕ ήταν βαθιά και καθοριστική: αναδείχθηκε σε ηγετικά όργανα του Κόμματος, υπηρέτησε ως στέλεχος με διεθνή δράση, και αφιέρωσε τη ζωή της στην υπόθεση της κοινωνικής απελευθέρωσης.

Σε μια περίοδο όπου οι διώξεις, η παρανομία και ο ταξικός πόλεμος σάρωνε το κίνημα, η Χατζηβασιλείου συνέχισε τον αγώνα από κάθε δυνατό μετερίζι. Οι οργανωτικές και πολιτικές της παρεμβάσεις θεωρούνταν καθοριστικές όχι μόνο για τη δουλειά στο εσωτερικό του ΚΚΕ, αλλά και για τη διαμόρφωση γραμμής σε διεθνές επίπεδο, μέσα από επαφές και αποστολές σε χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης.

Η εποχή της δεν ήταν απλώς δύσκολη· ήταν ασφυκτική για τις γυναίκες. Η Χατζηβασιλείου όμως κατάφερε να διακριθεί μέσα σε ένα πολιτικό περιβάλλον όπου οι γυναίκες σπάνια αναγνωρίζονταν ως ισότιμες αγωνίστριες. Αγωνίστηκε για τη χειραφέτηση των γυναικών, για την ισότιμη συμμετοχή τους στο εργατικό και κομμουνιστικό κίνημα, και για την αναγνώριση της πολιτικής τους δύναμης.

Η προσφορά της δεν αποτυπώθηκε μόνο σε οργανωτικές θέσεις. Ήταν πηγή έμπνευσης, συμβουλευτικός και πολιτικός πυλώνας για γενιές νεότερων συντρόφων και συντροφισσών.

Η Χρύσα Χατζηβασιλείου πέθανε το 1950, μακριά από την πατρίδα, όπως τόσοι και τόσες άλλες αγωνιστές της εποχής. Όμως ο θάνατός της δεν σήμανε σιωπή. Αντίθετα, η μνήμη της έμεινε ζωντανή μέσα από τα γραπτά της, τις αναμνήσεις συντρόφων, και κυρίως μέσα από το έργο και το παράδειγμα της αφοσίωσης που άφησε πίσω.