Συνέχεια από εδώ
«ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ υπάρχει φοβερός ρατσισμός», δηλώνει ο κ. Γεωργιάδης. Αλλά… «ρατσισμός εναντίον των Ελλήνων. Αν βγει ένας Αλβανός και πει είμαι υπερήφανος γιατί είμαι Αλβανός, θα πουν μπράβο που έχεις τα κότσια να το πεις μέσα στην Ελλάδα. Αν πει κάποιος ότι είμαι υπερήφανος που είμαι Βούλγαρος, θα πουν μπράβο. Οι ίδιοι άνθρωποι, αν βγει κάποιος και πει είμαι υπερήφανος που είμαι Έλληνας αρχίζουν, ο φασίστας, ο εθνικιστής, ο μπήξε, ο δείξε. Σήμερα ρατσισμό στην Ελλάδα υφίστανται οι Έλληνες» (Τηλεάστυ, 6.11.200ό).
Η θέση αυτή εξειδικεύεται σε άλλη εκπομπή, με αφορμή ένα επεισόδιο μεταξύ δυο ποδοσφαιριστών, ενός Έλληνα, του Δ. Παπαδόπουλου, και ενός Αλβανού, του Α. Μπούσι. «Σε ποια κατάντια έχουμε φτάσει εμείς οι Έλληνες. Να είναι ο Δημήτρης Παπαδόπουλος, Ελληνάρας, ωραίος, και να είναι ο Αλβανός, να τον φτύνει, να χειρονομεί, ο διαιτητής να μην αποβάλλει τον Αλβανό, να αποβάλλει μόνο τον Έλληνα, και μέσα στην πατρίδα μας να μας φτύνει ο Αλβανός, να χειρονομεί εναντίον μας, κι εμείς να μην μπορούμε να πούμε κιχ. Πού φτάσαμε! Να βρίζει και να χειρονομεί ο Αλβανός μέσα σε ελληνικό γήπεδο, ενώ πληρώνεται από ελληνική ομάδα. Αν το σκεφτείς ιστορικά και κοινωνιολογικά είναι τρομερό. Σε λίγα χρόνια, ετοιμαστείτε αγαπητοί προοδευτικοί Έλληνες να είστε εργάτες σε αλβανικές επιχειρήσεις και νάναι ο Αλβανός καπιταλιστής από πάνω, να σας πατάει το σβέρκο, και να σας κάνει παρατήρηση, αν δεν κάνετε καλά τη δουλειά σας. Αυτά θα τα ζήσουμε. Είναι ανατριχιαστικό να είναι ο Αλβανός στην πατρίδα δου, να πληρώνεται από σένα και να τολμά να σε βρίζει. Κανονικά θα έπρεπε να μαζευτούν όλοι οι παίκτες να τον πλακώσουν στο ξύλο» (Τηλεάστυ, 17.4.2007).
Αυτό που θαυμάζει στον Σαρκοζί ο κ. Γεωργιάδης είναι το γεγονός ότι ο Γάλλος πολιτικός πολέμησε τον αντιραισισμό: «Ο Νικολά Σαρκοζί ξέρετε γιατί κέρδισε; Είπε ότι ήρθε η ώρα να τελειώσουμε με τον Μάη του ’68.
Με όλες εκείνες τις μπαρούφες περί πολυπολιτισμικότηrας, περί αντιρατσισμού, περί μπάτε σκύλοι αλέστε, περί καταστροφής των πάντων, και είπε ο Σαρκοζί, ήρθε η ώρα να τελειώνουμε με τον Μάη τον ’68. Και γεννήθηκε ο νέος Ντε Γκολ, ο Νικολά Σαρκοζί* (Τηλεάστυ, 7.5.2007).
Ενώ στο βιβλίο του ο Άδωνις υποστηρίζει ότι κρατά δήθεν «ουδετερότητα» απέναντι στην ομοφυλοφιλία. ο «μαρτυριάρης» αδελφός του τον αποκαλύπτει σε μια εκπομπή, όπου πανηγυρίζει για δημοσίευμα της εφ. Espresso, στο οποίο αποκαθίσταται η «τιμή» του Αχιλλέα («Ο Αχιλλέας δεν ήταν gay»). Ο Λεωνίδας Γεωργιάδης ξεσπαθώνει: «Ιταλός αρχαιολόγος αποκαθιστά την τιμή τον ομηρικού ήρωα. Πάρα πολύ σωστό. Αν είναι δυνατόν! Ο Αχιλλέας ποτέ δεν υπήρξε ομοφυλόφιλος και όλα αυτά είναι μια παρεξήγηση. Μ’ αρέσει το σχόλιο, γιατί πραγματικά, το να σε πουν ομοφυλόφιλο είναι άτιμον και άμα είσαι άτιμος δεν έχεις τιμή. Σωστά λέει ο Γάλλος αρχαιολόγος Μάσιμο Μανφρέντι ότι όλα αυτά περί ομοφυλοφιλίας μεταξύ Αχιλλέως και Πατρόκλου είναι μία παρεξήγηση. Πολύ ωραία τα λένε οι Ιταλοί αρχαιολόγοι. Μακάρι να τ’ ακούσουμε και στην Ελλάδα. Αλλά πού να μπεις στην Ελλάδα σε εφημερίδα και να πεις έτσι κι αλλιώς. Θα σε λένε ακροδεξιό» (Τηλεάστυ, 5.10.2007).
Συμφωνώντας με όσα λέει η Χρυσή Αυγή, ο κ. Γεωργιάδης δίνει φυλετικό χαρακτήρα στο μεταναστευτικό ζήτημα: «Το Θέμα των μεταναστών θα κρίνει αν εξακολουθήσει να υφίσταται το Έθνος των Ελλήνων, εάν θα εξακολουθήσει να υφίσταται η Φυλή των Ελλήνων ή όχι» (Τηλεάστυ, 31.10.2006).
Είναι, λοιπόν, ο κ. Γεωργιάδης φυλετιστής; Τον βλέπουμε σε μια εκπομπή να δείχνει δύο βιβλία: του Αλέξανδρου Αγγελή, Η φυλετική συνέχεια των Ελλήνων και του Δ. Δημόπουλου Η καταγωγή των Ελλήνων. Το σχόλιο είναι αποκαλυπτικό: «Θα πείτε, γιατί να τα αγοράσουμε κ. Γεωργιάδη αυτά τα βιβλία. Πολύ απλά. Για να έχετε τα αναγκαία επιχειρήματα να απαντάτε στον κάθε θολοκουλτουριάρη, που αρχίζει τα γελάκια και τις ειρωνείες: “Ελα μωρέ τώρα που εμείς είμαστε Έλληνες! Εμείς είμαστε Σλάβοι, Τουρκόσποροι».
Διαβάζει ολόκληρο το οπισθόφυλλο του Δημόπουλου: «Είναι 16η έκδοσις, έ; Για να καταλάβετε πόσο κλασικό βιβλίο στο είδος του είναι. […} Το βιβλίο του Δημητρίου Δημοπούλου, αειμνήστου πια. Ένας πολύ σπουδαίος Έλληνας και μεγάλος πατριώτης. Είναι ένα βιβλίο που έχει συγκεντρώσει όλες τις ανθρωπολογικές έρευνες Ελλήνων και ξένων επιστημόνων, για να αποδειχτεί ποια είναι η εθνολογική ταυτότητα των συγχρόνων Ελλήνων. Το βιβλίο αυτό το έχω διαβάσει έξι φορές. Συγκλονιστικό βιβλίο» (Τηλεάστυ, 3.11.2009).
Αφού το έχει διαβάσει τόσες πολλές φορές ο κ. Γεωργιάδης το βιβλίο του Δημόπουλου αποκλείεται να του έχει διαφύγει ότι μεταξύ άλλων ο συγγραφέας υποστηρίζει ότι «ο αντισημιτισμός υπήρξε απόρροια της εβραϊκής διαγωγής» (σ. 180), ότι τώρα «οι λαοί έχουν δικαίωμα να άρουν την ιθαγένεια από τους Εβραίους πολίτες» (σ. 199), αλλά και ότι «το φυλετικό πρόβλημα της παρουσίας των Τσιγγάνων στην Ευρώπη είναι σοβαρό», ενώ η «προοδευτική ιδίως αφομοίωσή τους θέτει σε κίνδυνο την εθνολογική καθαρότητα των ευρωπαϊκών λαών» (σ. 281).
Ο Δημόπουλος εισηγείται «να αρθεί η ελληνική ιθαγένεια από τους Τσιγγάνους και να μην επιτρέπονται μεικτοί γάμοι τους με Έλληνες» (σ. 282). Όσο για τη μειονότητα στη Θράκη, τη θεωρεί τουρκική και προτείνει την εκδίωξή της (σ. 326).
Ο κ. Γεωργιάδης υποστηρίζει ότι ο Δημόπουλος ήταν «ένας πολύ σπουδαίος Έλληνας και πολύ μεγάλος πατριώτης» και το βιβλίο αυτό «σννκλονιστικό» και «κλασικό». Στην πραγματικότητα, ο Δημόπουλος υπήρξε συνιδρυτής της εθνικοσοσιαλιστικής οργάνωσης «Κόμμα 4ης Αυγούστου», μαζί με τον Κώστα Πλεύρη, ενώ επί χούντας διορίστηκε δημοτικός σύμβουλος Αθηναίων (1969-71) και στη συνέχεια γ.γ. του υπουργείου Γεωργίας (1972-73). Στη μεταπολίτευση εντάχθηκε στην ΕΠΕΝ του δικτάτορα Παπαδόπουλου και στη συνέχεια στο Π.Γ. του Ελληνικού Μετώπου του Μάκη Βορίδη. Τάχτηκε κι αυτός υπέρ της συγχώνευσης του Μετώπου στο ΛΑΟΣ. Οι απόψεις του είναι καθαρά εθνικοσοσιαλιστικές, ενώ στα βιβλία του συνήθιζε να εκθειάζει τον φυλετισμό και να τσιτάρει Χίτλερ και Ρόζενμπεργκ. Όπως κι ο Πλεύρης θεωρούσε απαράδεκτη τη δημοκρατία και υποστήριζε ότι «για ένα λαόν, όπως ο ελληνικός, όπου το κλασικώτερον φυλετικόν μειονέκτημα είναι η έλλειψις ομαδικού πνεύματος, εν είναι το ενδεικννόμενον πολίτευμα, το συγκεντρωτικόν ολοκληρωτικόν» (Η Νέα Τάξις, σ. 98).
«Το Απαρτχάιντ ήταν μία τίμια μεθόδευση», υποστηρίζει σε άλλο του βιβλίο ο Δημόπουλος, διότι «δεν έβαζε τούτη ή εκείνη τη φυλή σε πρώτη ή δεύτερη μοίρα, αλλά μεριμνούσε εξ ίσου για όλες, για την αυτόνομη κάθε μιας ύπαρξη και ανάπτυξη» (Εισαγωγή στην Βιοπολιτική, σ. 185). Αντιθέτως, στις ΗΠΑ «πιστεύουν ότι θα απομακρύνουν με την Ίση μεταχείριση” την φοβερή στιγμή της φυλετικής συγκρούσεως. Το μόνο βέβαια που επιτυγχάνουν είναι να κακομαθαίνουν τους Νέγρους με τις παροχές και να αυξάνουν την αγανάκτηση των Λευκών εναντίον τους». Ακόμα και το πρόβλημα της ανεργίας λύνει ο Δημόπουλος, υιοθετώντας, όπως λέει, την «περίφημο μέθοδο Ράινχαρντ», η οποία μεταξύ άλλων προβλέπει «βαρεία φορολογία των οικογενειών, εις τας οποίας εργάζονται και γυναίκες, προς ελευθέρωσιν θέσεων εις άνδρας ανέργους» (Η Νέα Τάξις, σ. 191). Περιττό να πούμε ότι ο οικονομολόγος Ράινχαρντ ήταν ο υπεύθυνος φορολογίας του χιτλερικού Τρίτου Ράιχ.
Αφήστε μια απάντηση