Προβλέψιμοι

Ακόμα και τον πιο φανατικό δεξιό να ρωτήσεις, θα σου πει (ψιθυριστά για να μην ακουστεί παραπέρα), ότι με τους χειρισμούς του στα ποδοσφαιρικά ο Μητσοτάκης ξεφτιλίστηκε τελείως. Ο Μαρινάκης πίεσε ασφυκτικά για να πετύχει τιμωρία του ΠΑΟΚ, ο Σαββίδης κατέβασε το «πεζικό» και το «ιππικό» απειλώντας ότι θα κόψει την Ελλάδα στα δύο και ο Κούλης παρενέβη στην εν εξελίξει δικαστική διαδικασία, με (ν)τροπολογία η οποία γλιτώνει τον Σαββίδη από τον υποβιβασμό (άρα δεν υπαξιώνεται η επένδυσή του στη μπάλα) και δίνει το πρωτάθλημα στον Μαρινάκη (που δεν άντεχε να το χάσει για τρίτη συνεχή χρονιά). Το αποτέλεσμα είναι να τον «κοπανάνε» και οι δύο και η ξεφτίλα να μεγαλώνει.

Οχι, όμως, και να γίνεται τιμητής ο ΣΥΡΙΖΑ. Για να μείνουμε στη μπίζνα του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, μπορεί να ξεχάσει κανείς τον «ιδιωτικό στρατό» του Μελισσανίδη να σπέρνει τον τρόμο στη Νέα Φιλαδέλφεια και τον Τσίπρα με τους υπουργούς του να ασκούν εκβιασμούς επί υπηρεσιακών παραγόντων για να εκδώσουν μια διάτρητη άδεια, χαρίζοντας δημόσια έκταση (και δασική) στην εταιρία ενός καπιταλιστή, χρηματοδοτώντας το φαραωνικό γήπεδο αυτού του καπιταλιστή με 20 εκατομμύρια δημόσιου χρήματος και με άλλα τόσα για να εξασφαλίσει πρόσβαση στο υπόγειό του;

Και για να το επεκτείνουμε, θα ξεχάσουμε τη (ν)τροπολογία με την οποία οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ διέγραψαν καταλογισμένο τελωνειακό πρόστιμο σε εταιρία του Σαββίδη; Θα ξεχάσουμε την ασφυκτική άσκηση πίεσης πάνω σε δασολόγους πολλών υπηρεσιών (από το Δασαρχείο Κασσάνδρας μέχρι την κεντρική δασική υπηρεσία στην Αθήνα), προκειμένου να αποχαρακτηρίσουν ένα πευκοδάσος με 100% κάλυψη (!), προκειμένου εταιρία του Σαββίδη να χτίσει βίλες και μπαγκαλόου; Θα ξεχάσουμε τα σούρτα-φέρτα του Μαρινάκη στο Μαξίμου, όταν ο Τσίπρας με τον Παππά τον μοστράριζαν ως… αδιάφθορο και μη διαπλεκόμενο εκπρόσωπο της… υγιούς επιχειρηματικότητας; Αργότερα, βέβαια, τα χάλασαν, ο Μαρινάκης επέστρεψε στη… γαλάζια αγκαλιά και για τους συριζαίους μετατράπηκε από «έντιμο προσωρινό υπερθεματιστή» σε «υπόδικο επιχειρηματία».

Ο κατάλογος θα μπορούσε να γίνει εξαιρετικά μακρύς. Θα μπορούσε να ξεκινά από καταβολής ελληνικού κράτους. Τότε θα μετατρεπόταν σε ογκώδη τόμο. Αλλά και από το 1974, μετά την πτώση της χούντας να ξεκινούσε, το χώρο μιας πολυσέλιδης μπροσούρας θα τον καταλάμβανε άνετα. Και θα αφορούσε ΟΛΕΣ ΑΝΕΞΑΙΡΕΤΩΣ τις αστικές κυβερνήσεις. Γιατί όλες ανεξαιρέτως οι αστικές κυβερνήσεις υπηρέτησαν και εξακολουθούν να υπηρετούν με συνέπεια και φανατισμό τα συμφέροντα της κεφαλαιοκρατίας.

Συμβαίνει καμιά φορά, όμως, συνήθως επειδή οι βαρόνοι της κεφαλαιοκρατίας είναι αδίστακτοι και συχνά εμπλέκουν τις κυβερνήσεις στις συγκρούσεις τους, οι κυβερνήσεις να αναγκάζονται να κινηθούν από το παρασκήνιο στο προσκήνιο. Τότε πέφτουν οι μάσκες και βλέπουμε καθαρά ποιοι είναι οι πασάδες και ποιοι είναι τα γιουσουφάκια.

Οταν πρόκειται για τέτοια ζητήματα, οι αστοί πολιτικοί είναι απολύτως προβλέψιμοι. Είτε εξυπηρετούν απροκάλυπτα -ακόμα και κόντρα στο νόμο- τα συμφέροντα ενός καπιταλιστικού στρατόπεδου, είτε μπαίνουν στη μέση και παίζουν τον ειρηνοποιό.

Το ζήτημα είναι να μην είναι προβλέψιμος ο λαός. Να μη στρατεύεται στους «ιδιωτικούς στρατούς» των προέδρων. Να αλλάζει την ατζέντα, βάζοντας στη μέση τις δικές του διεκδικήσεις.

Πηγή: “ΚΟΝΤΡΑ

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *