Του Γ.Γ.
Δεν έχει απλώς ιστορικό ενδιαφέρον το περιοδικό Hoc Doc History, που κυκλοφορεί την Κυριακή μαζί με την εφημερίδα Documento. Μέσα από τις σελίδες του ξεδιπλώνεται και όλη η πρόσφατη ιστορία της ντόπιας αστικής τάξης που θησαύριζε επιδιδόμενοι στον οικονομικό δωσιλογισμό τα χρόνια της κατοχής.
«Παρέλαση» κάνουν τα ονόματα οικονομικά ισχυρών ατόμων της κατοχής –Παντελάκης, Κατσάμπας, Λαδόπουλος, Μποδοσάκης κ.α- άρπαζαν τις περιουσίες του κόσμου στην κυριολεξία για ένακομμάτι ψωμί. Και φυσικά συνεργαζόμενοι αρμονικά με τις κατοχικές στρατιωτικές δυνάμεις του άξονα.
Αν κάποιος ασχοληθεί με τα ονόματα αυτών των καθαρμάτων θα διαπιστώσει ότι και σήμερα οι απόγονοι τους αποτελούν την «οικονομική ελίτ» της Ελλάδας.
Εδώ να αναφέρουμε ότι σύμφωνα με τα στοιχεία που παρουσιάζονται στο δημοσίευμα, την περίοδο της κατοχής «Πάνω από 150.000 ακίνητα αγοράστηκαν από 0,10 έως 3 χρυσές λίρες το ανώτερο, ενώ 100.000 από 3 έως 50 χρυσές λίρες».
«Τμήμα των αστικών δυνάμεων που προέκυψε από την κατοχική συσσώρευση δεν ήθελε κατά κανένα τρόπο να στερηθεί τις δομές απόσπασης υπεραξίας όπως επικράτησαν το 1941-44 οι οποίες τους έφεραν δυσθεώρητα κέρδη. Κυρίως αντιδρούσε στον ποινικό έλεγχο δωσιλογικών δράσεων. Ελάχιστα από τα ακίνητα που είχαν πάρει μπιρ παρά οι μαυραγορίτες επιστράφηκαν στους προπολεμικούς ιδιοκτήτες τους», αναφέρει το δημοσίευμα.
Στο ίδιο κείμενο τονίζεται και μια ουσιαστική άλλη παράμετρος: «Ενας ολόκληρος κόσμος που είχε “εκπαιδευτεί” στις κατοχικές συνήθειες και κυρίως η μερίδα των αστών, οι οποίοι είχαν αναδειχθεί ή ενισχυθεί από την κερδοσκοπική ασυδοσία που απολάμβαναν επιζητούσε μετά την Απελευθέρωση την αναπαραγωγή του ίδιου μοντέλου συσσώρευσης. Πίστευαν πως η όξυνση και ένας εμφύλιος πόλεμος θα διευκόλυναν την διατήρηση των κεκτημένων τους».
Επειδή εκτιμώ ότι είναι πάρα πολύ ενδιαφέρον όλο το σχετικό αφιέρωμα του περιοδικού θα προσπαθήσω κάποια στιγμή να το αναρτήσω στον προσωπικό μου ιστότοπο.
Προς το παρών η εισαγωγή του που υπογράφει ο Αρτέμης Ψαρομήλιγκος:
«Κάθε κρίση είναι μια ευκαιρία». Και κάθε πόλεμος είναι ένα απέραντο Ελντοράντο πλουτισμού. Ειδικά ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος, αφού εκείνοι που ηθελημένα έσπρωξαν στην έκρηξή του προσέβλεπαν, βεβαίως, στη στρατιωτικοπολιτική επικράτησή τους· αλλά ταυτοχρόνως ασχολήθηκαν μετά μανίας με την αρπαγή της οικονομικής λείας.
Ηταν το αστικό εκείνο τμήμα που επ’ ουδενί ήθελε να στερηθεί τις δομές απόσπασης υπεραξίας στις οποίες είχε καλομάθει το 1941-44. Ούτε να επιστρέφει τα «προϊόντα εγκλήματος» της κατοχικής συσσώρευσης.
Δεν είναι βαρύ να πούμε -κρίνοντας εκ του αποτελέσματος- πως οι σχεδιαστές της σύγκρουσης, τα πιο ακραία πρωτοπαλίκαρα τηςάρχουσας τάξης, καταλήστεψαν το λυμφατικό ΑΕΠ της χώρας, αποστέρησαν από τον λιμοκτονούντα λαό τα στοιχειώδη για την επιβίωσή του και την οικονομία από μια υγιή ανάπτυξη. Και όχι μόνο «εκ του αποτελέσματος».
Τα ντοκουμέντα, τα διεθνή δημοσιεύματα, τα οικονομικά στοιχεία, οι εθνικοί λογαριασμοί βοούν για τη μεροληπτική διανομή και ιδιοποίηση των εφοδίων της UNRRA αλλά και του ψυχροπολεμικού σχεδίου Μάρσαλ, το οποίο έθετε ως προϋπόθεση την ένταση των επιθέσεων εναντίον του Δημοκρατικού Στρατού.
Δεν τα λέει αυτά κάποιος Γάλλος αριστερός ή Ελληνας κομμουνιστής ή Σοβιετικός δημοσιογράφος. Ενας Αμερικανός απεσταλμένος επιφορτισμένος με τον έλεγχο της διαχείρισης της αμερικανικής βοήθειας τα καταγγέλλει. Ο Πολ (Ολντριμαν) Πόρτερ, που έφριξε με όσα είδε στα σαλόνια της κυβερνητικής και οικονομικής αριστοκρατίας: την απληστία, την ανικανότητα, την εξοργιστική επίδειξη πλούτου, τα λουκούλλεια γεύματα, τα πανάκριβα εστιατόρια και κυρίως τη σκανδαλώδη διαχείριση των κονδυλίων τα οποία κατέληγαν στις τσέπες των «ημετέρων».
Τέτοιες μέρες πριν από 69 χρόνια ο Εμφύλιος πλησίαζε προς τη λήξη του. Την ίδια ώρα που τα καμιόνια σκαρφάλωναν στον Γράμμο για τη «συντριβή του κομμουνιστοσυμμοριτισμού» οι πολυτελείς λιμουζίνες πάρκαραν έξω από τα νυχτερινά κέντρα και τα καμπαρέ της Αθήνας.
Στον τριετή πόλεμο τον φόρο του αίματος τον πλήρωσαν οι κατώτερες τάξεις των πόλεων και η αγροτιά.
Είτε ως μαχητές του ΔΣΕ ή –απρόθυμοι οι πλείστοι- επιστρατευμένοι του εθνικού στρατού είτε ως ανυπεράσπιστοι θανατοποινίτες «στον τοίχο».
Και η τάξη των «αφορολόγητων πλουσίων»; Επιδέξια προσπάθησε να εξαιρέσει τους γόνους της από τη στράτευση και αρκέστηκε να εισπράττει τον «φόρο του αίματος».
Αφήστε μια απάντηση