Το σημερινό άρθρο της Τζίνας Μοσχολιού στα Νέα, με τίτλο «Υγρές τραμπικές φαντασιώσεις», είναι ένα από τα λίγα κείμενα του αστικού Τύπου που ξεγυμνώνουν —έστω και με δημοσιογραφική ειρωνεία— το αποκρουστικό πρόσωπο της εξουσίας.
Μέσα από τις αναφορές της στη «δημόσια τάξη», στην «ασφάλεια» και στους συμβολισμούς που συνοδεύουν την ακροδεξιά ρητορική της ΝΔ, η Μοσχολιού αποκαλύπτει κάτι πολύ πιο βαθύ: τη συστηματική μετάλλαξη του ελληνικού κράτους σε αυταρχικό καθεστώς με φιλελεύθερο προσωπείο.
Η Μοσχολιού, με τη δηκτική της γραφή, περιγράφει αυτό που όλοι βλέπουμε αλλά πολλοί αρνούνται να πουν: ότι ο Μητσοτάκης και το επιτελικό του κράτος δεν είναι απλώς «δεξιά κυβέρνηση», είναι το ελληνικό παράρτημα του τραμπισμού και του ορμπανισμού. Μιας πολιτικής που τρέφεται από τον φόβο, χτίζει καριέρες πάνω στον εθνικισμό και υπόσχεται «ασφάλεια» την ώρα που αφήνει τους φτωχούς να πεινούν και τους εργαζόμενους να πεθαίνουν στα εργοτάξια.
Κάθε φορά που η εξουσία επικαλείται τη «δημόσια ασφάλεια», αυτό που εννοεί είναι σιγή νεκροταφείου.
Κάθε φορά που μιλά για «σταθερότητα», εννοεί υποταγή.
Και κάθε φορά που υπόσχεται «τάξη», εννοεί τάξη ταξική, εκείνη που υπηρετεί τους λίγους και καταπνίγει τους πολλούς.
Το άρθρο της Μοσχολιού αξίζει να διαβαστεί όχι μόνο γιατί είναι εξαιρετικά γραμμένο, αλλά γιατί ανοίγει ρωγμές μέσα στο τσιμεντωμένο τοπίο της ενημέρωσης.
Δείχνει πως ακόμα και μέσα στα συστημικά ΜΜΕ υπάρχουν φωνές που αρνούνται να προσκυνήσουν την «κανονικότητα» του αυταρχισμού.
Αφήστε μια απάντηση