Του Γ.Γ.
Σε μια εποχή που οι οθόνες μας βομβαρδίζονται με εικόνες “εκεχειριών”, παχιά ευχολόγια ηγετών, έρχεται η Χρύσα Κακατσάκη με ένα κείμενο της σήμερα στο Documento και βάζει τα πράγματα στην θέση τους. Ακόμα από τον τίτλο του άρθρου της: «Εκεχειρία δεν σημαίνει ειρήνη», ξεσκεπάζεται η υποκρισία των όσων μας σερβίρουν τα συστημικά παπαγαλάκια.
Ουσιαστικά η εκεχειρία είναι η πιο χυδαία απάτη. Εχουμε ξεκάθαρα μια συμφωνία που βολεύει μόνο τα μονοπώλια, τον ιμπεριαλισμό, και το καθεστώς Νετανιάχου, με τον Παλαιστινιακό λαό να παίρνει μια προσωρινή ανάσα, για να θρηνήσει τους νεκρούς του και να επουλώσει κάπως τις πληγές που του άνοιξε η εγκληματική πολεμική μηχανή του Τελ Αβίβ.
Δεν είναι ειρήνη – είναι διακοπή για να ξαναφορτώσουν τα κανόνια τους, να κάνουν σχέδια πώς θα ξαναμοιράσουν τα κέρδη τους, πώς θα ξαναδέσουν χειροπόδαρα τους λαούς.
Η Κακατσάκη το λέει ωμά: η εκεχειρία είναι το διάλειμμα του κεφαλαίου για να ξαναχτυπήσει, πιο σκληρά, πιο πονηρά. “Η προσωρινή ειρήνευση αποτελεί τη μάσκα για την νομιμοποίηση της κατοχής”, γράφει συγκεκριμένα, μια εκτίμηση που ταυτίζεται απόλυτα με την θέση που είχαμε λάβει όταν εμφανίστηκε το λεγόμενο σχέδιο Τραμπ, για τον τερματισμό του πολέμου στην Γάζα.
Η αρθρογράφος του Documento αφού κάνει αναφορά ότι καθοριστικό ρόλο σ’ αυτή την εξέλιξη διαδραμάτισαν “οι ολοένα διογκούμενες διεθνείς κινητοποιήσεις με εκατομμύρια ανθρώπους να μπλοκάρουν δρόμους και λιμάνια, να συλλαμβάνονται στα καταστρώματα των στολίσκων, να κολλάνε αφίσες και να χαλάνε με κάθε τρόπο τη μακάβρια ηρεμία της δυτικής συνενοχής”, εστιάζεται και στον πυρήνα όσων παρακολουθούμε τώρα γράφοντας: “Η συμφωνία στο πρώτο άκουσμα συνοδεύτηκε από πανηγυρισμούς. Πόσο θα κρατήσουν και πώς θα εξαλείψουν τον ιό της βίας με τον οποίο μεγάλωσαν όσα παιδιά επέζησαν;“. Για να συμπληρώσει το αυτονόητο στο οποίο εστιαζόμαστε και εμείς χτες σε ανάρτησή μας: Τα “αγκάθια” προς διευθέτηση παραμένουν. Δεν καθορίζεται η αποχώρηση των IDF, δεν συμπεριλαμβάνεται η Παλαιστινιακή Αρχή στο νέο Διοικητικό σχήμα. Δεν υπάρχει αναφορά περί μη προσάρτησης της Δυτικής Οχθης στο Ισραήλ.
Και καταλήγει στο άρθρο της η κ. Κακατσάκη: “Ο Παλαιστινιακός λαός στέκει πάνω στα ερείπια χαμογελά για μια στιγμή σωτηρίας, μα φοβάται ότι η προσωρινή ειρήνευση αποτελεί τη μάσκα για τη νομιμοποίηση της κατοχής. Ξέρει καλά ότι κουβαλάει την κατάρα του Σίσυφου: Κυλάει τον βράχο που δεν φτάνει ποτέ στην κορυφή, αλλά δεν ηττάται”.
Αφήστε μια απάντηση