Συνέχεια από εδώ
ΤΕΛΙΚΑ ποιες είναι οι πολιτικές απόψεις του κ. Γεωργιάδη; Ποια είναι η προσωπική ατζέντα του κορυφαίου στελέχους της Νέας Δημοκρατίας: Από όσα προηγήθηκαν προκύπτουν ασφαλώς ορισμένες σταθερές απόψεις, οι οποίες τον κατατάσσουν χωρίς καμιά αμφιβολία στο ακροδεξιό ρεύμα.
Αλλά πώς βλέπει ο ίδιος τον εαυτό του; Με κάθε ευκαιρία ο κ. Γεωργιάδης δηλώνει «δεξιός». Και μάλιστα θεωρεί υποχρέωσή του να κηρύξει τον απελευθερωτικό πόλεμο των Ελλήνων δεξιών: «Είναι απίστευτο το πόσο καταπιεσμένος είναι στην Ελλάδα ο δεξιός. Πρέπει να κάνουμε όντως μία μάχη για ν’ αντιμετωπίσουμε αυτή την πλήρη ιδεολογική κυριαρχία, Θα τολμούσα να πω ιδεολογική ηγεμονία της λεγομένης Αριστεράς στην Ελλάδα. […] Αν υπάρχει ιδεολογική ηγεμονία του ΣΥΡΙΖΑ και της ριζοσπαστικής Αριστεράς στην κοινωνία, αυτό οφείλεται στην πλήρη ιδεολογική τους επικράτηση στα Πανεπιστήμια. Και ο λόχος που δεν θέλουν τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια δεν είναι λόγος ανθρωπισμού. Είναι γιατί αν γίνουν ιδιωτικά Πανεπιστήμια θα σπάσει αυτή η ιδεολογική τους ηγεμονία. Το ακαδημαϊκό κατεστημένο στην Ελλάδα δεν θέλει τα ιδιωτικά Πανεπιστήμια γιατί θα χάσει την ιδεολογική του ηγεμονία που είναι κατά βάση ανθελληνική. Ένας στους δέκα είναι πατριώτης στους καθηγητές. Οι υπόλοιποι εννέα ακούν Ελλάδα και βγάζουν σπυράκια. Αυτά τα έχω ζήσει εγώ που στα λέω. Έχουμε να δώσουμε μία ιδεολογική μάχη και πρέπει να τη δώσουμε. Και πρέπει να έχουμε όπλα γι’ αυτή την ιδεολογική μάχη. Και τα βιβλία είναι όπλα στην ιδεολογική μάχη μας» (Τηλεάστυ, 21.4.2008)
Δεξιός, εντάξει. Αλλά τι δεξιός; Ακροδεξιός, βέβαια, αλλά τι ακροδεξιός; Τον είδαμε να υποστηρίζει το (αμερικανοκρατούμενο βεβαίως) ΔΝΤ, να υμνεί τα Μνημόνια που επιβάλλει στη χώρα μας ο σκληρός πυρήνας της Ε.Ε., να θαυμάζει τον Σαρκοζί, αλλά δίπλα σ’ αυτά ο κ. Γεωργιάδης έχει και άλλα πρότυπα: «Είναι εκπληκτικό νέο, εξαιρετικά καλό νέο η νίκη του προέδρου Πούτιν στη Ρωσία» θα τον ακούσουμε να λέει. Και παρακάτω να εξηγεί:«0 πρόεδρος Ποντιν είναι σίγουρα ιστορικό ανάλογο ιον Βασιλέως Φιλίππου Β’ της Μακεδονίας».
Συνεπής προς αυτή την άποψη για τον ηγέτη της Ρωσίας, στις 24.6.2010 ο κ. Γεωργιάδης θα επικροτήσει σχετικές δηλώσεις του Γιώργου Καρατζαφέρη: «Ο Πρόεδρος είπε στον Flash ότι πρέπει να ψάξουμε κεφάλαια και από εκεί IΡωσία και Κίνα]. Συμφωνώ». Μία μόλις μέρα αργότερα, με νέα τοποθέτηση, θα παρέπεμπε στις ελληνικές καλένδες το ζήτημα: «Αυτό που έλεγε και τότε ο Καρατζαφέρης και το ίδιο λέει και τώρα είναι ότι μπορούσαμε και μπορούμε να καλλιεργήσουμε έτσι τις σχέσεις μας με την Ρωσία, ώστε να έχει νόημα γι’ αυτούς να μας ενισχύσουν οικονομικά τώρα που έχουμε ανάγκη! Απλώς αυτά δεν γίνονται από την μία ημέρα στην άλλη και φυσικά τίποτε τέτοιο δεν έκανε η Κυβέρνησις!» (25.6.2010).
Αλλά δέκα μήνες αργότερα η Ρωσία και ο Πούτιν θα εξαφανίζονταν από τις πιθανές λύσεις του ελληνικού προβλήματος: «Η Ελλάς έχει παραχωρηθεί στη σφαίρα επιρροής της Δύσεως ήδη από τη Συμφωνία της Γιάλτας και πιο πριν. Ούτε θα διακινδύνευε ποτέ η Ρωσία τις σχέσεις της με τη Δύση σε τόσο μεγάλο βαθμό, ούτε θα την άφηναν!» (7.5.2011) Και τελικά: «Γενικά δεν ξέρω γιατί ντε και καλά θεωρείτε ότι να είμαστε υπόδουλοι στους Ρώσους θα ήταν για μας πιο ευχάριστο από το να είμαστε υπόδουλοι στους Αμερικάνους και στους Ευρωπαίους;» (14.7.2011). Διότι «οι Ρώσοι δεν θέλουν ούτε ήθελαν να μας βοηθήσουν».
Και να ‘ταν μόνο ο Πούτιν. Ο κ. Γεωργιάδης, στην ίδια εκπομπή που εκθείαζε τον πρόεδρο της Ρωσίας, δεν διστάζει να συνταχθεί ακόμα και με τον Λατινοαμερικανό ηγέτη που είχε δαιμονοποιηθεί από σύμπασα την ευρωπαϊκή Δεξιά: «Δεν μπορώ να σχολιάσω τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος στη Βενεζουέλα, δεν έχω εικόνα αν κέρδισε τελικώς το δημοψήφισμα αυτό ο πρόεδρος Τσάβες ή όχι. Εγώ αν ήμουν στη Βενεζουέλα σίγουρα θα ψήφιζα υπέρ, παρόλο ότι η ιδέα ότι ένας άνθρωπος να μένει για πολύ καιρό στην εξουσία δεν με βρίσκει σύμφωνο. Δεν είναι δημοκρατία η του ενός ανδρός αρχή, αλλά εκεί, για τη Λατινική Αμερική, για μια περιοχή που έχει δεινοπαθήσει από τις επεμβάσεις των ξένων δυνάμεων, ίσως κάποιες περίοδοι τέτοιου είδους σκληρού καθεστώτος να είναι κάπως πιο κατανοητές» (Τηλεάστυ, 3.12.2007).
Στην ιστοσελίδα του που απευθυνόταν σε πιο στενούς του οπαδούς και την έχει πλέον εξαφανίσει, ο Α. Γεωργιάδης δεν δίσταζε να προβάλλει με περηφάνια την ακροδεξιά του ταυτότητα: «Εγώ είμαι ο πρώτος βουλευτής στο ελληνικό Κοινοβούλιο μετά από 40 χρόνια που μίλησα για rov Γράμμο και το Βίτσι. Ο Καρατζαφέρης είναι ο πρώτος πολιτικός αρχηγός που μίλησε στην Βουλή για τον Ιωάννη Μεταξά! θα μας κάνεις μάθημα εσύ; Είσαι σοβαρός; Μήπως νομίζεις ότι μιλάς σε νεοδημοκράτη;» (27.3.2010).
Ο διάλογός του με τους εχθρούς της δημοκρατίας είναι καθημερινός: «Δεν έχω πρόβλημα με τις αντιδημοκρατικές ιδέες του Κώστα Πλεύρη, καθόλου, έχω και άλλους φίλους χωρίς αγάπη στην Δημοκρατία με τους οποίους διαφωνώ και απολαμβάνω την ανταλλαγή επιχειρημάτων» (24.3.2010).
Από τον Κ. Πλεύρη ο κ. Γεωργιάδης έχει κληρονομήσει τον παθολογικό θαυμασμό προς τον δικτάτορα της 4η’ Αυγούστου, τον οποίο σώνει και καλά θέλει να εμφανίσει ως δημοκράτη: «Ο Ιωάννης Μεταξάς, υπηρέτησε τον κοινοβουλευτισμό στο μεγαλύτερο διάστημα του βίου του. Ουδέποτε δε κατηγορήθηκε από κανέναν ως προς το ότι χρησιμοποίησε τις μπουνιές ως μέσον πολιτικού αγώνος. Υπήρξε επί σειρά ετών βουλευτής, αρχηγός κόμματος (των Ελευθεροφρόνων), σύμβουλος του Βασιλέως, του Πρωθυπουργού κ.λπ. Εξελέγη Πρωθυπουργός από τη Βουλή των Ελλήνων κατόπιν εντολής του Βασιλέως και προχώρησε στην άρση των πολιτικών ελευθεριών την 4η Αυγούστου του 1936 κατόπιν εντολής του Βασιλέως και με r??v σύμφωνη γνώμη της τότε Βουλής. Κυβέρνησε σε περίοδο τρομακτικών εντάσεων (Μεσοπόλεμος) και, όσο και αν ακούγεται παράδοξο, ό,τι έκανε έγινε μέσα στα πλαίσια του τότε Συντάγματος. Δεν κατέβασε τα τανκς, ούτε έκανε όπως πολλοί νομίζουν πραξικόπημα. Έλαβε νομίμως την εξουσία και την ήσκησε κατά τον τρόπο που εκείνος πίστευε καλλίτερα στα πλαίσια εκείνης της ταραγμένης εποχής. Με ιην Χρυσή Αυγή, λοιπόν, καμία απολύτως σχέση» (18.3.2010).
Την επομένη αισθάνεται υποχρεωμένος να διευκρινίσει: «Ποτέ δεν είπα ότι ο Ιωάννης Μεταξάς ήταν πιστός κοινοβουλευτικός. Είπα ότι δεν ήταν οπαδός του μπάχαλου και του χάους. Δηλαδή δράσις τύπου Χρυσής Αυγής ούτε κατεγράφη, ούτε υπήρξε από τον Ιωάννη Μεταξά. Αν λοιπόν τον θαυμάζεις δεν μπορείς να πηγαίνεις και να ρίχνεις ξύλο στις πλατείες… Ο Μεταξάς νίκησε το σύστημα εκ των έσω!… Άρα σίγουρα πιο πολύ για δράσι τύπου ΛΑΟΣ μού μοιάζει, παρά για Χρυσή Αυγή» (19.3.2010).
Στις 26.3.2011 κάποιος με ψευδώνυμο «Φαλαγγίτης» εξυμνεί το ΛΑΟΣ και το παραλληλίζει με «τον στρατιωτικό σχηματισμό της φάλαγγας». Ο Γεωργιάδης ενθουσιάζεται: «Αγαπητέ η ανάλυσή σου τιμά το όνομά σου».
Ο τότε γραμματέας του ΛΑΟΣ δεν παρέλειπε την ανοιχτή υιοθέτηση της ρατσιστικής ατζέντας της Χρυσής Αυγής. «Το σύνθημα “Έλληνας γεννιέσαι και δεν γίνεσαι εγώ προσωπικά το συνυπογράφω απολύτως», έγραφε στις 10.2.2010. «Δεν έχω κρύψει ποτέ και πουθενά, ότι πιστεύω στο Αίμα, στο ‘ΕΘνος, στην Φυλή».
Όσο για τους θεσμούς της δημοκρατίας, ο κ. Γεωργιάδης δεν διστάζει να τους αμφισβητήσει δημόσια, ακόμα και μέσα στη Βουλή. Ειδικά το Συμβούλιο της Επικράτειας, το οποίο αποθεώνει τον τελευταίο καιρό, βρισκόταν στο στόχαστρό του πριν από μερικά χρόνια, με βαριές κουβέντες και προσωπικές επιθέσεις.
Με αφορμή την απόφαση του Ανωτάτου Δικαστηρίου για τα σχέδια ανάπλασης στον Ελαιώνα, ο κ. Γεωργιάδης είχε μιλήσει ως εκπρόσωπος τότε του ΛΑΟΣ: «Κυκλοφορεί η είδηση ότι με πλειοψηφία δυο προς ένα οι σύμβουλοι του Συμβουλίου της Επικράτειας αποφάσισαν να αναστείλουν την εκτέλεση των έργων στον Ελαιώνα ακολουθώντας τις επιταγές του κ. Τσίπρα και του κ Αλαβάνου και του ΣΥΡΙΖΑ. (…) Ο Βίσμαρκ, συνάδελφε Μάκη Βορίδη, είχε πει: ‘Καθηγηταί τρεις, εχάθη η πατρίς”. Εις την Ελλάδα να το αλλάξουμε: “Δικασταί τρεις, εχάθη η πατρίς”! Κάποτε θα πρέπει να συζητήσουμε σοβαρά ποιος έχει το δικαίωμα να αποφασίζει σ’ αυτήν τη χώρα. (…) Πάρτε. λοιπόν, μια σοβαρή πρωτοβουλία για να δούμε στο κοινοβούλιο ποιος κυβερνά την Ελλάδα, η Βουλή, δηλαδή οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του ελληνικού λαού, ή οι δικαστές του Συμβουλίου της Επικράτειας που δεν ξέρω ποιος τους έχει διορίσει και ποιοι είναι και από πού κρατά η σκούφια τους;» Με λίγα λόγια «το Συμβούλιο της Επικράτειας είναι το μεγάλο θέμα. Έχει καταντήσει να είναι βραχνάς στην πρόοδο της Ελληνικής Δημοκρατίας. Εάν υπήρχε Συμβούλιο της Επικράτειας στην Αρχαία Ελλάδα και αν υπήρχαν δικαστές σαν τους σημερινούς, η Ακρόπολη δεν θα υπήρχε για να τη βλέπουμε και να τη θαυμάζουμε, θα την είχαν σταματήσει και αυτήν».
Και το συμπέρασμα: «Πρέπει κάποιος να αναλάβει τη νομοθετική πρωτοβουλία να εξηγήσει στο Συμβούλιο της Επικράτειας όχι κυβερνά ο ελληνικός λαός αυτήν τη χώρα και όχι ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί δεν μπορεί όλοι να είμαστε υπέρ, ο ΣΥΡΙΖΑ να είναι κατά, και το Συμβούλιο της Επικράτειας να ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι δεν πάει καλά εδώ!» (14.1.2009).
Αυτή η υποτίμηση των θεσμών της δημοκρατίας, η εύκολη αλλαγή απόψεων μέσα σε μια μέρα, η φαινομενική διαφοροποίηση από τη Χρυσή Αυγή, αλλά ταυτόχρονα και ο θαυμασμός προς τον Μεταξά, είναι τα χαρακτηριστικά του σύγχρονου εθνολαϊκισμού που αποπνέει ο δημόσιος λόγος του κ. Γεωργιάδη. Ο ίδιος γνωρίζει την αντιφατικότητα και τον ωμό καιροσκοπισμό που συναντά όποιος επιχειρήσει να παρακολουθήσει τις παρεμβάσεις του σημερινού Αντιπροέδρου της Νέας Δημοκρατίας. Γι’ αυτόν εξάλλου τον λόγο είναι έτοιμος να διαγράψει όσα έλεγε μέχρι προχτές, επιχειρώντας να σβήσει τα ίχνη του στην τηλεόραση και το διαδίκτυο.
Δυστυχώς γι’ αυτόν, η σύγχρονη τεχνολογία δεν του κάνει τη χάρη. Πλέον δεν «μένουν» μόνο τα γραπτά, αλλά και τα λόγια. Κι αυτά, τα δικά του λόγια, είναι που αποκαλύπτουν το αποκρουστικό πρόσωπο της σύγχρονης Ακροδεξιάς, πίσω από το παραπειστικό χαμόγελό της.
ΤΕΛΟΣ
Αφήστε μια απάντηση