Τα τελευταία χρόνια, με αποκορύφωμα τη σημερινή πολεμοκάπηλη συγκυρία, ντόπια και διεθνής εξουσία μας επιβάλλει διαρκώς το ψευδές δίλημμα ‘’κανόνια ή βούτυρο’’. Που με πολύ απλά λόγια, για την κοινωνική βάση, για όλους και όλες εμάς σημαίνει το εξής. Μπορείτε να συνεχίσετε να παραμένετε φτωχοί, να τρώτε λιγότερο για να πληρώνετε ρεύμα και φροντιστήρια, να πεθαίνετε σε ράντζα στα νοσοκομεία, να πληρώνετε νοίκι όσο κι ο μισθός σας, να πεθαίνετε στα τρένα, για να μπορούμε εμείς να συνεχίσουμε να κυβερνάμε ανενόχλητοι και να τσεπώνουμε ακόμα περισσότερα κάνοντας μπίζνες με όπλα, πετρέλαια και φυσικό αέριο; Κι αν για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να σκοτώσουμε και μερικές χιλιάδες στην Παλαιστίνη, τον Λίβανο, την Υεμένη, και όπου αλλού, μην μιλάτε και πολύ γιατί σύντομα θα έρθει και η σειρά σας.
Ζούμε σε χαλεπούς καιρούς.
Όλες οι αλεπούδες βγήκαν στο παζάρι, η βιομηχανία των όπλων παίρνει το πάνω χέρι για τα καλά, κι ο πόλεμος απειλεί το σπίτι μας. ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ οπλίζουν και επενδύουν στην τρομολαγνεία, το ελληνικό κράτος ακολουθεί πιστά και οι δολοφόνοι του Ισραήλ συνεχίζουν να εκτελούν.
Κι εμείς εδώ;
Εμείς εδώ, παρά τα τόσα δισεκατομμύρια που ξέφρενα πετάνε οι δυνάστες μας για αγοράσουν κι άλλα όπλα, αρκούμαστε σε ένα πενηντάρικο αύξηση στον βασικό μισθό, δώρο του μεγαλόψυχου Λουδοβίκου. Και την ίδια στιγμή, κάθε τόσο, όπως και τώρα, ανακοινώνονται γενναίες αυξήσεις για τους ένστολους προστάτες κράτους και κεφαλαίου (στρατός, αστυνομία, λιμενικό), ακριβώς για να εξασφαλιστεί η διαιώνιση της φτώχειας, της καταπίεσης και της υποταγής μας, για να μην αντιδράσουμε σε πολεμοκάπηλους σχεδιασμούς και αποφάσεις που γίνονται στις πλάτες μας και σε βάρος των αναγκών και της ελευθερίας μας.
Εμείς εδώ τρομάζουμε όταν ανοίγουμε τον λογαριασμό του ρεύματος, ενώ οι ντόπιοι πλιατσικολόγοι της ενέργειας πλουτίζουν. Εμείς εδώ χάνουμε συγγενείς στα νοσοκομεία, γιατί κράτος και ιδιώτες τα έχουνε ρημάξει. Εμείς εδώ λιγοστεύουμε το φαγητό στο τραπέζι, ενώ τα αφεντικά μάς εκμεταλλεύονται ανελέητα. Εμείς εδώ πεθαίνουμε στα Τέμπη, γιατί παράσιτα του δημοσίου κι ιδιώτες της κακιάς ώρας αντί για προηγμένο σιδηροδρομικό δίκτυο, έστησαν καρμανιόλα.
Κάθε μέρα, κράτος και αφεντικά μας κλέβουν και από κάτι άλλο. Κονταίνουν τις ζωές μας, κονταίνουν τις ελευθερίες μας.
Χρειάζεται, όμως, να ψηλώσουμε. Να οργανωθούμε, να παλέψουμε και να διεκδικήσουμε από τα πιο μικρά, όπως το δώρο του Πάσχα που μας ανήκει και δεν πρέπει να το επιστρέφουμε, μέχρι τα πιο μεγάλα.
Η απεργία είναι ένα ακόμα όπλο, και δεν είναι αρκετό από μόνο του. Χρειάζεται χιλιάδες γροθιές να υψωθούν, για να αναγκάσουμε κράτος και κεφάλαιο να κάνουν αυτά που χρειάζονται για να μην ξαναϋπάρξουν άλλες εκατόμβες νεκρών σαν κι αυτές των Τεμπών, για να αρχίσουμε να παίρνουμε πίσω από όλα εκείνα που τόσα χρόνια μας κλέβουν.
Όταν, λοιπόν, μας θέτουν εκβιαστικά το δίλημμα “κανόνια ή βούτυρο”, εμείς να τους απαντάμε πως το βούτυρο δεν φτάνει. Κι αν θέλουν, να το φάνε αυτοί.
ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΤΑ ΑΦΕΝΤΙΚΑ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΟΡΓΑΝΩΣΟΥ ΣΤΟΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ
Αφήστε μια απάντηση