Σαράντα τρία χρόνια πριν, στις 16 Νοέμβρη του 1982, έσβησε σε ηλικία 68 ετών ο Θανάσης Χατζής, μια από τις πιο εμβληματικές και αλύγιστες μορφές του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδας. Δεν ήταν απλώς ένας πιστός κομμουνιστής. Ήταν ο άνθρωπος που ενσάρκωσε την αντίσταση ενάντια στον φασισμό, την κατοχή και τον εμφύλιο και που, ακόμα και μέσα από τις φυλακές και τις εξορίες, δεν έσκυψε ποτέ το κεφάλι μπροστά στην αστική εξουσία.
Γεννημένος το 1914 στην Αθήνα, ο Θανάσης Χατζής μεγάλωσε σε εργατική οικογένεια και από νωρίς μπήκε στον αγώνα. Μέλος της ΟΚΝΕ, (Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδας), από τα χρόνια της δικτατορίας του Μεταξά, συνελήφθη πρώτη φορά το 1936. Η ζωή του θα γινόταν ένα ατέλειωτο κελί: Ακροναυπλία, Κέρκυρα, Ανάφη, Αϊ-Στράτης – και αργότερα, μετά την απελευθέρωση, οι φυλακές της Κατοχής και του Εμφυλίου.
Στο Δ.Σ.Ε ανέλαβε πολιτικός επίτροπος στο Αρχηγείο Ρούμελης, πολεμώντας με το όπλο στο χέρι και την ιδεολογία στην καρδιά.
Ο Θανάσης Χατζής θρύλο αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση μετανοίας. Το 1947, στη φυλακή της Κέρκυρας, οι αρχές τού πρότειναν ελευθερία με αντάλλαγμα μια υπογραφή. «Θα υπογράψω μόνο με το αίμα μου», απάντησε. Και το εννοούσε.
Απελευθερώθηκε το 1962, μετά από 26 χρόνια φυλακών και εξοριών, περισσότερα από κάθε άλλο στέλεχος του ΚΚΕ. Δεν σταμάτησε. Επέστρεψε αμέσως στον αγώνα, μέσα από τις γραμμές του ΚΚΕ, γράφοντας, μιλώντας, οργανώνοντας.
Το βιβλίο του «Η νικηφόρα επανάσταση που χάθηκε» (σε τρεις τόμους, εκδόσεις Θεμέλιο) παραμένει μέχρι σήμερα ένα από τα πιο σημαντικά ντοκουμέντα για τον ΔΣΕ και την εποχή του Εμφυλίου, γραμμένο με ειλικρίνεια, αυτοκριτική και βαθιά πίστη στον σοσιαλισμό.
Δεν ήταν αγγελικά πλασμένος. Είχε λάθη, όπως όλοι οι επαναστάτες. Αλλά είχε και κάτι που λείπει από πολλούς σήμερα: ακεραιότητα, θάρρος, ταξική συνείδηση.
Στις 16 Νοέμβρη 1982, ο Θανάσης Χατζής πέθανε από καρδιά, μια καρδιά που είχε χτυπήσει για δεκαετίες μέσα σε μπουντρούμια, σε βουνά, σε λαϊκές συνελεύσεις.
Αφήστε μια απάντηση