Στην υπηρεσία των Αγγλων
Για πληρέστερη ενημέρωση των αναγνωστών μας, θεωρούμε σκόπιμο να παραθέσουμε ακόμα μερικά στοιχεία για τον προορισμό και τη δράση των Ταγμάτων ’Ασφαλείας.
Οι δημιουργοί των Ταγμάτων Ασφαλείας — Αγγλοι, Γερμανοί και ελληνική πλουτοκρατία — με τους πολιτικούς, στρατιωτικούς, πνευματικούς και θρησκευτικούς της εκπροσώπους ανέθεσαν σ’ αυτά διπλή αποστολή. “Ως την απελευθέρωση να υπηρετήσουν τούς Γερμανούς. Μετά την ήττα των Γερμανών να περάσουν στην υπηρεσία των Αγγλων. Γι’ αυτό και η αποστολή τους δεν έληξε με την συντριβή των Γερμανών. Πολύ πριν απ’ αυτήν οι Αγγλοι με τους πράκτορές τους στην Ελλάδα φρόντισαν να πάρουν στα χέρια τους τα Τάγματα. Το Σίμαναν αντικατέστησε ο Σκόμπυ. Και ο δοσίλογος Π. Σπηλιωτόπουλος που στην Κατοχή ήταν αρχηγός χωροφυλακής πριν την απελευθέρωση έγινε Γενικός Διοικητής Αττικής και αντιπρόσωπος της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου.
Το ΕΑΜ της Αθήνας αντέδρασε στην αρχή μα υποχώρησε αργότερα, όπως είχε κάνει το ΕΑΜ και με την πρωθυπουργία του Γ. Παπανδρέου μετά το Λίβανο.
Οι Αγγλοι ακόμα από το 1943 (αποστολή Στότ) είχαν έρθει σε διαπραγματεύσεις με τους Γερμανούς. Τον Αύγουστο 1944 αντιπροσωπείες της Αγγλίας και της χιτλερικής Γερμανίας άρχισαν διαπραγματεύσεις σε υψηλό επίπεδο στη Λισαβόνα και γρήγορα κατέληξαν στη γνωστή συμφωνία που καθόριζε: Οι Αγγλοι να μην ενοχλήσουν ή καλύτερα να διευκολύνουν την υποχώρηση των Γερμανών από την Κρήτη και τα νησιά του Αιγαίου προς την ηπειρωτική Ελλάδα και σε συνέχεια προς τα ελληνογιουγκοσλαβικά σύνορα πριν ο Κόκκινος Στρατός κλείσει το δρόμο υποχώρησης και σ’ αντάλλαγμα οι Γερμανοί να μην παραδώσουν τη Θεσσαλονίκη στον ΕΛΑΣ, άλλα να διευκολύνουν την κατάληψή της από τους Βρετανούς.
Και σημειώνουμε πως παρόμοια συμφωνία δεν είχε γίνει σε κανένα άλλο σημείο τού κόσμου. Κι αυτό δείχνει πόσο αποφασισμένοι ήταν οι αποικιοκράτες Βρετανοί να κρατήσουν σαν προτεκτοράτο την ‘Ελλάδα μεταπολεμικά πόση θυσία!
Λίγο αργότερα με τη συμφωνία της Καζέρτας (Σεπτέμβρη 1944) η Κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου απαγόρεψε την κάθοδο και είσοδο τού ΕΛΑΣ στην ’Αθήνα, ενώ τα Τάγματα ’Ασφαλείας Αθήνας δεν αφοπλίστηκαν αλλά απλά περιορίστηκαν στο Γουδί και τμήματα του προδοτικού ΕΔΕΣ οχυρώθηκαν σε κεντρικά κτίρια της Αθήνας για ν’ αποτρέψουν δήθεν την κατάληψή τους, όπως ισχυρίζονταν, απ’ τον ΕΛΑΣ.
Για το πώς έβλεπαν και σε συνέχεια πώς χρησιμοποίησαν οι Βρετανοί τα Τάγματα Ασφάλειας αποκαλυπτικό είναι το παρακάτω άρθρο του ταγματάρχη του αγγλικού στρατού Ουίλκις που τότε υπηρετούσε στην Ελλάδα και αργότερα έγινε βουλευτής του Εργατικού Κόμματος Αγγλίας. Ο Ουίλκις γράφει:
“Η πολιτική του βρετανικού στρατηγείου της Μέσης ’Ανατολής, κατά τον τελευταίο χρόνο της κατοχής ήταν, να εμποδίσει την ισχυροποίηση του ΕΛΑΣ με τη δημιουργία αντάρτικων ομάδων που ν’ ανταγωνίζονται τον ΕΛΑΣ.
Γι’ αυτό οργάνωσε όπλισε και εφοδίασε με άφθονα χρήματα τις ομάδες του Ψαρρού και του Ζέρβα.
Ομως, είναι αλήθεια ότι κατά το 1943 και 1944 κάθε τρίμηνο ο ΕΛΑΣ προκαλούσε στους Γερμανούς απώλειες τουλάχιστον χιλίων ανδρών.
Η ΔΡΑΣΗ ΤΟΥ ΕΛΑΣ ΑΝΑΓΚΑΖΕΙ ΕΠΙΣΗΣ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ ΝΑ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΕΚΑΤΟΝ ΕΙΚΟΣΙ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΑΝΔΡΩΝ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ”.
Στις 6 Σεπτέμβρη 1944 όταν οι Γερμανοί εγκατέλειψαν την Καλαμάτα άφησαν εκεί 1.200 ταγματασφαλίτες άρτια εξοπλισμένους. Αμερικανός Αξιωματικός στις 8 Σεπτέμβρη διαβίβασε στους ταγματασφαλίτες γενναιόφρονες όρους του ΕΛΑΣ για να παραδοθούν. Υπό περιορισμό θα ’μεναν μόνο οι αρχηγοί τους και όσοι είχαν διαπράξει εγκλήματα για να δικαστούν μετά την επιστροφή της ελληνικής κυβέρνησης στην Ελλάδα. Οι υπόλοιποι θα γύριζαν στα σπίτια τους.
Ο νομάρχης όμως Περρωτής αρχηγός των ταγματασφαλιτών δε δέχτηκε τους όρους και επακολούθησε μάχη με την οποία ο ΕΛΑΣ κατέλαβε την Καλαμάτα. Τα υπολείμματα των ταγματασφαλιτών κατέφυγαν στο Μελιγαλά όπου αφού απέκρουσαν ξανά τους παραπάνω όρους για την παράδοσή τους επακολούθησε φονική μάχη και ηττήθηκαν. Κατά τη διάρκεια των μαχών της Καλαμάτας και του Μελιγαλά οι Βρετανοί δεν αναμίχτηκαν. Και έχω την πεποίθηση ότι η μή ανάμιξή τους οφείλονταν σε οδηγίες από το Κάιρο όπου πιστεύονταν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας θα εξόντωναν τον ΕΛΑΣ χάρη στην υπεροχή του γερμανικού οπλισμού τους.
Όταν έφυγα — συνεχίζει ο Ουίλκις — από το Κάιρο τον Ιούλη του 1944 η γνώμη εκείνων που χειρίζονταν τα ελληνικά πράγματα ήταν ότι τα Τάγματα Ασφαλείας ήταν φιλοβρετανικότερα από τον ΕΛΑΣ και γι’ αυτό έπρεπε να τα υποστηρίξουμε! Παράλληλα πιστεύονταν ότι θα μπορούσαν τα Τάγματα Ασφαλείας να εξοντώσουν τον ΕΛΑΣ και επομένως θα ήταν οι μόνες ελληνικές δυνάμεις που θα βρίσκαμε μόλις θα φθάναμε στην Ελλάδα».
Συνεχίζοντας ο Ουίλκις αναφέρει πως ο ΕΛΑΣ κράτησε το λόγο του και δεν έκανε αντεκδικήσεις εναντίον των ανδρών των Ταγμάτων Ασφαλείας και πως οι Βρετανοί παρεμπόδισαν τον ΕΛΑΣ ν’ αφοπλίσει τα Τάγματα Ασφαλείας και να καταδιώξει τους Γερμανούς. Μιλάει κατόπιν για τα μέτρα άμυνας του ΕΛΑΣ, για το ότι η βρετανική κυβέρνηση δεν ήθελε «να καταδιώξει ο ΕΛΑΣ τους Γερμανούς γιατί το πολιτικό γόητρο που θ’ αποκτούσε έτσι ο ΕΛΑΣ δεν ήταν ευπρόσδεκτο στο Φόρεϊν Όφφις».
Και συνεχίζει: «Γι’ αυτό το βρετανικό στρατηγείο δεν εξέδωσε καμιά διαταγή προς τον ΕΛΑΣ να στραφεί κατά των αποχωρούντων Γερμανών. Αντίθετα οι Βρετανοί αξιωματικοί διαβίβασαν στον ΕΛΑΣ Πελοποννήσου διαταγή που τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΑΝ ΝΑ ΚΑΤΑΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΓΕΡΜΑΝΟΥΣ προς την Αθήνα χωρίς ειδική άδεια του Σκόμπυ.
Φυσικά τέτοια άδεια δε δόθηκε ποτέ. Ο ΕΛΑΣ, όμως, εξακολουθούσε να πιέζει τους υποχωρούντες Γερμανούς και μπήκε στην πρωτεύουσα την ημέρα που υποχώρησαν οι εχθροί.
Τρεις μέρες ο ΕΛΑΣ κράτησε την Αθήνα υπό τον απόλυτο έλεγχό του και δεν έκαμε απόπειρα να καταλάβει την εξουσία. Και στις 16 Οχτώβρη υποδέχτηκε τους Άγγλους που έφτασαν στον Πειραιά ενώ επικρατούσε παντού Υποδειγματική τάξη.
Η απόφαση των Βρετανών και μετά την άφιξή τους στην Αθήνα ήταν ούτε τον ΕΛΑΣ ν’ αφήσουν να χτυπήσει τους Γερμανούς ούτε οι ίδιοι να τους καταδιώξουν. Απλώς ήθελαν να τους παρακολουθούν και να καταλαμβάνουν τη χώρα που ο εχθρός εξεκένωνε. Οταν ο ΕΛΑΣ πρότεινε να αποβιβαστεί στην Κρήτη για να χτυπήσει τους Γερμανούς ο Σκόμπυ αρνήθηκε γιατί σκοπός του ήταν ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ».
Το άρθρο του Ουίλκις που γράφτηκε το 1946, όταν στην εξουσία στη Βρετανία είχαν έρθει οι Εργατικοί, αποτελεί μια πλήρη ομολογία της εχθρικής προς το λαό μας πολιτικής των Βρετανών. Παράλληλα το άρθρο επισημαίνει προς ποιά κατεύθυνση βρίσκονται και οι ευθύνες για τις συγκρούσεις του Μελιγαλά και της Καλαμάτας και ξεμασκαρεύει την ντόπια αντίδραση που οχυρώθηκε πίσω απ’ τις συκοφαντίες για δήθεν εγκλήματα και σφαγές του ΕΛΑΣ, ενώ οι συγκρούσεις ήταν έργο και μόνο των Βρετανών, που μεθόδευαν τον εμφύλιο πόλεμο στον τόπο μας για να βρουν την ευκαιρία ν’ αρπάξουν ένοπλα την εξουσία για λογαριασμό της δωσίλογης Δεξιάς.
Οι Άγγλοι, λοιπόν, πίστευαν πως μια και τα προδοτικά τάγματα είχαν καλύτερο οπλισμό θα εξόντωναν τον ΕΛΑΣ. Ομως γελάστηκαν. Τα πράγματα απόδειξαν το αντίθετο. Χρειάστηκε να αλλάξουν σχέδια. Έστειλαν τότε τον Π. Κανελλόπουλο να συναντήσει τον Άρη Βελουχιώτη, καπετάνιο του Γ.Σ. του ΕΛΑΣ που εκείνη την εποχή ήταν στην Πελοπόννησο και να πείσουν σε συνέχεια τον προδότη συνταγματάρχη Δ. Παπαδόγκονα επικεφαλής 3.000 ταγματασφαλιτών με βαρύ οπλισμό (30 πυροβόλα κ.λπ.), που ο Ηντεν, υπουργός ’Εξωτερικών της Βρετανίας είχε στιγματίσει στη Βουλή των Κοινοτήτων, ν’ αποφύγει τη σύγκρουση με τον ΕΛΑΣ.
Σε συνέχεια τον παρέλαβαν οι Αγγλοι με όσους από τους άνδρες του δεν θέλησαν να παραδοθούν στον ΕΛΑΣ και με μια διμοιρία του ΕΛΑΣ συνοδεία τους μετάφεραν στις Σπέτσες και από κει στον Πειραιά. Οταν ο ηλεκτρικός μετέφερε τους Παπαδογκονέους στην πλατεία Ομόνοιας, στο κέντρο της Αθήνας, αυθόρμητα μαζεύτηκε πολύς κόσμος που γιουχάιζε τους δοσίλογους και τους έφτυνε.
Με στρατιωτικά αυτοκίνητα τους μετέφεραν στο Γουδί. Φυσικά όχι για να μείνουν στή φυλακή! Από κει τους μοίρασαν στην Ταξιαρχία Ρίμινι, άλλους τοποθέτησαν στη χωροφυλακή στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη, αφού τους έστελναν πρώτα στο Κάιρο, όπου τους έντυσαν χωροφυλακίστικα για να φαίνεται πως έρχονται δήθεν από το εξωτερικό,!
Οι βρετανικές μανούβρες δεν περιορίστηκαν μόνο στην Πελοπόννησο. Παρόμοια κατάσταση δημιούργησαν και στη Μακεδονία. Ο Τσώρτσιλ, διέβλεπε πως τα σχέδιά του για ένοπλη επέμβαση στα εσωτερικά της Ελλάδας θα προκαλούσαν αντιδράσεις, έφτανε μάλιστα ως το σημείο αναμέτρησης και με τους Ρώσους, όπως αναφέρουν επίσημα βρετανικά έγγραφα. Γι’ αυτό του χρειάζονταν η Θεσσαλονίκη και η Ανατολική Μακεδονία και Θράκη.
Στην περιοχή αυτή το Στρατηγείο Μέσης ’Ανατολής είχε στείλει τον τυχοδιώκτη Αγγλο ταγματάρχη Μύλλερ, σύνδεσμο της αγγλικής Αποστολής στα βουνά της Ελλάδας (είχε πρώτα υπηρετήσει στο Ζέρβα στην Ήπειρο) με σκοπό να εξοπλίσει και να ενισχύσει τις συμμορίες του Τσαούς Άντών (Αντώνη Φωστερίδη). Ό Μύλλερ χρηματοδοτούσε και εφοδίαζε με ρίψεις αεροπλάνων τον Τσαούς Άντών και τον έβαζε στη διάρκεια του εθνικοαπελευθερωτικού πολέμου να στήνει δολοφονικές ενέδρες στα τμήματα του ΕΛΑΣ.
Αφήστε μια απάντηση