Ως γνωστόν, η Γλυκερία, παρά τις εκκλήσεις πολλών καλλιτεχνών και θαυμαστών της να ακυρώσει συναυλία στο κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ, αρνήθηκε πεισματικά. Οι κραυγές και οι θρήνοι παιδιών κι αμάχων που δολοφονούνται λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα από το χώρο που θα τραγουδούσε, δεν την αγγίζουν. Ανέμελη και ξέγνοιαστη, διάλεξε να διασκεδάσει τους σφαγείς και τους δολοφόνους.
Όταν γίνεσαι τζουτζές και τραγουδάς για τον άρχοντα που σφάζει την οικογένεια του γείτονα, θα υποστείς και τις συνέπειες. Κι αυτές ήρθαν — όχι από κάποια «λογοκρισία», αλλά από τον ίδιο τον ελληνικό λαό.
Την αρχή έκανε η απόφαση του Συλλόγου Γονέων και Κηδεμόνων και του Δήμου Μυτιλήνης να ακυρώσουν τη συμμετοχή της στη συναυλία του Μουσικού Σχολείου για τα 30 χρόνια λειτουργίας του. Από εκεί και πέρα, οι ακυρώσεις έπεσαν βροχή:
⏩ αποκλεισμός από τη συναυλία-αφιέρωμα για τα 100 χρόνια από τη γέννηση του Θεοδωράκη στο Καλλιμάρμαρο,
⏩ακύρωση συμμετοχής στη συναυλία-αφιέρωμα στη Λίνα Νικολακοπούλου στο Sani Festival,
⏩ και τώρα, η οριστική διαγραφή της από τη μεγάλη συναυλία-αφιέρωμα στον Στέλιο Καζαντζίδη, επίσης στο Καλλιμάρμαρο.
Η τέχνη δεν είναι απολιτική. Όταν παριστάνεις τον «ουδέτερο», γίνεσαι πλυντήριο της εξουσίας. Όπως έλεγε ο Μπρεχτ: «Όταν η τέχνη είναι απολιτική, σημαίνει ότι έχει συμμαχήσει με την άρχουσα τάξη.»
Η Γλυκερία διάλεξε πλευρά. Και δεν είναι του λαού, ούτε των καταπιεσμένων, ούτε των παιδιών που θάβονται ζωντανά κάτω από τα ερείπια στη Γάζα. Είναι το στρατόπεδο ενός κράτους του οποίου ο πρωθυπουργός έχει ήδη καταδικαστεί ως εγκληματίας πολέμου.
Κανείς δεν μπορεί να επικαλείται «ουδετερότητα» όταν πατάει σε σκηνές που στήνονται πάνω σε αίμα. Η κυρία Γλυκερία έκανε την επιλογή της. Οι αντιδράσεις, λοιπόν, δεν είναι υπερβολικές· είναι το αυτονόητο τίμημα.
Αφήστε μια απάντηση