Θα “καιγόμαστε” όσο δεν κάνουμε “προσάναμμα για τη σόμπα” το αστικό προσωπικό που μας κυβερνά.
Θα “ισοπεδώνεται” η τάξη μας, όσο δεν “κατεδαφίζουμε” όλους αυτούς που σαν “θεό” του έχουν το κέρδος.
Μαζί με μας, θύμα θα είναι και ο φυσικός πλούτος της χώρας μας, που για τους αστούς είναι “περιττό βάρος” αν δεν μπορούν να τον “αξιοποιήσουν”, αν δηλαδή δεν αποτελεί γι’ αυτούς πεδίο κερδοφορίας.
Παρακολουθούμε αυτές τις μέρες, το γνωστό σκηνικό που υπάρχει κάθε χρόνο αυτή. Ο απολογισμός από την πύρινη λαίλαπα είναι ένας νεκρός, μεγάλες υλικές ζημιές, τεράστιες καταστροφές στο οικοσύστημα.
Θα μπορούσε να ήταν διαφορετική η κατάσταση; την εποχή. Δεν μπορούσε το κράτος -και όχι μόνο το ελληνικό- να δημιουργήσει υποδομές και μηχανισμούς ώστε να αντιδρούν αποτελεσματικά την εκδήλωση πυρκαγιών; Φυσικά και θα μπορούσε.
Ο καπιταλισμός όμως άλλα επιτάσσει. Τα πάντα να αντιμετωπίζονται σαν πηγή αποκόμισης κέρδους. Είτε αυτά είναι έμψυχο υλικό είτε περιβάλλον.
Πολύ εύκολα και για να τεκμηριώσουμε αυτό τον ισχυρισμό μας μπορούμε να παραθέσουμε οικονομικά στοιχεία για τα ποσά που διέθεσε το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια για να «σώσει» τα τραπεζικά ιδρύματα, τα τεράστια χρήματα που διέθεσε για να προμηθευτεί πολεμικούς εξοπλισμούς κλπ, σε αντιδιαστολή με τις δραματικές περιστολές που έκανε στα κονδύλια πυρόσβεσης, αλλά και σε ότι έχει να κάνει με τον λεγόμενο «κοινωνικό κράτος».
Προσθέτουμε όμως και κάτι άλλο.
H φύση, δηλαδή η φύση που δεν είναι το ανθρώπινο σώμα, είναι το ανόργανο σώμα του ανθρώπου. O άνθρωπος ζει στη φύση σημαίνει: η φύση είναι το σώμα του, με το οποίο οφείλει να διατηρεί μια σταθερή διαδικασία για να μην πεθάνει. H άποψη ότι η φυσική και η πνευματική ζωή του ανθρώπου είναι αναπόσπαστα δεμένες με τη φύση δε σημαίνει τίποτα άλλο από το ότι η φύση είναι αναπόσπαστα δεμένη με τον εαυτό της, επειδή ο άνθρωπος είναι μέρος της φύσης.
Καρλ Μαρξ
O μαρξισμός αντιλαμβανόταν ότι η εμπορευματική-κεφαλαιοκρατική οργάνωση της παραγωγής δεν σήμαινε μόνο την εκμετάλλευση της ζωντανής εργασίας, αλλά και την καταλήστευση του φυσικού πλούτου της γης.
Μ’ αυτό το σκεπτικό μπορούμε να κατανοήσουμε γιατί το αστικό κράτος δεν κάνει το παραμικρό για να προστατέψει τον δασικό πλούτο της χώρας μας, γιατί οι πυρκαγιές που ξεσπούν τέτοια εποχή -βοηθούν οι καιρικές συνθήκες- είναι το όχημα για την περαιτέρω εμπορευματοποίηση της γης και φυσικά γιατί το αστικό κράτος δεν κάνει καμιά προσπάθεια για να τις εμποδίσει. (Δεν υπάρχει πιο χαρακτηριστική επιβεβαίωση γι’ αυτό, από την είδηση ότι εν μέσω πύρινης λαίλαπας, το κράτος κινητοποιήθηκε για να δημιουργηθούν αντιπυρηνικές ζώνες!)
Αφήστε μια απάντηση