Σαν σήμερα η εκτέλεση του σταθμάρχη της CIA στην Αθήνα Ρίτσαρντ Γουέλς – Η αποτυχημένη… «επιτυχία» της 17Ν

Δύο μέρες μετά την δίκαια και παραδειγματική εκτέλεση του αρχηγού της CIA το φαινόμενο που παρατηρείται είναι χωρίς προηγούμενο. Ενώ απ’ τη πρώτη στιγμή διεκδικήσαμε σαν οργάνωση “17 Νοέμβρη” τη πολιτική ευθύνη της δίκαιας αυτής ενέργειας, γράφτηκαν στις εφημερίδες τα πάντα εκτός απ’ την αλήθεια: ότι είναι πράξη μυστικών πρακτόρων, ότι είναι προβοκάτσια, ότι οι υπεύθυνοι είναι Άραβες μελαψοί, ότι είχαν ξένη προφορά, ότι είναι Τούρκοι, ότι έχει σχέση με τις ενέργειες της Βιέννης και του Παρισιού, την απαγωγή της Βιέννης κτλ. Κι όμως το ίδιο βράδυ της Τρίτης στείλαμε πολιτικά κείμενα σ’ όλες τις εφημερίδες στα οποία εξηγούσαμε τους λόγους της αντιϊμπεριαλιστικής αυτής ενέργειας. Επί πλέον τηλεφωνήσαμε σε ορισμένες εφημερίδες, διεκδικώντας την ενέργεια και λέγοντας τους ότι είχαμε βάλει κείμενα γι’ αυτούς σε ορισμένα σημεία της Αθήνας. Τέλος, το ίδιο βράδυ μοιράσαμε προκηρύξεις σε πολλές λαϊκές γειτονιές της Αθήνας. Άρα τουλάχιστον οι απογευματινές εφημερίδες της Τετάρτης έπρεπε να ξέρουν την αλήθεια. Κι όχι μόνο αυτές αλλά περισσότερο αυτές της Πέμπτης συναγωνίστηκαν σε αστυνομικά μυθιστορήματα και ρομάντσα με σκοπό τη δημιουργία σύγχυσης, την απόκρυψη της αλήθειας, τη δηλητηρίαση του λαού. Οι πολιτικοί συντάκτες μετατράπηκαν σε συγγραφείς αστυνομικών μυθιστορημάτων. Γράφτηκε στην κυριολεξία ό,τι είναι δυνατόν για να κρυφτή η αλήθεια. Αυτή είναι η περιβόητη αλήθεια στην υπηρεσία της οποίας βρίσκεται ο Τύπος; Καταγγέλουμε αυτή τη τακτική και απαιτούμε τη πλήρη δημοσίευση του κειμένου που στείλαμε τη Τρίτη στον Τύπο.

Η Κυβέρνηση και τα κόμματα ξεπέρασαν κάθε όριο γελοίου. Μας κατηγορούν ότι είμαστε άνανδροι. Αλλά εμείς πήραμε την ευθύνη της ενέργειας απ’ τη πρώτη στιγμή. Αυτοί όμως δεν έχουν ούτε το στοιχειώδες θάρρος να αποκαλύψουν στον Ελληνικό λαό την αλήθεια. Η Κυβέρνηση δεν έχει το θάρρος να πει ποιοι έκαναν την εκτέλεση μην τύχει κι εκτεθεί στα μάτια των αφεντάδων της των αμερικάνων. Δεν τολμάει να πει στο λαό ότι ένα τμήμα του αποδοκιμάζει το θέατρο που παίζεται απ’ την Κυβέρνηση και τα κόμματα σε βάρος του. Κι ότι θα αγωνιστεί με όλα τα μέσα έναντι στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό ακόμα και με όπλο στο χέρι.

Μας κατηγορούν ότι είχαμε καλυμμένα τα πρόσωπα μας κι ότι πρέπει να ρίξουμε τις μάσκες. Μήπως όμως θάθελαν να δώσουμε συνέντευξη τύπου στη Μεγάλη Βρεταννία ή να κάνουμε συγκέντρωση σε κανένα θέατρο.

Μας αποκαλούν “στυγνούς εγκληματίες”, λένε ότι δράσαμε με τρόπο “επαγγελματικό”. Κάνουν διάφορες βαρύγδουπες “αναλύσεις”, για να αποδείξουν ότι δράσαμε όπως οι άνδρες των μυστικών υπηρεσιών (τρεις σφαίρες κτλ). Κι όλα αυτά για να μην πουν το απλό πράγμα ότι απλοί λαϊκοί αγωνιστές μπορούν να χτυπήσουν το πανίσχυρο αρχηγό της CIA με σχετικά απλά μέσα και με στοιχειώδη οργάνωση. Αλλά αφού τους απασχολεί τόσο πολύ η μέθοδος μας και η ουμανίστρια “Καθημερινή” θεωρεί ύποπτο το ότι δεν χτυπήθηκαν ο οδηγός και η γυναίκα, θα τους πούμε τα εξής απλά πράγματα;

Ο Ρίτσαρντ WELCH ήταν αρχηγός της CIA. Σαν τέτοιος – όπως το λέμε στο πολιτικό μας κείμενο – ήταν συνυπεύθυνος μαζί με τους άλλους επαγγελματίες πράκτορες που δρουν στο έδαφος μας, για όλα τα εγκλήματα που έκανε η CIA και ο αμερικάνικος ιμπεριαλισμός στη χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια. Απόφαση μας ήταν να εκτελεστεί ο αρχηγός και μόνο αυτός. Δεν υπήρχε περίπτωση να χτυπηθεί άλλος, ούτε ο οδηγός, ούτε η γυναίκα, ούτε και τρίτος αν ήταν στο αυτοκίνητο – εκτός βέβαια αν έκανε προσπάθεια να μας επιτεθεί -γιατί δεν θεωρούμε τον οδηγό και τη γυναίκα του σαν υπεύθυνους.

Κατά συνέπεια έπρεπε να διαλέξουμε έναν τρόπο δράσης που να αποκλείει ακόμη και το τυχαίο τραυματισμό αυτών των δυο η οποιουδήποτε άλλου περαστικού, να αποκλείει κάθε άσκοπη αιματοχυσία, θέλαμε να γίνει η ενέργεια καθαρά, αποτελεσματικά. Γι’ αυτό αποκλείσαμε άλλους τρόπους ενέργειας που για μας θαταν πιο εύκολοι -όπως το να ρίξουμε μία βόμβα ή χειροβομβίδα ή να ρίξουμε μία ριπή μέσα απ’ τ’ αυτοκίνητο. Σ’ αυτές τις περιπτώσεις όμως θα μπορούσαν να χτυπηθούν οι άλλοι δυο ή και περαστικοί. Γι’ αυτό προτιμήσαμε να πάρουμε περισσότερα ρίσκα, σταματώντας και κατεβαίνοντας απ’ τ’ αυτοκίνητο. Κι όχι γιατί είμαστε “επαγγελματίες” ή “επιστήμονες” όπως διατείνονται οι πάνσοφοι αστυνόμοι του Γκίκα.

Όσο για τα Κόμματα, ξεπέρασαν ακόμη και την Κυβέρνηση. Μιλάνε για προβοκάτσια. Δεν διστάζουν να πουν ότι η εκτέλεση έγινε από χουντικούς. Δεν μας παραξενεύει όμως η στάση τους. Και το ’73 στο Πολυτεχνείο για προβοκάτσια μίλαγαν. Και στις 21 Απρίλη 1975, όταν χιλιάδες λαού προσπάθησαν τελείως αυθόρμητα να κάψουν το άντρο του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού, πάλι για προβοκάτσια μίλαγαν. Στις 24 Ιούλη όταν οι οικοδόμοι κι οι άλλοι εργαζόμενοι αντιστάθηκαν στα πιστόλια και τις αύρες του Γκίκα, πάλι για προβοκάτσια μίλαγαν. Τα κόμματα έχουν βρει τον πανταχού παρόν ένοχο σ’ οποιαδήποτε αγωνιστική κινητοποίηση του λαού: ο προβοκάτορας. Αυτός φταίει για όλα. Και μ’ αυτόν προσπαθούν ν’ αποκοιμήσουν το λαό.

Για τα κόμματα που έχουν γίνει ουρά της κυβέρνησης, η τακτική αυτή είναι συνηθισμένη και πασίγνωστη. Για άλλα όμως που η βάση τους απαριθμεί χιλιάδες πραγματικούς αγωνιστές, η στάση αυτή της ηγεσίας τους αποτελεί ασυγχώρητη επιπολαιότητα και πολιτικό οπορτουνισμό. Καλά θα κάνουν να είναι πιο σεμνοί και πιο προσεκτικοί στις κρίσεις τους ιδίως αν αναλογιστούμε ότι οι ηγεσίες αυτών των κομμάτων ευθύνονται για την αμαχητί παράδοση του Λαού στους φασίστες τη 21 Απρίλη 1967. Και σήμερα με τη τακτική τους τον οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε καινούργια ήττα, σε νέο πραξικόπημα με τη διαφορά ότι αυτή τη φορά δεν θάναι Απρίλης αλλά Χιλή και Πινοσέτ.

Αυτό όμως που για τη Κυβέρνηση, τα Κόμματα και το Τύπο αποτελεί “μυστήριο”, είναι “σκοτεινό” κτλ. είναι καθαρό για το λαό στη μεγάλη του πλειοψηφία. Γιατί απλούστατα ξέρει ποια είναι η CIA, τι εγκλήματα έχει κάνει στον τόπο και ένιωσε ότι ο αρχηγός της δεν μπορούσε να εκτελεστεί παρά από λαϊκούς αγωνιστές. Κι ότι για να φύγουν οι Αμερικάνοι -όπως το ζητάει σύσσωμος ο λαός- πρέπει, παράλληλα με τις νόμιμες μορφές πάλης, να πάρουμε τη σκούπα για να ξαποστείλουμε όλους τους βρωμερούς, στυγνούς πράκτορες, επαγγελματίες εγκληματίες των λαών που αλωνίζουν ανενόχλητοι. Ο λαός δεν τους θέλει και δεν θα δουν άσπρη μέρα μέχρι να τα μαζέψουν και να φύγουν. Για να μπορέσει να γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.

Οργάνωση “17 ΝΟΕΜΒΡΗ” Αθήνα, 26 Δεκέμβρη 1975

…  Η επόμενη πρόταση για ενέργεια είναι ακόμα σημαντικότερη. Τα λίγα μέλη της νεοφώτιστης 17Ν νιώθουν να αναμετριούνται με την ιστορία του επαναστατικού κινήματος, με την ίδια την Ιστορία: Θα απαγάγουν το πιο μισητό πρόσωπο στη χώρα, το σταθμάρχη της CIA στην Ελλάδα!

Θα τον κρατήσουν στη λαϊκή φυλακή όσο χρειαστεί, θα τον ανακρίνουν και θα παραδώσουν το υλικό της ανάκρισης στο λαό και την Ιστορία. Και ο σταθμάρχης της CIA γνωρίζει πάρα πολλά. Για την Ελλάδα, για την ευρύτερη περιοχή – μιας και η χώρα είναι κομβικό σημείο για τις επεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλη την περιοχή. Για τα επαναστατικά κινήματα σε ολόκληρο τον κόσμο, και όχι μόνο για τις χώρες στις οποίες υπηρέτησε πριν ο σταθμάρχης, οργανώνοντας τη βρόμικη δουλειά της CIA εναντίον των επαναστατών εκείνων των χωρών.

Ειδικά για την Ελλάδα, περιμένουν ότι η ανάκριση θα φωτίσει ολόκληρη τη νεότερη Ιστορία μας. Επειδή από το 1947 η χώρα είναι προτεκτοράτο των ΗΠΑ. Υποτελής χώρα, οικονομικά, πολιτικά, πολιτιστικά, στρατιωτικά.
Ο στρατός και η αστυνομία της βρίσκονται κάτω από τις διαταγές μικρομεσαίων στελεχών των στρατιωτικών και αστυνομικών αρχών των ΗΠΑ, οι μυστικές της υπηρεσίες είναι παράρτημα της CIA. Της CIA που έχει εξυφάνει ένα ολόκληρο δίκτυο ελέγχοντας τις οικονομικές και πολιτικές αποφάσεις. Έχει στρατολογήσει ως πράκτορες υπουργούς και πρωθυπουργούς, στελέχη του κρατικού μηχανισμού, αξιωματικούς, επιχειρηματίες, καλλιτέχνες διανοούμενους. Φακελώνει τους πάντες. Η CIA είναι πίσω από όλες τις συνωμοσίες, πίσω από όλα τα εγκλήματα κατά του ελληνικού λαού.

Η απαγωγή του σταθμάρχη της CIA θα είναι μια ενέργεια τεράστιας σημασίας, παγκόσμιας εμβέλειας, μια κορυφαία πολιτική πράξη. Πρέπει να προετοιμαστεί στην εντέλεια, να ληφθούν υπόψη όλα τα ενδεχόμενα, όλες οι επιπτώσεις από μια μακρόχρονη κράτηση του.

Όλους εκείνους τους μήνες της πυρετώδους προετοιμασίας η πίεση είναι δυσβάσταχτη. Κάποιοι δεν την αντέχουν και αποχωρούν… Οι δυνάμεις είναι λιγοστές, δεν επαρκούν, τόσο για την ίδια την απαγωγή, όσο και για τη φύλαξη του αρχιπράκτορα, την ανάκριση, για όλες εκείνες τις απαραίτητες ενέργειες υποστήριξης. Υπάρχει σκέψη να απευθυνθούν στον ΕΛΑ, γίνεται όμως η εκτίμηση ότι δεν θα ανταποκριθεί. Οι εξελίξεις που θα ακολουθήσουν το επιβεβαιώνουν.

Ο Γουέλς δεν ήταν πρωτόφερτος στην Ελλάδα. Έμαθε να μιλά τέλεια τα ελληνικά στην πρώτη θητεία του στη χώρα, από το 1952 μέχρι το 1960. Ήταν τα χρόνια που εδραιωνόταν η αμερικανοκρατία και αυτός υπηρετούσε στην αμερικανική στρατιωτική αποστολή JUSMAG, μια υπηρεσία με ρόλο-κλειδί για τα στρατιωτικά και πολιτικά πράγματα της χώρας. Εκείνα τα πρώτα εννιά χρόνια ο Γουέλς στρατολόγησε ή «χειρίστηκε» πολλούς από τους Έλληνες πολιτικούς και αξιωματικούς που επιζητούσαν την εύνοια των υπαλλήλων της υπερδύναμης για να ανελιχθούν στην καριέρα τους. Είχε κομβικό ρόλο στην επεξεργασία των σχεδίων «Περικλής» και «Προμηθεύς», για τις εκλογές βίας και νοθείας του 1961 και για την επιβολή της στρατιωτικής δικτατορίας το 1967.

Από το 1960 μέχρι το 1964 βρίσκεται ως πράκτορας της CIA στην Κύπρο. Και από τη θέση αυτή προωθεί το σχεδίασμά των ΗΠΑ για τη διχοτόμηση της Κύπρου, καθώς και τη δημιουργία του άξονα Ισραήλ – Κύπρος – Ελλάδα. Το 1964, μετά τα γεγονότα με τους Τουρκοκύπριους που οργάνωσε με το κλιμάκιο της CIA στο νησί, αναχωρεί για τη Λατινική Αμερική. Εκεί, πάνω από δέκα χρόνια, μέχρι το 1975, πρωτοστατεί στον αντιεξεγερτικό σχεδίασμά της CIA για όλη την υποήπειρο. Δεκάδες χιλιάδες «εξαφανισμένοι», χιλιάδες και χιλιάδες οι βασανισμένοι, αυτά είναι τα ματωμένα ίχνη που άφησε στο νότιο κώνο της Αμερικής.

Το 1975 η CIA θεώρησε ότι η Ελλάδα και η ευρύτερη περιοχή έχει ανάγκη από την «πείρα» του. Έτσι, στα μέσα Ιουνίου 1975, ήρθε στην Αθήνα να συναντήσει τη μοίρα του.

Οι σύντροφοι παρακολουθούσαν με προσοχή τις κινήσεις του, με πολλούς τρόπους. Ένας από αυτούς ήταν να χρησιμοποιούν το λεωφορείο τις τοπικής γραμμής του Ψυχικού. Το οποίο ακολουθούσε μια διαδρομή κυκλική και χρειάστηκε κάποιος χρόνος μέχρι να εξοικειωθούν με τις συνήθειες και τις κινήσεις των επιβατών, για να μην τραβήξουν την προσοχή των καχύποπτων εισπρακτόρων.

Ο Γουέλς δεν έβγαινε συχνά τα βράδια. Η ενέργεια, η πρώτη της 17Ν, αποφασίστηκε να γίνει νύχτα, για λόγους ασφάλειας: Το σκοτάδι της περιοχής θα κάλυπτε τα χαρακτηριστικά τους. Δύο μήνες πριν από την ενέργεια σταμάτησαν να περνούν από το Ψυχικό.

Ο Γουέλς ανήκε στη σχολή των πρακτόρων που δεν χρησιμοποιούν φρουρά, για να μην τραβούν την προσοχή. Στην ίδια σχολή ανήκαν και κάποιοι διάδοχοί του, που κυκλοφορούσαν δίχως σωματοφύλακες και χρησιμοποιούσαν συνήθως «ταπεινά» ευρωπαϊκά μοντέλα αυτοκινήτων. Ο οδηγός του δεν ήταν σωματοφύλακας και αποφασίστηκε να μη χτυπηθεί.

Έγινε το σχέδιο της επιχείρησης. Αποφασίστηκε ο ρόλος του καθένα στην ομάδα. Ποιος θα οδηγούσε, ποιος θα κάλυπτε, ποιος θα πυροβολούσε. Όταν έφτασε η μέρα της ενέργειας, φάνηκε ότι άλλο η θεωρία και άλλο η πράξη. Όσο το αυτοκίνητο με την ομάδα της 17Ν πλησίαζε το Ψυχικό, ο οδηγός επιβράδυνε. Ύστερα σταμάτησε. Είχε πολιτικές διαφωνίες με την ενέργεια, με την οργάνωση, με…

Στη δυναμική δράση, και ιδιαίτερα όσοι παίρνουν μέρος στις κορυφαίες στιγμές της, όλοι λίγο πολύ φοβούνται. Φοβόμαστε. Ο φόβος ξεπερνιέται μέσα από έλλογες, εσωτερικές διεργασίες, ατομική και προσωπική διαδικασία για τον καθένα μας. Άλλοι δεν τα καταφέρνουν. Συνήθως, όταν το παραδέχονται (και κανείς δεν τους κακίζει, δεν τους λοιδορεί) και είναι ειλικρινείς, κατά κανόνα μένουν στην οργάνωση ως βοηθητικοί, αλλά και αν ακόμα αποχωρήσουν, πάντα θα βοηθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Εκείνοι που επικαλούνται «διαφωνίες», «πολιτικές διαφορές» για να καλύψουν αυτό το φόβο μπορεί να μετατραπούν ακόμα και σε πολέμιους, σε εχθρούς της οργάνωσης.

Το βράδυ της 23ης Δεκεμβρίου 1975, με άλλο οδηγό, που δεν είχε «διαφωνίες», γύρω στις 22.30, το πράσινο Σίμκα, που δεν κλείδωνε το τιμόνι του, πλησίασε το αμάξι του Γουέλς που είχε σταματήσει έξω από την πόρτα του κήπου της βίλας. Ο σύντροφος θα πυροβολούσε με ένα παλιό κολτ των σαράντα πέντε, ένα πιστόλι με ιστορία, που είχε πάρει μέρος σε μάχες, σε επαναστάσεις… Είχε κάνει αμέτρητες δοκιμές, από συγκεκριμένη απόσταση, με το φανταστικό Γουέλς όρθιο απέναντι του. Γι’ αυτό του φώναξε «Ψηλά τα χέρια!», για να πετύχει την απόσταση και τη στάση των δοκιμών. Για να βρει τη δύναμη να πατήσει τη σκανδάλη, σκεφτόταν -έλεγε χρόνια αργότερα- τα αμέτρητα θύματα της CIA στην Ελλάδα, την Κύπρο, τη Λατινική Αμερική… Τερμάτιζε με τρεις σφαίρες μια αιματοβαμμένη πορεία.

Ο σύντροφος που είχε αναλάβει την κάλυψη, με το αυτόματο στα χέρια, ήταν σαν να μην πίστευε ότι έγινε επιτέλους η ενέργεια που ετοίμαζαν τόσους μήνες. Οι τρεις πυροβολισμοί, που τους περίμενε σαν τις εκρήξεις που άκουγε στη δοκιμαστική σκοποβολή, τώρα σαν να είχαν πνιγεί από τη νύχτα, από τους κήπους και τα δέντρα γύρω, από κάποιο πύκνωμα ή αραίωμα του χρόνου. Όμως, έστω και υπόκωφοι, τον επανέφεραν στην πραγματικότητα. Ακολούθησε τους άλλους δύο, από μακριά κάπως, στο πράσινο Σίμκα. Ύστερα, τον πλημμύρισε μια χαρά, μια ανακούφιση. Στάθηκε στη μέση του δρόμου. Σήκωσε με το χέρι με το χοντρομάλλινο γάντι ψηλά το αυτόματο. Πανηγύριζε. Άκουγε στα αυτιά του μυριάδες πανηγυρισμούς από όλα τα μέρη του κόσμου.

Ένα αμάξι έστριψε στη γωνία. Τον έλουσε με τους προβολείς του: Έναν άνθρωπο με άγρια χαρά, να σηκώνει ψηλά στον ουρανό ένα αυτόματο. Έκοψε ταχύτητα, κοντοστάθηκε. Ύστερα, ολοκλήρωσε τη στροφή του και έφυγε.

Εκείνο το βράδυ η ομάδα που άνοιγε ένα νέο και διαφορετικό κεφάλαιο στο επαναστατικό κίνημα αποκτούσε επίσημα όνομα: 17 Νοέμβρη. Το ίδιο βράδυ μια τετρασέλιδη προκήρυξη, που κατέληγε με το σύνθημα «Ο αγώνας συνεχίζεται», μοιράστηκε σε κάποιες λαϊκές γειτονιές. Στάλθηκε σε πολλές εφημερίδες. Έγιναν τηλεφωνήματα σε κάποιες εφημερίδες και κάποιους δημοσιογράφους: Ανάληψη ευθύνης. Ενημερώθηκε ο Τύπος. Ενημερώθηκε η κυβέρνηση. Ενημερώθηκαν τα κομματα.

Όμως η εντολή ήρθε από ψηλά: Πνίξτε το. Διαστρεβλώστε το. Μη μαθευτεί. Οι εφημερίδες άρχισαν να γράφουν ευφάνταστα σενάρια, τα κόμματα μιλουσαν για ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ πρακτόρων.

Τη μέρα που βγαίνει η δεύτερη ανακοίνωση, ένας σύντροφος της 17Ν ενημερώνει ένα πολύ στενό συντονιστικό του ΕΛΑ, επίσημα, ποιοι έκαναν την ενέργεια. Οι αντιδράσεις ποίκιλλαν. Πολύ. Ο Χρήστος Κασσίμης ήταν από εκείνους που οργίστηκαν. Ωστόσο, ο ίδιος αργότερα, και ιδιαίτερα μετά την εκτέλεση Μάλλιου, έχει τη μεγαλοσύνη και μιλά με πολύ θερμά λόγια για τους συντρόφους της 17Ν.

Λίγες μέρες αργότερα, μέσα από την επαφή τους, η 17Ν ζητά από τον ΕΛΑ να τυπώσουν και να μοιράσουν και αυτοί, σε 5.000 αντίτυπα, την πρώτη προκήρυξη για τον Γουέλς. Ο ΕΛΑ αρνείται. Προσφέρεται να δώσει ένα σετ χειροκίνητου πολύγραφου. Η 17Ν ζητά να αναπτύξει γραπτά τις απόψεις της στην οργάνωση του ΕΛΑ. Ένας εκπρόσωπός της διαβάζει ένα πολυσέλιδο κείμενο με τις θέσεις της 17Ν, που περιλαμβάνει ένα σχέδιο συνεργασίας, σε μια συνάντηση αντιπροσώπων των πυρήνων του ΕΛΑ. Στη συνάντηση αυτή, βέβαια, όπως και σε άλλες ανάλογες, λαμβάνονταν όλα τα συνωμοτικά μέτρα. Έτσι, τόσο ο εκπρόσωπος της 17Ν, όσο και οι αντιπρόσωποι των πυρήνων του ΕΛΑ φορούσαν, για παράδειγμα, κουκούλες για να μη γνωριστούν μεταξύ τους. Ο ΕΛΑ αποφασίζει ότι θα προχωρήσει το δικό του πρόγραμμα δράσης και η σχέση του με την 17Ν θα μείνει σε επίπεδο αλληλοπληροφόρησης.

Η 17Ν συνεχίζει για ένα διάστημα να τυπώνει και να μοιράζει τις προκηρύξεις της στις λαϊκές συνοικίες. Να στέλνει με το ταχυδρομείο, και με άλλους τρόπους, κείμενά της σε ξένες εφημερίδες και ανταποκριτές διεθνών ΜΜΕ. Το τείχος της σιωπής που έχει επιβάλει η CIA παγκόσμια είναι απροσπέλαστο.

Λίγο αργότερα, ένα αναλυτικό της κείμενο, που ενημερώνει πώς έγινε η ενέργεια κατά του Γουέλς ακολουθεί ένα σίγουρο μονοπάτι και φτάνει σε ένα πρόσωπο μεγάλου κύρους στους γαλλικούς φιλολογικούς και φιλοσοφικούς κύκλους. Περιβεβλημένο με το κύρος και την αξιοπιστία αυτού του ανθρώπου φτάνει στη γαλλική εφημερίδα Liberation. Παραμένει όμως στα έγκατα του χρηματοκιβωτίου της. Κυοφορείται εννέα μήνες και βλέπει το φως μετά την ενέργεια της 17Ν κατά του βασανιστή Μάλλιου.