Μπορούμε να υποθέσουμε την ηθική ικανοποίηση που θα αισθάνθηκαν τα μέλη του Ρουβίκωνα όταν διάβασαν την ανοιχτή επιστολή που έδωσε στην δημοσιότητα η απολυμένη εργάτρια Δ.Λ. Η ίδια είχε χάσει την δουλειά της λόγω εγκυμοσύνης, από την εταιρεία “VresNet”, και χρειάστηκαν αγώνες μέχρι τη θετική σημερινή απόφαση ένταξής της στο πρόγραμμα επιδότησης ανέργων.
Είναι απ’ τις απίστευτες χαμογελαστές ανάσες που παίρνεις, όταν ο εργατικός αγώνας που συμμετέχεις έχει νικηφόρα κατάληξη. Δεν είναι απλώς μια απόδειξη για το πόσο γειώνεται αυτή η συλλογικότητα με τον κόσμο της τάξης μας, αλλά το συγκεκριμένο κείμενο της εργάτριας έχει μεγαλύτερη δύναμη από εκατό προπαγανδιστικές μπροσούρες που θα έκδιδε ο Ρουβίκωνας. Κι αυτό γιατί απλά, κατανοητά και με συναίσθημα η εργάτρια περιγράφει όσα βίωσε η ίδια και αντιλήφθηκε απόλυτα τι σημαίνει αυτό που άκουγε μέχρι τώρα από την συλλογικότητα σαν σύνθημα, ότι το μόνο που έχουμε είναι ο ένας τον άλλον!
Ας δώσουμε τον λόγο στην ίδια:
Ζούμε σε μια χώρα όπου οι νόμοι και οι θεσμοί συχνά γέρνουν προς όφελος των ισχυρών, αφήνοντας πολλούς από εμάς αόρατους και αβοήθητους. Η ανεργία, η ανασφάλεια και η αδικία είναι καθημερινή πραγματικότητα για χιλιάδες εργαζόμενους και ειδικά για όσους αντιμετωπίζουν επιπλέον δυσκολίες, όπως η εγκυμοσύνη ή άλλες ευάλωτες καταστάσεις.
Σ’ αυτό το φόντο, ο Ρουβίκωνας αναδεικνύεται όχι απλά ως ένα σωματείο ή μια συλλογικότητα, αλλά ως η ζωντανή απάντηση στη σαπίλα και στη διαφθορά που μαστίζει το σύστημα. Είναι η φωνή που δεν φοβάται να φωνάξει, το χέρι που σηκώνεται για να τραβήξει τους αδύναμους από το λάκκο της αδικίας.
Εμένα με απέλυσαν ενώ ήμουν έγκυος. Ψυχρά, απροειδοποίητα, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την κατάστασή μου. Και σαν να μην έφτανε αυτό, μου αρνήθηκαν και το επίδομα ανεργίας που δικαιούμουν, με προσχηματικές και γελοίες δικαιολογίες. Με ήθελαν αόρατη, σιωπηλή, ανυπεράσπιστη. Ένιωθα χαμένη, μόνη μου μπροστά σε όλο αυτό το “θηρίο” που είχα να αντιμετωπίσω.
Αν δεν ήταν ο Ρουβίκωνας και αυτό το σωματείο, θα ήμουν ακόμα στο τίποτα… μόνη, απελπισμένη, αποκλεισμένη από τα αυτονόητα. Εκείνοι δεν δίστασαν. Ήρθαν δίπλα μου, στάθηκαν μπροστά μου όταν εγώ δεν μπορούσα να σταθώ. Πήραν θέση απέναντι στον εργοδότη μου, απέναντι στη ΔΥΠΑ, και δεν έφυγαν μέχρι να δικαιωθώ.
Χάρη στο Ρουβίκωνα, πήρα το επίδομα που δικαιούμαι.
Αλλά κάτι ακόμα πιο σημαντικό: ξαναβρήκα τη φωνή μου. Τη δύναμή μου. Κατάλαβα πως δεν είμαι μόνη. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν φοβούνται, που δεν σιωπούν, που παλεύουν πραγματικά για το δίκιο.
Ο Ρουβίκωνας είναι η ελπίδα πως μια άλλη κοινωνία είναι εφικτή. Μια κοινωνία δικαιοσύνης, αλληλεγγύης και αξιοπρέπειας. Όχι ως μια μακρινή ουτοπία, αλλά ως μια πραγματικότητα που μπορούμε να χτίσουμε, μέρα με τη μέρα, με αγώνα και πίστη.
Η αλληλεγγύη τους δεν είναι μόνο μια χειρονομία είναι η απόδειξη πως, παρά τη σαπίλα που μας περιβάλλει, μπορούμε να σταθούμε όρθιοι και να παλέψουμε για τα δικαιώματά μας.
Ο Ρουβίκωνας δεν είναι απλά μια ομάδα, είναι η καρδιά του αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο.
Είναι η απάντηση στη σαπίλα αυτής της χώρας. Είναι η ελπίδα που μπορούμε να έχουμε πως ίσως, κάποια μέρα, αυτός ο κόσμος γίνει έστω λίγο καλύτερος..!
Δ.Λ., απολυμένη έγκυος εργαζόμενη στη “VresNet”
Αφήστε μια απάντηση