Οφείλουμε να μελετήσουμε σε βάθος το ιστορικό, κοινωνικό, ταξικό έδαφος που οδήγησε στην μετατροπή του δίκαιου 8ετη αντιφασιστικού – αντιιμπεριαλιστικού πολέμου των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ απέναντι στην αποικιοκρατική-κρατική-φασιστική-νεοναζιστική και παρακρατική βία του καθεστώτος Μαριονέτας της Δυτικής Ουκρανίας και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο έπειτα από την ρώσικη ιμπεριαλιστική επέμβαση με τον χαρακτήρα «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης».
Σοβιετική Ένωση
Υπήρχε κάποτε μια εποχή, όχι και τόσο μακρινή, που οι λαοί της Λευκορωσίας, της Ουκρανίας και της Ρωσίας ζούσαν αδελφωμένοι και σε ειρήνη.
Αυτή η περίοδος ήταν ο καρπός της πρώτης σοσιαλιστικής επανάστασης που γέννησε το πρώτο Σοσιαλιστικό Κράτος, την Ένωση Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Με την εργατική τάξη στην εξουσία, το Κόμμα των Μπολσεβίκων σε ρόλο καθοδηγητή και τα Σοβιέτ σαν όργανα εφαρμογής της σοσιαλιστικής οικοδόμησης έφεραν ένα νέο πολιτισμό για τους εργαζόμενους λαούς των Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών.
Η Σοβιετική Ένωση σαν φάρος έμπνευσης για τους λαούς έδωσε ώθηση για τις σοσιαλιστικές και εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις του 20ου αιώνα, γέμισε με ελπίδα και πίστη τους λαούς που σαν ρυθμιστές της ιστορίας άρχισαν να γεννούν ένα νέο κόκκινο κόσμο για την ανθρωπότητα.
Ο Ι.Β. Στάλιν, συνεχιστής του Λένιν, το ξίφος της σοσιαλιστικής επανάστασης, προχώρησε την σοσιαλιστική οικοδόμηση, έθεσε το έδαφος από κοινού με τους μεγάλους επαναστάτες κομμουνιστές ηγέτες της Γ’ Διεθνούς για την νίκη απέναντι στον γερμανικό-ιμπεριαλισμό ναζισμό και τον συνασπισμό του, με τα ένοπλα ευρωπαϊκά και Βαλκανικά αντάρτικα να παίζουν κομβικό ρόλο σε αυτή την εξέλιξη.
Την περίοδο 1932-1933 ο Ουκρανικός λαός πέρασε μια δύσκολη περίοδο σε επισιτιστικό επίπεδο. Υπεύθυνοι της κατάστασης που βρέθηκε ο ουκρανικός λαός ήταν οι κουλάκοι που είχαν προκαλέσει εμφύλιο πόλεμο σαν έκφραση της όξυνσης των ανταγωνιστών ταξικών στρατοπέδων απέναντι στην σοσιαλιστική οικοδόμηση για να υπερασπιστούν την μικρή ιδιοκτησία και να αντισταθούν απέναντι στην κολχοζοποίηση και σοβχοζοποίηση της αγροτικής παραγωγής.
Μετέπειτα στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, με την υποστήριξη του γερμανικού-ιμπεριαλισμού ναζισμού και με προπαγάνδα για την συγκρότησή τους την κατάσταση που είχε βρεθεί ο ουκρανικός λαός εξαιτίας του εμφυλίου πολέμου των κουλάκων σχηματίστηκαν ένοπλα ναζιστικά-δωσιλογικά τάγματα με ηγετική φυσιογνωμία τον πράκτορα της ναζιστικής Γερμανίας Στέπαν Μπαντέρα.
Αυτό το δωσιλογικό και βρώμικο κτήνος ίδρυσε ανεξάρτητο Κράτος με τις ευλογίες του Χίτλερ και καλούσε σε εξόντωση Πολωνών, Εβραίων, Ούγγρων και Σοβιετικών. Αυτό το τέρας της ανθρωπότητας βρήκε θαλπωρή και έδαφος στη Δυτική Γερμανία και συνεργάστηκε ανοιχτά με τις αμερικανικές και βρετανικές μυστικής υπηρεσίες.
Θα αναφερθούμε μετέπειτα σε αυτή την συγκροτητική προσωπικότητα για τον ουκρανικό εθνικισμό-φασισμό και την άρχουσα τάξη της Ουκρανίας.
Το πραξικόπημα του ρεβιζιονισμού στο 20ο συνέδριο του 1956 που έθεσε το ΚΚΣΕ κάτω από την μπότα του και προχώρησε μεθοδικά και συγκροτημένα στην καπιταλιστική παλινόρθωση της μεγάλης πατρίδας της παγκόσμιας εργατικής τάξης και στην επιβολή της ειρηνικής συνύπαρξης με τις αστικές τάξεις με εναρκτήριο λάκτισμα τη διάλυση του επαναστατικού Κομμουνιστικό Κόμματος Ελλάδος και την καθαίρεση του επαναστάτη Γενικού Γραμματέα του Νίκου Ζαχαριάδη ήταν η αρχή.
Η μεθοδική καταστροφή σε επίπεδο πολιτικό και ιδεολογικό του κομμουνιστικού κινήματος και κόμματος, η διάλυση των σοσιαλιστικών σχέσεων της παραγωγής έστρωσε το έδαφος για την ανατροπή της «ΕΣΣΔ» το 1991.
Ακόμη και μετά από 35 χρόνια ρεβιζιονισμού η μεγάλη πλειοψηφία των εργαζόμενων σε Ρωσία – Ουκρανία – Λευκορωσία ψήφισε ενάντια στην διάλυση της «Ένωσης Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών». Γι’ αυτό και χρειαζόταν οι πιστοί πράκτορες της Δύσης, του ρεβιζιονισμού και της καπιταλιστικής παλινόρθωσης να πάνε κόντρα στη βούληση της πλειοψηφίας των μαζών τους για ακόμη μια φορά.
Δεν μπορούμε λοιπόν να μην εξάγουμε σαν συμπέρασμα ότι η επικράτηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η διάλυση της μεγάλης Σοβιετικής Πατρίδας με την έναρξη της καπιταλιστικής παλινόρθωσης που επισφραγίστηκε το 1956 και στο 20ο συνέδριο αποτελούν τη μήτρα των εχθροπραξιών και της φρίκης του πολέμου σε γενικό πολιτικό επίπεδο.
Οφείλουμε ωστόσο να μελετήσουμε διεξοδικά τόσο το γενικό όσο και το ειδικό επίπεδο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται αυτή η σύγκρουση.
Οι συμφωνίες της μετασοβιετικής περιόδου και η επέλαση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού
Μετά την ανατροπή της καπιταλιστικά παλινορθωμένης Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών αρπακτικά ολιγάρχες και πρώην «κομμουνιστές» οριστικοποίησαν την κατάληψη των μέσων παραγωγής και την συγκρότηση καπιταλιστικών κρατών.
Λαμβάνοντας «διαβεβαιώσεις» από τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό πως κανένα μέλος του πρώην συμφώνου της Βαρσοβίας δεν θα ενταχθεί στο άρμα του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού υπέγραψαν την συνθήκη του Μίνσκ το 1991 και συγκρότησαν το ενιαίο αμυντικό τους Δόγμα με κοινή συμφωνία πως: κανένα κράτος δεν θα ενταχθεί στο άρμα του ηγεμονικού αμερικανικού ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ.
Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός, με ηγέτιδα δύναμη τον Αμερικανικό Ιμπεριαλισμό προχώρησε σε ληστρική επιδρομή-ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Σερβία και άρχισε να εντάσσει το ένα μετά το άλλο Καπιταλιστικά Κράτη του Συμφώνου της Βαρσοβίας στην δικιά του σφαίρα επιρροής.
Η ληστρική επιδρομή του από άκρη σε άκρη του πλανήτη και η ατέλειωτη δίψα του για κέρδος όλο και μεγαλύτερων σφαιρών επιρροής διαμόρφωσε ένα τερραίν στο οποίο έπαιζε χωρίς σοβαρό αντίπαλο.
Η γενική πολιτική κατάσταση του πλανήτη και τα σύννεφα του Γ’ παγκοσμίου πολέμου
Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος που αναπτύσσεται στην Ουκρανία με σχηματοποιημένα προς το παρόν δυο στρατόπεδα που ηγεμονεύουν σε αυτά από την μια πλευρά η ιμπεριαλιστική υπερδύναμη των Η.Π.Α και το και από την άλλη η ιμπεριαλιστική Ρωσία, αποτελεί τη σπίθα για να τοποθετήσει την περίοδο την οποία βιώνουμε οριστικά στην εποχή πριν το ξέσπασμα ενός τρίτου παγκοσμίου πολέμου.
Η ανασυγκρότηση του ενιαίου μπλοκ του κυρίαρχου ηγεμονικού Αμερικανικού Ιμπεριαλισμού και των Νατοϊκών Συμμάχων, του Βρετανικού Ιμπεριαλισμού, της Αυστραλίας και της Ληστρικής ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η αποσύνδεση της τελευταίας από την ενεργειακή οικονομική εξάρτηση από τον ρώσικο ιμπεριαλισμό μέσω του μπλοκαρίσματος του αγωγού Nord Stream 2 οριοθετούν ένα ηγεμονικό και παντοδύναμο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο με ενδογενείς αντιθέσεις στο οποίο, όπως ήδη αναφέραμε, κυριαρχούν οι Αμερικάνοι Φονιάδες των Λαών. Πιο συγκεκριμένα, η ανασυγκρότηση αυτού του ενιαίου μπλοκ και ο σωφρονισμός των «αποστατών» ιμπεριαλιστικών κρατών (πχ. Γερμανία) που μέχρι πρότινος είχαν ισχυρές οικονομικές και εμπορικές σχέσεις με την ιμπεριαλιστική Ρωσία – μένει στο μέλλον να δούμε την διάρκεια και το βάθος της αλλαγής αυτών των σχέσεων- βελτιώνει την οικονομική και εμπορική θέση του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού μέσω των εξαγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου στην Ευρώπη, αντιστρέφοντας την ενεργειακή εξάρτηση από δω και πέρα.
Ο ρώσικος ιμπεριαλισμός δεν μπορεί να κατηγοριοποιηθεί κοντά στον Αμερικανικό – Γαλλικό – Γερμανικό – Βρετανικό Ιμπεριαλισμό, ούτε βέβαια στον αναδυόμενο Κινέζικο σε επίπεδο οικονομικής ισχύος, εξαγωγής κεφαλαίου και πολιτικά/στρατιωτικά συγκροτημένου ιμπεριαλιστικού συνασπισμού, ωστόσο αποτελεί στρατιωτική υπερδύναμη.
Πιο συγκεκριμένα, η Ρωσία από άποψη στρατιωτικής ισχύος είναι δεύτερη στον κόσμο, κατατάσσεται πίσω από τις ΗΠΑ και είναι περίπου ισοδύναμη με τη συνολική ισχύ της Κίνας ενώ διαθέτει περίπου τον ίδιο αριθμό πυρηνικών όπλων με τις ΗΠΑ και προηγείται σε πολλούς τομείς της στρατιωτικής τεχνολογικής έρευνας, συμπεριλαμβανομένης της ανάπτυξης υπερηχητικών όπλων. Ωστόσο, όσον αφορά τους οικονομικούς πόρους της κατατάσσεται μόλις στην 11η θέση στον κόσμο από άποψη ΑΕΠ, όπως εκτιμά το ΔΝΤ το 2021, μόλις το 7% του μεγέθους της οικονομίας των ΗΠΑ και το 9,7% της Κίνας και εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις εξαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου. Ενώ, οι ρωσικοί χρηματοπιστωτικοί οργανισμοί δεν ανταγωνίζονται σε κανένα τρόπο αυτούς των δυτικών ιμπεριαλιστικών κρατών.
Με το ένα μπλοκ συγκροτημένο, ωστόσο, εκτιμούμε ότι το άλλο (της Ρωσίας) ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο θα αναγκαστεί να στραφεί προς Κινέζικο Ιμπεριαλισμό, διαμορφώνοντας μια ολοκληρωτική ιμπεριαλιστική σύγκρουση μεγατόνων ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, όπως και σε σειρά αδέσμευτων κρατών που βρίσκονται σε κατεύθυνση αντίθετη με τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό.
Πυροκροτητής αυτής της κατάστασης, ωστόσο, πέρα από τον τοπικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο που αναπτύσσεται στην Ουκρανία, δεν μπορεί να είναι παρά η δομική κρίση του συστήματος που επιταχύνθηκε με την πανδημία και δεν εμφανίζει καμία περίοδο ανάκαμψης.
Μέσα σε αυτή την καπιταλιστική κρίση οξύνονται οι ενδοιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και η αντίθεση ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κράτη και τα εξαρτημένα κράτη, τις αποικίες και τις μισοαποικίες.
Αφού μελετήσαμε το διεθνές τερραίν και καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως αποτελεί προθάλαμο του τρίτου παγκοσμίου πολέμου ο οποίος μπορεί να προκύψει με οποιαδήποτε ενεργή εμπλοκή του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού και του ΝΑΤΟ χωρίς να αναμετρώνται δια αντιπροσώπων με τον ρώσικο ιμπεριαλισμό, οφείλουμε να μελετήσουμε την ειδική κατάσταση που οδήγησε σε αυτή την τοπική σύγκρουση.
Η ειδική κατάσταση του ιμπεριαλιστικού πολέμου
Η επέλαση του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στις πρώην χώρες και η ένταξη τους στο ΝΑΤΟ έφερε στο προσκήνιο την στρατηγική της περικύκλωσης του ρώσικου κράτους.
Αυτή η περικύκλωση δεν μπορεί να μην θέτει ως τον κυρίαρχο παράγοντα αποσταθεροποίησης της περιοχής τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό σε ένα έδαφος που αποτελεί παραδοσιακή σφαίρα επιρροής του ρώσικου ιμπεριαλισμού.
Η στρατηγική των πορτοκαλί επαναστάσεων που ακολούθησε ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός για την καθιέρωση του καθεστώτος του Μαϊνταν το 2014 δεν ήταν μια νέα στρατηγική.
«Πορτοκαλί επανάσταση» μέσα από την χρησιμοποίηση του αντιδραστικού-μπαντερικού εθνικισμού ενός κομματιού των Δυτικών Ουκρανών πραγματοποιήθηκε και τον Γενάρη του 2005 φέρνοντας τον Γιουσένκο στην εξουσία ο οποίος αντικαταστάθηκε από τον Γιανουκόβιτς το 2010.
Το οικονομικό – πολιτικό υπόστρωμα αυτής της «πορτοκαλί επανάστασης» ήταν η επιθυμία ενός κομματιού της Ουκρανικής Ολιγαρχίας να στραφεί στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και να παραχωρήσει πλουτοπαραγωγικές πηγές και εδάφη για την στρατιωτικοποίηση της Ουκρανίας από το ΝΑΤΟ με λάφυρο την περικύκλωση του ρώσικου ιμπεριαλιστικού κράτους.
Ιδεολογικό υπόστρωμα αυτής της επανάστασης είναι η επίκληση στο μπαντερισμό ως ήρωα και απελευθερωτή της Ουκρανίας από την «Μπότα» και τον «ζυγό» της Σοβιετικής Ένωσης με κεντρικό σύνθημα το «Δόξα στην Ουκρανία» ‘’Slava Ukraini!’’.
Αυτό το ιδεολογικό υπόστρωμα που αποτελεί την βάση της συγκρότησης των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου- ΑΖΟΦ κλπ- που έπαιξαν κομβικό ρόλο στο πραξικόπημα και την πτώση της νόμιμης και εκλεγμένης κυβέρνησης Γιανουκόβιτς τροφοδοτήθηκε πολιτικά – οικονομικά από τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό.
Καθόλου άμοιρος δεν είναι ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός για τον σημερινό τοπικό ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αντιθέτως, είναι ο κύριος υπεύθυνος.
Υπήρξε ο βασικός ενορχηστρωτής και αιμοδότης του εξοπλίζοντας νεοναζιστικές – φασιστικές -εθνικιστικές οργανώσεις για να συγκροτήσουν ένα καθεστώς μαριονέτα που η ναζιστική βία σε όσμωση με την αποικιοκρατική βία δημιούργησαν ένα ευρωατλαντικό αντιλαϊκό – αντεργατικό -αντικομμουνιστικό και αντιρωσικό τερατούργημα.
Η βία αυτού του καθεστώτος, αυτής της ανοιχτής τρομοκρατικής δικτατορίας προχώρησε σε γενικευμένο πογκρόμ απέναντι στον ρωσόφωνο πληθυσμό.
Οι ρωσόφωνοι πληθυσμοί πυκνώνουν στο νοτιοανατολικό άκρο της Ουκρανίας σε σημείο που αποτελούν την πλειοψηφία των κάτοικων του.
Αυτό δεν είναι τυχαίο ιστορικά και πολιτισμικά, γιατί εκεί βρέθηκε μεγάλο κομμάτι του σοβιετικού προλεταριάτου και των μπολσεβίκων, για να βοηθήσει στη ανάπτυξη της βιομηχανίας της ΕΣΣΔ,να οσμωθεί με την αγροτιά της Ουκρανίας και να την φέρει σε επαφή με τις κομμουνιστικές-σοσιαλιστικές-σοβιετικές ιδεές.
Οι κρατικές – παρακρατικές δολοφονίες, η απαγόρευση των κομμουνιστικών ιδεών – οργανώσεων και της ρώσικης γλώσσας, το ναζιστικό ολοκαύτωμα στο Σπίτι των Συνδικάτων, η δολοφονία του Vadim Pαpura, γέμισε με λαϊκή οργή το κομμάτι αυτό του προλεταριάτου και του λαού που υπερασπίζεται μια εντελώς διαφορετική πολιτισμική και ενίοτε πολιτική παράδοση σε επίπεδο ιστορικό και εθνικό από αυτήν που υπερασπίζεται ο ουκρανικός εθνικισμός-μπαντερισμός.
Η ένοπλη αντιφασιστική – αντιιμπεριαλιστική εξέγερση του ρωσόφωνου πληθυσμού είχε ταξικά-λαϊκά – προλεταριακά χαρακτηριστικά.
Εργάτες άρχισαν να υπερασπίζονται τα αγάλματα του Λένιν και την δική τους πολιτισμική ιστορία απέναντι στους διωγμούς, το Ντονμπάς μετατράπηκε σε ένα προμαχώνα της ένοπλης εποποιίας των λαών της Ανατολικής Ουκρανίας.
Η συγκρότηση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ αποτέλεσε την κρατική υπόσταση αυτής της αντίστασης, δύο κράτη που συγκροτήθηκαν σαν φρουραρχεία αντίστασης απέναντι στην επέλαση της ιμπεριαλιστικής – κρατικής και παρακρατικής τρομοκρατίας και βίας.
Οργανώσεις σαν την OPLOT, τα ΚΚ των Λαϊκών Δημοκρατιών, την «ταξιαρχία φάντασμα» έπαιξαν τον ρόλο του επαναστατικού πολιτικού υποκειμένου, του επαναστατικού κομμουνιστικού παράγοντα ο οποίος σε τέτοιες συνθήκες δεν ήταν συγκροτημένος και έτοιμος να οδηγήσει μια τέτοια αντίσταση, αλλά συγκροτούνταν στο πεδίο της ένοπλης επαναστατικής αντιβίας.
Ποιος θα ξεχάσει την Σοβιετική Σημαία που υψώθηκε στο Ντεμπάλτσεβο;
Ποιος θα ξεχάσει τα ηρωικά γράμματα των ανθρακωρύχων;
Ποιος θα ξεχάσει την εκδίκηση και το αίμα που πλήρωσαν τα νεοναζιστικά παραστρατιωτικά τάγματα για τις δολοφονίες και τις γενοκτονίες που προκάλεσαν στον ουκρανικό λαό και τους λαούς του Ντονμπάς;
Η ένοπλη αντιφασιστική αντιβία και ο δίκαιος αντιφασιστικός- αντι ιμπεριαλιστικός πόλεμος απέναντι στο καθεστώς μαριονέτα του Κιέβου δεν μπορούν να ξεχαστούν, να λησμονηθούν από τους επαναστάτες κομμουνιστές και τους λαϊκούς αγωνιστές.
Ήταν δίκαια, νόμιμα και αναγκαία για την ιστορία της ταξικής πάλης. Όπως αναγκαία ήταν και η συγκρότηση των Λαϊκών Δημοκρατιών για τον εργατόκοσμο και τον απλό λαό του Ντονμπάς για να μπορέσει να επιβιώσει.
Ο ρωσικός ιμπεριαλισμός προφανώς και χρησιμοποιούσε αυτό τον αγώνα για τα δικά του οφέλη, παρέμβαινε στο εσωτερικό του για να υπηρετήσει τα δικά το σχέδια και επιδιώξεις που έγιναν ακόμη πιο ξεκάθαρες με το διάγγελμα του εκφραστή της ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης της Ρωσίας, του Πούτιν.
Οι συμφωνίες του Μινσκ εγκλώβισαν τον αγώνα των Λαϊκών Δημοκρατιών, τον οριοθέτησαν σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο, δεν του επέτρεψαν να προχωρήσει μέσα στον Ουκρανικό λαό και την Ουκρανική κοινωνία, για το ξέσπασμα μιας γενικευμένης αντιφασιστικής – αντιιμπεριαλιστικής -αντιολιγαρχικής εξέγερσης και επανάστασης.
Ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός και το φασιστικό καθεστώς μαριονέτα του δεν άφησαν σε χλωρό κλαρί τον πολύπαθο λαό του Ντονμπάς και των Λαϊκών Δημοκρατιών, η ιμπεριαλιστική – κρατική – παρακρατική – φασιστική βία συνεχίστηκε καταπατώντας κάθε ειρηνευτική συμφωνία.
Οι κομμουνιστές-κομμουνιστικής αναφοράς ηγέτες του Ντονμπάς δολοφονήθηκαν ο ένας μετά τον άλλον. Ζαχρατσένκο, Μοζγκοβόι, Μαρκόφ, Γκίβι, και πόσοι ακόμη λαϊκοί ηγέτες γνωστοί ή άγνωστοι…
Ο αγώνας και η άμυνα ωστόσο απέναντι στη βία του φασιστικού-Δυτικού καθεστώτος μαριονέτα με αιχμή του δόρατος τις Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ συνεχίστηκε.
Οι «νόμιμες εκλογές» που αποφάσισαν την εκλογή του Ζελένσκι στον πρωθυπουργικό θώκο σε καθεστώς εμφυλίου πολέμου ήταν η συνέχιση με άλλο πρόσωπο ενός αντιδραστικού-φασιστικού καθεστώτος που υπηρετεί την ολιγαρχία η οποία θέλει στροφή στον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό.
Οι πραγματικοί κυβερνήτες βέβαια, αυτοί που κρατάνε στο χέρι τον Ζελένσκι σαν μαριονέτα είναι ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός και κατ’ επέκταση οι νεοναζιστικές στρατιωτικές και παραστρατιωικές μονάδες του Ουκρανικού Εθνικισμού μπαντερισμόυ που αποτελούν τους στρατιωτικούς αντιπροσώπους ΕΕ-ΝΑΤΟ.
Η αναγνώριση των Λαϊκών Δημοκρατιών από την ιμπεριαλιστική άρχουσα τάξη της Ρωσίας και τον εκπρόσωπό της, Βλαδίμηρο Πούτιν, παρά το γεγονός πως λειτουργεί θετικά βραχυπρόθεσμα, θα ήταν έξω από την πραγματικότητα να θεωρούμε πως μακροπρόθεσμα γίνεται για τα συμφέροντα των λαών και των εργαζόμενων μαζών του Ντονμπάς και της Ουκρανίας γενικότερα.
Η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Ουκρανία υπηρετεί τα συμφέροντα του ρώσικου ιμπεριαλισμού και της ρώσικης ολιγαρχίας για να μην χάσει την Ουκρανία από την σφαίρα επιρροής της και να μην δημιουργηθεί ένα κράτος προκεχωρημένο φυλάκιο του ΝΑΤΟ δίπλα από τα σύνορά της.
Η επίκληση σε ένα νέο αντιφασιστικό πόλεμο – σε ένα νέο «πατριωτικό πόλεμο» είναι το ιδεολογικό αφήγημα που χρησιμοποιείται από τον Πούτιν για να κατευνάσει τον ρώσικο λαό. Η επιλογή αυτού του αφηγήματος από την Ρωσία δεν είναι τυχαία, πατάει πάνω στην άνοδο των κομμουνιστικών ιδεών στην πρώην χώρα της Σοβιετικής Ένωσης η οποία επιβεβαιώνεται από τις δεκάδες δημοσκοπήσεις που καλούν σε αποδοχή της Ένωσης Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών σαν αντίδοτο στο καπιταλιστικό σύστημα παραγωγής.
Ωστόσο, η επίθεση απέναντι στο Λένιν και το Στάλιν, στην ασπίδα και το ξίφος της επανάστασης είναι η ωμή επιβεβαίωση για το ποια συμφέροντα θέλει να υπηρετήσει αυτή η ιμπεριαλιστική επέμβαση και ποιας τάξης τα συμφέροντα εξυπηρετεί, προχωρώντας σε ωμή ύβρη απέναντι στους μπολσεβίκους και την μπολσεβίκικη ιστορία του ρώσικου κομμουνιστικού κινήματος.
Σαν Έλληνες Κομμουνιστές έχουμε μάθει καλά πως οι ιμπεριαλιστές τελικά στρέφουν τα όπλα τους και απέναντι στις εργαζόμενες μάζες που αντιστέκονται τον φασισμό, πως οποιαδήποτε «συμμαχία» θα πρέπει να βρει τα δικά μας όπλα απέναντι της για να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία της ταξικής πολιτικής μας.
Αυτά σε γενικές γραμμές είναι η ειδική κατάσταση του πολέμου, αποσαφηνίζοντας ως κυρίαρχο ιμπεριαλισμό και εμπρηστή του πολέμου τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό και το φασιστικό καθεστώς μαριονέτα του που έχει αλλάξει μορφή σαν χαμαιλέοντας διατηρώντας το περιεχόμενό του και από την άλλη μεριά τον ρώσικο ιμπεριαλισμό που με τον ιδεολογικό μανδύα του αντιφασιστικού πολέμου καταχράζεται την μπολσεβίκικη ιστορία και την εμπλέκει με τον ρώσικο μεγαλοιδεατισμό της δικιάς του ιμπεριαλιστικής άρχουσας τάξης.
Η αντίληψη μας για το τι πρέπει να κάνει ο Ουκρανικός λαός
Από την μία μεριά η στροφή συγκεκριμένου κομματιού της ολιγαρχίας προς τον ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό, το πραξικόπημα, η κυβέρνηση μαριονέτα Ζελένσκι, η διάλυση των ταξικών – πολιτικών – κομμουνιστικών οργανώσεων και ο υπερεξοπλισμός του μπαντέρικου εθνικισμού και των νεοναζιστικών ταγμάτων εφόδου συνθέτουν το μωσαϊκό που επικρατεί στην Δυτική Ουκρανία.
Από την άλλη μεριά η περιχαράκωση εξαιτίας των Συμφωνίων του Μίνσκ του πιο πρωτοπόρου, σε πολιτικό επίπεδο, κομματιού της Ουκρανικής κοινωνίας, το οποίο συγκροτείται στις Λαϊκές Δημοκρατίες του Λουγκάνσκ και του Ντονιέτσκ από τον ρωσόφωνο πληθυσμό έχει ήδη δημιουργήσει ένα πολιτικό-κοινωνικό χάσμα ανάμεσα στους λαούς της Δυτικής και της Ανατολικής Ουκρανίας.
Η ρώσικη ιμπεριαλιστική επέμβαση με τον χαρακτήρα «ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης» ντυμένη με «αντιφασιστικό» μανδύα βαθαίνει αυτό το χάσμα, το γιγαντώνει και το κλιμακώνει.
Σε αυτό τον αντιδραστικό – τυχοδιωκτικό πόλεμο ανάμεσα στο Ουκρανικό Φασιστικό Καθεστώς Μαριονέτα του Δυτικού Ιμπεριαλισμού που αποτελεί τον κυρίαρχο παράγοντα αυτής της πολεμικής σύρραξης και τον Ρώσικο Ιμπεριαλισμό που θέλει να διατηρήσει τις σφαίρες επιρροής του η μόνη λύση βρίσκεται στον αγώνα για μια ενιαία – ανεξάρτητη Λαϊκή Δημοκρατία Ουκρανίας και τον μετασχηματισμό της σε Σοσιαλιστική κατεύθυνση.
Βασικός παράγοντας για να πραγματοποιηθεί αυτό βρίσκεται στην ανατροπή του Καθεστώτος Μαριονέτα Ζελένσκι, στην διάλυση της ναζιστικής σφηκοφωλιάς, στην αποχώρηση όλων των ιμπεριαλιστικών στρατευμάτων και στην ενοποίηση των Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονιέτσκ και του Λουγκάνσκ με τον υπόλοιπο λαό της Ουκρανίας για να πραγματωθεί το σύνθημα μιας ενιαίας- ανεξάρτησης- Λαϊκής Δημοκρατίας που αποτελούσε και τον αρχικό στόχο της αντιφασιστικής-αντι ιμπεριαλιστικής εξέγερσης όταν πραγματοποιήθηκε και προχώρησε το 2014.
Υπό αυτή την έννοια, καμία αντίσταση απέναντι στον εισβολέα δεν είναι αναγκαία, καθώς η αντίσταση αυτή την στιγμή απέναντι στον εισβολέα θέτει αυτόματα όποιον την πραγματοποιεί κάτω από τις σημαίες της ευρωατλαντικής συμμαχίας και του αντιδραστικού Ουκρανικού κράτους.
Ο λαός πρέπει να στρέψει τα όπλα του απέναντι στην κυβέρνηση του Ζελένσκι και τα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου και αυτός ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος να μετατραπεί σε εμφύλιο πόλεμο απέναντι στο καθεστώς μαριονέτα που είναι ο κυρίαρχος εχθρός καταπιεστής του λαού και τον οδήγησε σε εμφύλιο πόλεμο έπειτα από το πραξικόπημα του Μαϊντάν.
Χωρίς να παραγνωρίζουμε την φρίκη και τα δεινά του πολέμου διαβάζοντας όλο αυτό τον καιρό διάφορες προσεγγίσεις ατόμων και φορέων από το εγχώριο και διεθνές κίνημα για ένοπλη αντίσταση απέναντι στο ρώσικο ιμπεριαλιστικό εισβολέα καταθέτουμε και εμείς την δίκη μας αντίληψη που βρίσκεται σε διαφορετικό μήκος κύματος.
Και αναρωτιόμαστε ένοπλη αντίσταση για τα συμφέροντα ποιανού; Των Γιάνκηδων και Ευρωπαίων ιμπεριαλιστών, της γραφειοκρατικής ουκρανικής ολιγαρχίας, των νεοναζί παραστρατιωτικών φονιάδων;
Το πρώτο λόγο πρέπει να τον έχουν οι λαοί και συγκεκριμένα οι λαοί των Λαϊκών Δημοκρατιών, οι οποίοι συνεχίζουν να απελευθερώνουν εδάφη από την φασιστική κατοχή και πληρώνουν βαριές απώλειες σε αίμα, και οι αντιφασίστες, δηλαδή τα κομμάτια της εργατικής τάξης και του λαού της Ουκρανίας που δεν έχουν πνιγεί ακόμη στον μπαντέρικο εθνικισμό.
Οι ευχές και η αλληλεγγύη μας είναι μαζί τους…όπως και στους χιλιάδες πρόσφυγες πολέμου της Ουκρανίας που χρησιμοποιούνται εργαλειακά και υποκριτικά από τον Δυτικό Κόσμο, σε αντίθεση με το πως μας έχει συνηθίσει να αντιμετωπίζει τις προσφυγικές ροές των δικών του μονόπλευρων ιμπεριαλιστικών πολέμων.
Τα καθήκοντα και τα προτάγματα για την συγκρότηση αντι ιμπεριαλιστικού-αντιπολεμικού-αντιφασιστικού κινήματος στον τόπο μας και κάποια ζητήματα αντίληψης
Η αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού από την κυβέρνηση της υποτέλειας και του πολέμου κατ εντολής της ντόπιας εξαρτημένης ολιγαρχίας και του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού μετατρέπει την χώρα μας επίσημα σε συνένοχο και συμμέτοχο του πολέμου.
Η λυκοσυμμαχία της ΕΕ και ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός με την σειρά τους στέλνουν εξοπλισμούς δισεκατομμυρίων στα νεοναζιστικά τάγματα εφόδου της Δυτικής Ουκρανίας.
Η Δυτική προπαγάνδα μας βομβαρδίζει καθημερινά στα σπίτια μας, προετοιμάζει το έδαφος για την συμμετοχή του λαού στον Γ’ παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό πόλεμο.
Οι κυρώσεις και ο επανέλεγχος του ευρωπαϊκού ιμπεριαλισμού από τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό υποδηλώνουν πως για να βγει νικητήριος ο ιμπεριαλιστικός συνασπισμός στον οποίο συμμετέχουμε πρέπει να πληρώσουμε ακριβά το μάρμαρο σε επισιτιστικό, ενεργειακό επίπεδο σαν εργατική τάξη και λαός.
Το περαιτέρω τσάκισμα του μισθού μας, είναι και αυτό αναγκαίο συστατικό στοιχείο για να νικήσει η κυβέρνηση μαριονέτα της Δυτικής Ουκρανίας και τα νεοναζιστικά-στρατιωτικά και παραστρατιωτικά τάγματα εφόδου, δηλαδή ο ευρωατλαντικός ιμπεριαλισμός.
Ακριβώς επειδή οδεύουμε σε μια συγκεκριμένη συνθήκη-περίοδο του Γ παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού πολέμου και αντικειμενικά αρχίζει η περίοδος για νέες σοσιαλιστικές και εθνικοαπελευθερωτικές επαναστάσεις οφείλουμε να θέσουμε μπροστά την λενινιστική αρχή της ήττας της κυβέρνησης και του ιμπεριαλιστικού μπλοκ στο οποίο η εξαρτημένη ντόπια ολιγαρχία του τόπου μας συμμετέχει, δηλαδή του ευρωατλαντικού.
Αυτό δεν σημαίνει πως διαλέγουμε «καλύτερο ή χειρότερο» ιμπεριαλιστή, ούτε πως θα σταματήσουμε να στρέφουμε τα βέλη μας απέναντι στον ρώσικο ιμπεριαλισμό και κάθε ιμπεριαλισμό, όσο και σε οποιονδήποτε θεωρεί πως οι λαοί έχουν ανάγκη από προστάτες και λοιπές αντιλήψεις που τελικά έρχονται σε αντίθεση με την βασική λενινιστική αρχή πως οι λαοί απελευθερώνονται μόνοι τους, μέσα από την ένοπλη επαναστατική πάλη και με την καθοδήγηση ενός Επαναστατικού Κομμουνιστικού Κόμματος.
Αλλά το κυρίαρχο καθήκον που θέτουμε για αυτή την περίοδο είναι να τσακίσουμε την φιλοπόλεμη κυβερνητική πολιτική και να αγωνιστούμε απέναντι στην ιμπεριαλιστική εξάρτηση, για να ανοίξει ο δρόμος για την Λευτεριά, την Ανεξαρτησία και τον Σοσιαλισμό. Με βάση την λενινιστική αρχή πως πρέπει να συμβάλλουμε τα μέγιστα, εφόσον πρόκειται για ένα ιμπεριαλιστικό πόλεμο, για την ήττα του στρατοπέδου στο οποίο εμείς ανήκουμε.
Εμείς σαν ομάδα για όσο διαρκεί αυτή η κατάσταση αλλά και αναλόγως της έκβασης της, έχουμε καθήκον, σε συνθηματολογικό επίπεδο να συνεχίζουμε να βάζουμε το ζήτημα της αλληλεγγύης, υπεράσπισης και αναγνώρισης των Λαϊκών Δημοκρατιών.
Θεωρούμε πως αυτές οι κρατικές οντότητες πληρούν τα χαρακτηριστικά για να αυτοδιατεθούν εθνικά όπως έχει αναλυθεί παραπάνω και ήταν αποτέλεσμα αντιφασιστικής-αντι ιμπεριαλιστικής και ταξικής εξέγερσης.
Έχουν δικαίωμα να ονομαστούν όπως επιλέξουν και επέλεξαν μετά από δημοψήφισμα στο οποίο ελεύθερα ψήφισε ο λαός τους με το όπλο στο χέρι.
Αυτό σε κάποιους μπορεί να μην αρέσει γιατί βαυκαλίζονται με καθαρές επαναστάσεις που από την μια μεριά υπάρχει το στρατόπεδο της σοσιαλιστικής επανάστασης και από την άλλη μεριά της αστικής αντεπανάστασης.
Θα θέλαμε και εμείς να ήταν Λαϊκές Δημοκρατίες δηλαδή να καλύπτουν όλα τα χαρακτηριστικά που απαιτούνται γι αυτό· Δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.
Προσδοκούμε και πριμοδοτούμε τα κομμάτια που βρίσκονται εκεί σε κατεύθυνση ανεξαρτησίας από κάθε ξένο παράγοντα και σε Λαοκρατική κατεύθυνση να συγκροτηθούν μέσα στους αγώνες και να επικρατήσουν.
Ξέρουμε πως αυτά δεν αρέσουν στους «καθαρόαιμους» κομμουνιστές αλλά θα πάρουμε το ρίσκο μας. Γιατί όπως έλεγε ο Λένιν: η διδασκαλία μας δεν είναι δόγμα, μα καθοδήγηση για δράση.
Πρέπει να συγκροτηθεί ένας πλατύς αντιιμπεριαλιστικός – αντιπολεμικός – αντιφασιστικός συντονισμός που να είναι ανεξάρτητος από τους κυβερνητικούς-κρατικούς μηχανισμούς με χαρακτήρα «Μένουμε Ευρώπη» και να βάλει μπροστά συγκεκριμένες αιχμές πάλης και αγώνα για να κινητοποιήσει τον λαό και την εργατική τάξη :
Α) ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ – ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΑΧΙΑ ΜΕ ΤΟ ΝΑΖΙΣΤΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ ΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ
Β) ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ ΦΑΝΤΑΡΟΣ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ
Γ) ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΤΟΥ ΝΑΤΟ-ΕΞΟΔΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΕ
Δ) ΚΑΜΙΑ ΔΙΕΥΚΟΛΥΝΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΕΔΑΦΟΣ ΜΑΣ
Ε) ΚΑΜΙΑ ΕΠΕΚΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΑΤΟ ΣΤΗΝ ΟΥΚΡΑΝΙΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΟΛΙΚΗ ΕΥΡΩΠΗ – ΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
Αυτά τα θεωρούμε υποχρεωτικά ως συνθήματα πάλης, αγώνα και προετοιμασίας του λαού τόσο για την περίοδο που βρισκόμαστε όσο και για την περίοδο που έρχεται.
Με όραμα την αναβίωση της Ένωσης Σοσιαλιστικών Σοβιετικών Δημοκρατιών σαν μοναδικό και ουσιαστικό δρόμο για την συμφιλίωση και την συναδέλφωση των λαών της περιοχής.
Με καθήκον να τσακίσουμε την ιμπεριαλιστική εξάρτηση και την καπιταλιστική εκμετάλλευση στον τόπο μας, για ένα κόσμο στο μπόι των ονείρων μας, στο μπόι των ανθρώπων.
ΚΑΜΙΑ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΑΣ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
ΟΙ ΦΑΝΤΑΡΟΙ ΕΙΝΑΙ ΤΟΥ ΛΑΟΥ ΠΑΙΔΙΑ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΑ ΣΥΝΟΡΑ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΔΟΥΛΕΙΑ
ΑΓΩΝΕΣ ΛΑΪΚΟΙ ΝΑ ΦΥΓΟΥΝ ΟΙ ΒΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ
ΑΜΕΣΗ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ ΤΟΥ ΝΤΟΝΙΕΤΣΚ ΚΑΙ ΤΟΥ ΛΟΥΓΚΑΝΣΚ
ΟΙ ΛΑΟΙ ΝΙΚΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΟΠΛΟ ΣΤΟ ΧΕΡΙ
ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΤΟ ΝΤΟΝΜΠΑΣ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ ΤΟ ΞΕΡΕΙ
ΤΙΜΗ ΚΑΙ ΔΟΞΑ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΗΡΩΕΣ ΤΩΝ ΛΑΪΚΩΝ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΩΝ ΚΑΙ ΣΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ-ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ-ΔΕΝ ΣΑΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕΝ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΕ- ΟΙ ΑΓΩΝΕΣ ΘΑ ΔΙΚΑΙΩΘΟΥΝ
ΑΜΕΣΗ ΥΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ ΕΥΡΩΑΤΛΑΝΤΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΑΠΟ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΕΝΤΑΞΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΤΟ – ΠΑΥΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΟΥ
ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΟΥΣ ΛΑΟΥΣ- ΠΟΛΕΜΟ ΣΕ ΝΑΤΟ-ΕΕ-ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ
Λαϊκή Δράση- Ομάδα Κομμουνιστών- Αγωνιστών
Αφήστε μια απάντηση