Ο Νικόλας Άσιμος έψαχνε να βρει ανθρώπους μέσα στο ψέμα και την ένταση της μεγάλης πόλης. Αν βρήκε κάποιους το ήξερε μόνο ο ίδιος. Αυτό που μένει χαραγμένο στη μνήμη των περισσοτέρων είναι τα μακριά, ακατάστατα μαλλιά του, το λερωμένο του πουκάμισο, εκείνο το χαμηλό υπόγειο σπιτάκι στην οδό Καλλιδρομίου 55 στα Εξάρχεια που όλοι σχεδόν το έχουμε δει και ο πρόωρος θάνατος του. Αυτοκτόνησε δια απαγχονισμού, αφού κρεμάστηκε από σωλήνα ύδρευσης στο “Χώρο Προετοιμασίας” όπως ο ίδιος αποκαλούσε το τελευταίο μαγαζόσπιτο του. Ήταν 38 χρονών.
Είναι φορές που δεν ξέρει κανείς που να εντάξει αυτόν τον ευφυέστατο, ευαίσθητο πέρα από τα πλαίσια της ανθρώπινης λογικής φαινόμενο. Γιατί αυτό είναι μέχρι και σήμερα. Ευτυχώς γιατί ο ίδιος δεν ήθελε να ενταχθεί κάπου. Μιλάμε για έναν μουσικό, ποιητή, συγγραφέα και φιλόσοφο. Θα δείτε σίγουρα πιο εκτενή και εμπεριστατωμένα βιογραφικά αφιερώματα. Αυτό είναι το δικό μου. Για έναν άνθρωπο που με έχει σημαδέψει ειλικρινά. Αυτά είναι κάποια από τα αγαπημένα μου λόγια του από τις “παράδοξες” στιγμές της αξεπέραστης ιδιοφυίας του.
«Ανθρώπους ψάχνουμε όχι ιδεολογίες,
Ανθρώπους που να ‘χουν θάρρος, αγάπη, καλοσύνη.
Ανθρώπους που δεν είναι ψεύτες, ρηχοί και βολεμένοι και ξέρουν να δίνουνε,
όχι να ρουφάν και να εκμεταλλεύονται τους γύρω.
Ανθρώπους έστω με καρδιά. Κι ας είναι δικηγόροι, παπάδες και αστυνόμοι. Κι ας είναι και χαφιέδες, κομουνιστές, αναρχικοί,
αρκεί να έχουν τόλμη να κρατήσουν ένα λόγο και να πούνε την αλήθεια.»
ΘΕΛΕΙΣ ΝΑ ΠΑΤΑΣ ΣΤΑΘΕΡΑ.
Θέλεις να πατάς σταθερά.
Σ’ άρεσουν οι ρηχές θάλασσες.
Σ’ αρέσει να γυρνάς τον κόσμο
Αλλά πάντα στα ρηχά.
Εμένα μ’ αρέσουν οι βαθιές θάλασσες
Κι ας μη γυρνώ τον κόσμο
Κι ας με νομίζεις κολλημένο
Στο ίδιο σημείο.
Δεν υπάρχει σύμπαν
Υπάρχουν μόνο στιγμές
Συμπαντικές στιγμές…
Αν φτάσεις στην ακινησία
Μπορείς παντού να ταξιδέψεις
Γι’ αυτό το ξέχασες που σου λέγα
Μωρό μου, κείνο το πρωινό
Δίπλα στην σκάλα πως η ζωή
Και ο θάνατος δεν είναι θέμα περιβάλλοντος.
Είναι θέμα αντοχής στην ίδια γραμμή πλεύσης.
Εγώ δεν χρειάζομαι τον κόσμο
Κακώς έχεις νομίσει.
Για μένα δεν υπάρχει κόσμος
Χρειάζομαι απλά
Να δημιουργώ κόσμους.
“Tα ζώα μπορεί να φωνάζουνε και να μπλακώνονται στις μπουνιές. Ποτέ όμως δε χρησιμοποιούν τη σπιουνιά, τους μπάτσους, ή άλλα συγγενή ζώα για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές, πράγμα που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων, που δεν είναι δυστυχώς ζώα. Η κοινωνία των ανδρών είναι σιχαμερή. Η κοινωνία των γυναικών το ίδιο. Ζήτω η κοινωνία των παιδιών και των ζώων, όχι όλων. Αυτών που δεν έχουν αποχτήσει ακόμα ανθρώπινες συνήθειες.”
Αναζητώντας κροκανθρώπους.
“Δε μ’ ενδιαφέρει αν τη βρίσκεις στο γαμήσι. Δεν μ’ ενδιαφέρει άμα λες πως πηδιέσαι με τρεις και ευτυχώς που ήταν τρεις γιατί δεν είχες άλλες τρύπες να χρησιμοποιήσεις. Δε μ’ ενδιαφέρουν όλα αυτά που λες γιατί άμα θες να ξέρεις εγώ δε μπορώ να χρησιμοποιώ άσχετους από μένα, έξω από μένα, και τελείως διαφορετικούς από μένα για να βουλώσω τις τρύπες μου απλώς. Ακριβώς εγώ διαλέγω έτσι, σύ αλλοιώς. Εγώ έχω πια κόψει με τους άσχετους, τους έξω από μένα. Κρατώ ελεύθερες τις τρύπες μου και στον αέρα ανοιχτές, παρά τοιουτοτρόπως χρησιμοποιημένες. Δε τη βρίσκω με τους άσχετους. Παρ’ όλα αυτά εσένα σε βρίσκω σχετική με μένα. Αλλά τη βρίσκεις με τους άσχετους. Εμένα δεν έψαξες ποτέ σου να με βρεις. Θα βουλώναμε τις τρύπες μας και θα ήτανε συνάμα κι ανοιχτές για τον καθένα σχετικό με μας. Έτοιμες για να ρίξουν το υγρό τους πυρ σ’ αυτή την κοινωνία που μας καίει. Κι όχι να το καταπίνουν τα σωθικά μας. Δεν αυτοκτονώ εγώ έτσι. Εγώ ζω αυτοκτονώντας. Πιο δύσκολα από σένα ίσως”.
Την φωτογραφία αυτή δε, την ξεχωρίζω. Η σκάλα για την Ουτοπία του Νικόλα. Η ωραιότερη στιγμή του κατ’ εμε. Φελινική σκηνή. Και το my life’s anthem.
Της Π. Μ
Αφήστε μια απάντηση