Ο εθνικός στρατός αποτελέστηκε από «κανονικήν στρατολογίαν» όλων των ταγματαλητών του Σιμάνα.
Όλες οι τρομοκρατικές οργανώσεις μπήκαν συν γυναιξί και τέκνοις μέσα σ’ αυτό το… στρατό. Δεν έλειψαν ούτε οι παπάδες. Όλοι οι «εθνικόφρονες» εύρισκαν μίαν θέσιν υπό το στέμμα του σεπτού του Άνακτος.
Ως και η «εθνικόφρων» γιαγιά μου μπορούσε να περάσει στο μπράτσο της ένα περιβραχιόνιο, να πάρει μια κουμπούρα και να ενταχθεί στον εθνικό στρατό.
Τα κριτήρια του στρατού ήταν ηθικά. Δηλαδή ξεκοίλιασες κανένα συμπατριώτη σου, έκλεισες κανέναν στο Χαϊδάρι, έχεις καμιά «εύφημο» μνεία του Στρόοπ; Μπαίνεις με άριστα. Έχεις βρώμικο ποινικό μητρώο; Μπαίνεις με λίαν καλώς.
Αν δε φέρεσαι εγγεγραμμένος σε κανένα απ’ αυτά τα δυο λίμπρο ντ’ όρο (ποινικό μητρώο ή γερμανικό κατάλογο) αποκλείεσαι του στρατεύματος ως μη συγκεντρώνων τα απαραίτητα ηθικά και εθνικά εφόδια. Είσαι δηλαδή Βούλγαρος και πρέπει να εξοντωθείς.
Μενέλαος Λουντέμης. – «Ο Μεγάλος Δεκέμβρης»
7 Σεπτέμβρη 1943 – Η διαταγή Στρόοπ: Ημέρα ντροπής, ημέρα μνήμης
Σαν σήμερα, 7 Σεπτέμβρη 1943, ο Γερμανός υποστράτηγος των Ες Ες, Γιούργκεν Στρόοπ, διοικητής των ταγμάτων ασφαλείας και των δυνάμεων χωροφυλακής στην κατεχόμενη Ελλάδα, εξέδωσε τη διαταγή που εγκαινίασε επίσημα τον διωγμό των Εβραίων στη χώρα μας. Ο ίδιος ήταν ήδη διαβόητος για την αιματηρή καταστολή της εξέγερσης στο γκέτο της Βαρσοβίας. Στην Ελλάδα έφερε μαζί του το δόγμα της «τελικής λύσης» και το εφάρμοσε με κτηνώδη συνέπεια.
Η εβραϊκή κοινότητα της Ελλάδας αριθμούσε περίπου 72.000 ψυχές στις αρχές του 1941. Μέχρι την αποχώρηση των Γερμανών, 59.000 εξοντώθηκαν στα στρατόπεδα θανάτου – κυρίως στο Άουσβιτς – με ποσοστό απωλειών που ξεπερνούσε το 80%. Ένα από τα υψηλότερα σε όλη την κατεχόμενη Ευρώπη.
Η Θεσσαλονίκη, με την πανάρχαια σεφαραδίτικη κοινότητα, σχεδόν ξεκληρίστηκε. Στα Ιωάννινα, στη Ρόδο, στην Κέρκυρα, στον Βόλο, οι άνθρωποι συνελήφθησαν μαζικά και οδηγήθηκαν στον χαμό. Οι εικόνες των τρένων που αναχωρούσαν γεμάτα οικογένειες είναι από τις πιο σκοτεινές σελίδες της ιστορίας μας.
Το έγκλημα δεν ήταν έργο μόνο των ναζί. Βρήκαν πρόθυμους συνεργάτες: τα Τάγματα Ασφαλείας, την κατοχική χωροφυλακή, τους ντόπιους φασίστες που φόρεσαν τη στολή του προδότη για να κυνηγήσουν τον γείτονα και να δείξουν πίστη στον κατακτητή. Χωρίς αυτούς, η επιχείρηση δεν θα είχε πάρει τέτοια διάσταση.
Η μνήμη των 59.000 Εβραίων της Ελλάδας που χάθηκαν, δεν είναι απλά υπόθεση ιστορικών βιβλίων. Είναι προειδοποίηση. Ο φασισμός, όταν σηκώνει κεφάλι, κουβαλάει πάντα μαζί του το μίσος, τον αντισημιτισμό, τον ρατσισμό, τον πόλεμο.
Η 7η Σεπτέμβρη είναι ημέρα μνήμης αλλά και υπόσχεσης: ποτέ ξανά.
Να κρατάμε ζωντανή την ιστορική αλήθεια. Να τιμούμε τα θύματα. Και πάνω απ’ όλα, να βαδίζουμε στον δρόμο της Αντίστασης, εκεί όπου οι λαοί γράφουν την πραγματική ιστορία τους.
Αφήστε μια απάντηση