Του Γ.Γ
Η πολιτική βία στην Ελλάδα υπήρξε διαχρονικά οργανικό κομμάτι της εξουσίας. Η παράδοση αυτή είχε βαθιές ρίζες. Τα Τάγματα Ασφαλείας του Ράλλη, (είναι και επίκαιρα τώρα αφού σαν χτες είχαμε την συντριβή της σφηκοφωλιάς των Ταγματαλητών στον Μελιγαλά), είχαν ήδη δείξει ότι το κράτος μπορούσε να συμμαχήσει με κατακτητές και συνεργάτες για να πολεμήσει τον «εσωτερικό εχθρό».
Μετά τον Εμφύλιο, το παρακράτος συνέχισε: η ΕΕΕ και η «Καρφίτσα» στη Θεσσαλονίκη, η δολοφονία του Λαμπράκη το 1963, η στενή συνεργασία μηχανισμών της αστυνομίας και των μυστικών υπηρεσιών με ομάδες τραμπούκων. Πολύ αργότερα, η Χρυσή Αυγή έδειξε πως η ίδια λογική επιβιώνει: «ιδιωτικοποιημένη» βία, αλλά με κάλυψη και συνενοχή θεσμών, μέχρι να ξεσπάσει η κοινωνική κατακραυγή και η δικαστική καταδίκη. (Δείτε κι αυτό: Η αποφυλάκιση Μιχαλολιάκου ξεγυμνώνει την επιλεκτική «ευαισθησία» της Δικαιοσύνης).
Απέναντι σε αυτήν την επίσημη ή ανεπίσημη βία του κράτους, αναπτύχθηκε η «αντικρατική» βία. Ο Ε.Λ.Α.Σ, και η ΟΠΛΑ που εκτελούσαν δοσίλογους και συνεργάτες του κατακτητή, και ο ΔΣΕ που πάλευε για λαϊκή δημοκρατία και εθνική ανεξαρτησία απέναντι σε όλα τα αποβράσματα της κοινωνίας που στελέχωσαν κύρια τον λεγόμενο “Εθνικό Στρατό”.
Αργότερα, στην μεταπολίτευση, πολιτική βία άσκησαν, ο Ενοπλος Λαϊκός Αγώνας, ο Επαναστατικός Αγώνας, η 17 Νοέμβρη, κι’ άλλες οργανώσεις που τοποθετούσαν τον εαυτό τους ως συνεχιστές μιας «επαναστατικής παράδοσης βίας»: Ροβεσπιέρος, Μπολσεβίκοι, Αντίσταση… Στην δική τους αφήγηση, υπήρχε ένας λαός που έπρεπε να εκδικηθεί και να αποδώσει δικαιοσύνη. Η βία εδώ παρουσιαζόταν ως αναγκαίο κακό για να οδηγηθεί η κοινωνία στη λογική και στο δίκαιο. Όπως έγραφε ο Saint-Just: «Η βία δεν διαμορφώνει ούτε δίκαιο ούτε λογική, όμως είναι αδύνατον να την αποφύγουμε αν θέλουμε να οδηγηθούμε σε μια τέτοια κοινωνία που θα γίνεται σεβαστό το δίκαιο και η λογική».
Οι τελευταίες πολιτικές εκτελέσεις που είχαμε στην χώρα μας ήταν το 1952, του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του. Ο πρωθυπουργός Νικόλαος Πλαστήρας, που φαινομενικά εκπροσωπούσε τον Κέντρο, κάτω από την πίεση του Παλατιού, του στρατού και της αμερικανικής πρεσβείας, έδωσε το πράσινο φως για τις εκτελέσεις.
(Εδώ να συμπληρώσουμε, ότι όπως αναφέρει ο Δημήτρης Κουσουρής στο βιβλίο του: «Δίκες των δοσίλογων 1944-1949. Δικαιοσύνη, συνέχεια του κράτους και εθνική μνήμη»: “Οι αριθμοί είναι εύγλωττοι: ανάμεσα σε 1945 και 1949 εκτελέστηκαν με απόφαση πολιτικών ή στρατιωτικών δικαστηρίων 25 δοσίλογοι και πάνω από 3.000 καταδικασθέντες ως μέλη ή συνοδοιπόροι του ΚΚΕ και του ΕΑΜ”. Οι πολιτικές εκτελέσεις δηλαδή αποτέλεσαν μαζί με τις παρακρατικές οργανώσεις σημαντικά όπλα στην φαρέτρα της δεξιάς ενάντια στο λαϊκό κίνημα).
Κι ενώ σε μας τείνουν να εξαλειφθούν τα πολιτικά εγκλήματα, η είδηση της δολοφονίας του Charlie Kirk στη Γιούτα, έδωσε τα περιθώρια για πολιτικές αναλύσεις που κάνουν λόγο ότι στις ΗΠΑ, η ακραία πόλωση, ο οπλισμένος ακτιβισμός και η κουλτούρα των όπλων θα «γεννήσουν νέες εκτελέσεις» και στην μητρόπολη του καπιταλισμού διαμορφώνεται ένα πρωτόγνωρο σκηνικό στη δημόσια σφαίρα.
Μένει να δούμε τι εξελίξεις θα προκύψουν.
Αφήστε μια απάντηση