Νίκος από Βόλο
Σε λίγες μέρες από σήμερα θα πραγματοποιηθεί η 24ωρη απεργία που προκήρυξαν εργατικά συνδικάτα (σωματεία, ομοσπονδίες κι εργατικά κέντρα).
Την απεργία αυτή, θέλοντας και μη, αναγκάστηκε να την υποστηρίξει (στα λόγια φυσικά, γιατί στην πράξη δεν έκανε τίποτα για την οργάνωσή της) η διαβόητη ηγεσία των επαγγελματιών αντιδραστικών εργατοκάπηλων της ΓΣΕΕ. Αυτών των κατ’ επάγγελμα προδοτών και διαλυτών του εργατικού κινήματος, οι οποίοι πρίν από ένα μήνα έγιναν κυριολεκτικά ρεζίλι των σκυλιών, όταν αρνήθηκαν να συμπράξουν στη μεγαλειώδη απεργία της 29ης του Φλεβάρη που συντάραξε με τη μαζικότητά της την κυβέρνηση της άρχουσας τάξης.
Στην απεργία εκείνη, που τυπικά διοργάνωνε η (αντίστοιχη με της ΓΣΕΕ) εργατοπατερία του Δημοσίου, η διοίκηση της ΑΔΕΔΥ, πολλά συνδικάτα, σωματεία κι ομοσπονδίες εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα ξεπέρασαν αποφασιστικά το μαύρο κατάμαυρο εσμό των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ της διοίκησης της ΓΣΕΕ, κήρυξαν απεργία και συμμετείχαν μαζικά στην πάλη εκείνης της μέρας που αποτέλεσε σταθμό στα χρονικά των σημερινών μας εξελίξεων Τώρα όμως, ενόψει της απεργίας της 17ης του Απρίλη οι ρόλοι στις κορυφές της ξεπουλημένης στο σύστημα εργατοπατερίας φαίνεται να λειτουργούν αντίστροφα.
Εντύπωση αλγεινή κάνει τούτη τη φορά η άρνηση των ηγεσιών της ΑΔΕΔΥ αλλά και της ΟΛΜΕ των δευτεροβάθμιων εκπαιδευτικών, να συμμετάσχουν στην απεργία της 17ης του Απρίλη! Είναι εξοργιστική αλλά και εντελώς αποκαλυπτική για τη σαπίλα τους και για το ρόλο που παίζουν αυτές οι “ηγετικές” συνδικαλιστικές σαβούρες, που αποτελούν πραγματικά βαρίδια στα πόδια όλων των εργαζομένων και ταυτόχρονα δύο απροκάλυπτα πρακτορεία του πιο μαύρου κοινωνικού συντηρητισμού, του ίδιου του καπιταλισμού συνολικά μέσα στο λαϊκό κίνημα.
Οι ηγετικοί πυρήνες των παρασίτων που ελέγχουν απολύτως και με κάθε μέσο τη ΓΣΕΕ, την ΑΔΕΔΥ, την ΟΛΜΕ κι άλλες τόσες οργανώσεις, παραδομένες από δεκαετίες τώρα στον ταξικό εχθρό, αποτελούν πυώδη αντεργατικά αποστήματα που πρέπει να τα αποκόψει τώρα από τον κορμό του το λαϊκό κίνημα, αν θέλει να ξαναβρεί την υγεία του, να ανασυγκροτηθεί και να αντιταχθεί στον ταξικό εχθρό με όρους πραγματικού αγωνιστικού κινήματος, που παλεύει κατά μέτωπο για νίκες. Για να σταματήσουμε να τρώμε όλες αυτές τις αλλεπάλληλες σφαλιάρες από την αστική τάξη και το κράτος της, να παθαίνουμε όλα αυτά τα δεινά που υφιστάμεθα επί τρεις ολόκληρες δεκαετίες, για να αρχίσουμε να έχουμε υπολογίσιμες νίκες, που θα ανεβάσουν το ηθικό και την αγωνιστική μαζική συσπείρωση των εργαζομένων γύρω από τα πραγματικά δικά τους αγωνιστικά συνδικάτα.
Τώρα, λοιπόν, ενόψει της επερχόμενης απεργίας, σε ό,τι αφορά το δημόσιο τομέα, πρέπει τουλάχιστον όσα σωματεία δεν ελέγχονται αυτή τη στιγμή από το σκυλολόι των ΔΑΚΕ, ΠΑΣΚΕ και ψευτοαριστερών ΣΥΡΙΖαίων, να αγνοήσουν επιδεικτικά την άρνηση της ΑΔΕΔΥ και της ΟΛΜΕ, και να προκηρύξουν αυτά την απεργία και στο δημόσιο τομέα για τις 17 Απρίλη, όπου κι όπως το μπορούν. Και ταυτόχρονα πρέπει τώρα να αρχίσουμε όλοι μας να σκεφτόμαστε στα σοβαρά για τη συγκρότηση των νέων, των πραγματικά ταξικών συνδικαλιστικών οργανώσεων σε κάθε επίπεδο, του ιδιωτικού ή του δημόσιου τομέα. Των συνδικάτων εκείνων που αναγκαστικά μέσα στις τωρινές συνθήκες και συσχετισμούς θα δράσουν έξω από (και κόντρα στις) καθεστωτικές διοικήσεις στη ΓΣΕΕ, στην ΑΔΕΔΥ, στην ΟΛΜΕ κλπ, που ελέγχονται από τη σπείρα των ξεπουλημένων στο καθεστώς εργατοκάπηλων.
Νέα αγωνιστικά σωματεία πρέπει να ιδρυθούν παντού στην προοπτική της συγκρότησης από αυτά νέων ομοσπονδιών και τελικά μίας νέας γενικής συνομοσπονδίας. Μιας νέας ΓΣΕΕ, που τούτη τη φορά θα περιλαμβάνει ανεξαιρέτως και τους εργάτες και τους υπαλλήλους όλων των τομέων -και που θα οργανωθεί εξαρχής με βάση την αρχή της πάλης τών τάξεων. Κι ο κάθε νέος αγώνας μιας τέτοιας ολότελα νέας ταξικής συνδικαλιστικής έκφρασης των εργαζομένων, πρέπει να οργανωθεί πλέον ως αγώνας δυναμικός, κλιμακούμενος και πάντοτε κατά το δυνατόν συντονισμένος με τους κοινωνικούς αγώνες όλων των άλλων εργαζομένων κοινωνικών στρωμάτων (των φτωχομεσαίων αγροτών , των μικροεπαγγελματιών- βιοτεχνών, των αυτοαπασχολουμένων).
Γιατί βεβαίως οι 24ωρες απεργίες που δεν έχουν συνέχεια με κλιμάκωση, σαν αυτές που τώρα κηρύσσει η ΓΣΕΕ κι η ΑΔΕΔΥ, δεν φτάνουν πλέον ούτε για …στραγάλια, όχι για να ξεδοντιάσουν τον ταξικό μας εχθρό. Ειδικά για τον πολύπαθο κλάδο των εκπαιδευτικών, που ο κυβερνών θατσεροχουντισμός σήμερα τους ποδοπατάει με ανείπωτη αλαζονεία και τρομοκρατικό αυταρχισμό που θυμίζει χούντα του Παπαδόπουλου (άλλωστε τι μπορούσαμε άλλο να περιμένουμε όταν οι οπαδοί του τότε Παπαδόπουλου είναι σήμερα οι πρωτοκλασάτοι υπουργοί της μητσοτακικής μαφίας;), επιβάλλεται αμέσως το ξεπέρασμα του διαχωρισμού τους σε δασκάλους της πρωτοβάθμιας και καθηγητές δευτεροβάθμιας, δηλαδή σε δύο διαφορετικά συνδικάτα.
Πρέπει να ξεπεραστούν το ταχύτερο δυνατόν τα υπάρχοντα αναποτελεσματικά σχήματα με τα ψευδεπίγραφα ονόματα ΟΛΜΕ και ΔΟΕ, πρέπει να συγκροτηθεί σε κάθε νομό της χώρας το Ενιαίο Πανελλαδικό Ταξικό Συνδικάτο των Εκπαιδευτικών. Εφόσον η ανασυγκρότηση αυτή γίνει εξαρχής και στους εκπαιδευτικούς και σε όλους τους αντίστοιχους κλάδους εργαζομένων, με διακήρυξη των αρχών της πάλης των τάξεων, ως βάση λειτουργίας των νέων συνδικάτων, θα δημιουργηθεί έτσι ένα πολύ ισχυρό τείχος προστασίας τους από την επιρροή αγύρτικων παρατάξεων του ολοφάνερου, δεδηλωμένου ταξικού εχθρού, όπως η ΠΑΣΚΕ και η ΔΑΚΕ, ενώ φυσικά σε τέτοιες συνθήκες το πραγματικά ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα θα είναι πιο εύκολο να καταβάλει κάθε μορφής ψευτοαριστερό ρεφορμισμό ο οποίος θα θελήσει να διεισδύσει σε αυτά τα νέα ταξικά συνδικάτα με μάσκα φίλου..
Στην προοπτική αυτή πρέπει τώρα να ομογνωμήσουν και να συμπράξουν όλες οι παρατάξεις εργαζομένων με αναφορά στην κομμουνιστική ιδεολογία, ανεξαρτήτως άλλων μεταξύ τους διαφορών, και να μπουν μπροστά με ενιαίο μέτωπο για να ξανασταθεί στα πόδια του το συνδικαλιστικό κίνημα.
Αν μάλιστα όλες αυτές οι δυνάμεις από κοινού αποχωρήσουν από τις σημερινές ολότελα άχρηστες συνδικαλιστικές δομές, τότε σίγουρα θα κοπούν τα πόδια και τα ήπατα των σημερινών κυρίαρχων δυνάμεων στο επίσημο κατ’ επίφαση συνδικαλιστικό κίνημα,, εφόσον οι δυνάμεις των κομμουνιστών όλων των αποχρώσεων είναι κι οι μόνες που πραγματικά παλεύουν και σήμερα στα υπάρχοντα συνδικάτα, για το κοινό όφελος όλων των εργαζομένων., κόντρα στις διοικήσεις των ξεπουλημένων, των πρακτόρων της αστικής τάξης.
Σήμερα δεν τίθεται πρόβλημα σριστερισμού σε μια μαζική αποχώρηση των κομμουνιστών από τις ΓΣΕΕ- ΑΔΕΔΥ των ξεπουλημένων. Χωρίς τους κομμουνιστές όλων των αποχρώσεων, αυτά τα υπαρκτά επίσημα συνδικάτα, ειναι απαξιωμένες σφραγίδες στην υπηρεσία των αφεντικών και του αστικού κράτους.
Τόλμη, δύναμη και αποφασιστικότητα χρειάζεται για να συγκροτηθούν άμεσα και να βρεθούν πια σε θέση μάχης οι εντελώς νέες εργατικές συνδικαλιστικές οργανώσεις, οι οποίες θα κάνουν τον ξεπουλημένο εργατοπατερισμό να τρεκλίζει και να παραπαίει, μέσα στον τρόμο που θα αρχίσει να τον κυριεύει σκεπτόμενος όσα πλέον θα χάσει στην πορεία της σύγκρουσης κι αυτός και τα ταξικά αφεντικά του.
Ένα παλιό επαναστατικό τραγούδι έλεγε: “Ντροπή στον εργάτη, στο σκλάβο ντροπή…”, αν δεν κάνει αυτό που πρέπει, ώστε να αλλάξει άρδην τη ζωή του τόπου του προς την κατάκτηση της κοινωνική του λευτεριάς. Επομένως, “ίδού η Ρόδος”. Να απαλλαγούμε από τη ντροπή της καταθλιπτικής σημερινής κυριαρχίας των δυνάμεων της μαύρης μαυρίλας! Επιτέλους, “Να σηκωθούμε λίγο ψηλότερα” . Πολύ ψηλότερα!
Ο συντονισμός της Παλαιστινιακής Αντίστασης, πώς λειτουργεί; Πώς παίρνονται οι αποφάσεις; Αν παίρνονται με “δημοκρατικό συγκεντρωτισμό”, πώς γίνεται να υιοθετούν λενινιστικές αρχές άνθρωποι που δεν ασπάζονται τον λενινισμό (καθώς δεν είναι όλες οι οργανώσεις “μαρξιστικές-λενινοστικές”); Αν δεν συντονίζονται με “δημοκρατικό συγκσντρωτισμό”, πώς εξηγείται η επιτυχία τους;
Αφού συνεχίζεις να έχεις απορίες, Μπούντρος, σου απαντώ ότι: σε ένα εθνικό απελευθερωτικό ή αντιφασιστικό μέτωπο, όπως και σε μια μετωπική πολιτική συνεργασία κομμάτων της αριστεράς, ευνόητο είναι ότι δεν υπάρχει από τους κομμουνιστές καμία απαίτηση για εφαρμογή των λενινιστικών κανόνων του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Στα μέτωπα πάλης οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται με ομοφωνία, κι αφού γίνουν όλοι οι αναγκαίοι συμβιβασμοί από όλους τους συμμάχους. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αφορά το κομμουνιστικό κόμμα. Μου κάνει λοιπόν πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι τώρα στη συζήτηση βάζεις το παλαιστινιακό εθνικό απελευθερωτικό κίνημα. Ποιός απαίτησε σε ένα τέτοιο μέτωπο, σαν κι αυτό, την εφαρμογή των οργανωτικών κανόνων του κομμουνιστικού κόμματος; Τουλάχιστον από τους Παλαιστίνιους κομμουνιστές ουδεμία τέτοια απαίτηση ουδέποτε Και για εμάς εδώ το ίδιο ισχύει σε περίπτωση τυχόν μελλοντικού αριστερού ή εθνικού απελευθερωτικού μετώπου. Έτερον εκάτερον, λοιπόν. Βέβαια όλη αυτή η συζήτηση που άνοιξες για τους οργανωτικούς κανόνες των κομμουνιστικών κομμάτων, μας πηγαίνει κατευθείαν στον πυρήνα των συγχύσεων που έχει φέρει στον αριστερό κόσμο η τελευταία τριακονταετία της ήττας και της υποχώρησης. Μέσα στη σύγχυση αυτή, μια πανσπερμία αντιλενινιστικών προκαταλήψεων, παλιών και νέων βγήκαν στη φόρα και θολώνουν τον ορίζοντα των αγωνιστών. Προ ημερών θα είδες ότι στην ιστοσελίδα μας κάποιος πανεπιστημιακός έγραψε ένα ολόκληρο μανιφέστο περί σύγχρονου κομμουνισμού. Αν και πανεπιστημιακός, που υποτίθεται ότι έπρεπε να ξέρει καλά την ιστορία, ο κύριος αυτός, βρήκε να μας πει ότι το δικό του μοντέλο ξεπερνάει πλήρως τη σκέψη του Λένιν, ότι ο κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, για χώρες κατωτέρου ή μεσαίου επιπέδου μπορεί να γίνει βάση για το σταδιακό τους πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ο κύριος προφέσορας αγνόησε ότι ο Λένιν μιλούσε για χώρες σαν τη Ρωσία του 1917-1921, για τη Ρωσία όπου ο κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός τότε ήταν μια πολύ πιο προοδευτική μορφή οικονομικής οργάνωσης σε σχέση με την τσιφλικάδικη και την πατριαρχική γεωργία και σε σχέση με τη μικροαστική ιδιοκτησία, που κυριαρχούσε στο εμπόριο και τη βιομηχανία. Βλέπετε, ο Λένιν έλεγε: συγκεκριμένη κατάσταση, συγκεκριμένη ανάλυση. Αλλά πού να τον καταλάβουν ου σύγχρονοι Ντύρινγκ!
Αφού συνεχίζεις να έχεις απορίες, Μπούντρος, σου απαντώ ότι: σε ένα εθνικό απελευθερωτικό ή αντιφασιστικό μέτωπο, όπως και σε μια μετωπική πολιτική συνεργασία κομμάτων της αριστεράς, ευνόητο είναι ότι δεν υπάρχει από τους κομμουνιστές καμία απαίτηση για εφαρμογή των λενινιστικών κανόνων του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Στα μέτωπα πάλης οι αποφάσεις πρέπει να παίρνονται με ομοφωνία, κι αφού γίνουν όλοι οι αναγκαίοι συμβιβασμοί από όλους τους συμμάχους. Ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός αφορά το κομμουνιστικό κόμμα. Μου κάνει λοιπόν πολύ μεγάλη εντύπωση το γεγονός ότι τώρα στη συζήτηση βάζεις το παλαιστινιακό εθνικό απελευθερωτικό κίνημα. Ποιός απαίτησε σε ένα τέτοιο μέτωπο, σαν κι αυτό, την εφαρμογή των οργανωτικών κανόνων του κομμουνιστικού κόμματος; Τουλάχιστον από τους Παλαιστίνιους κομμουνιστές ουδεμία τέτοια απαίτηση ουδέποτε προβλήθηκε ούτε θα προβληθεί. Και για εμάς εδώ το ίδιο ισχύει σε περίπτωση τυχόν μελλοντικού αριστερού ή εθνικού απελευθερωτικού μετώπου. Έτερον εκάτερον, λοιπόν. Βέβαια όλη αυτή η συζήτηση που άνοιξες για τους οργανωτικούς κανόνες των κομμουνιστικών κομμάτων, μας πηγαίνει κατευθείαν στον πυρήνα των συγχύσεων που έχει φέρει στον αριστερό κόσμο η τελευταία τριακονταετία της ήττας και της υποχώρησης. Μέσα στη σύγχυση αυτή, μια πανσπερμία αντιλενινιστικών προκαταλήψεων, παλιών και νέων βγήκαν στη φόρα και θολώνουν τον ορίζοντα των αγωνιστών. Προ ημερών θα είδες ότι στην ιστοσελίδα μας κάποιος πανεπιστημιακός έγραψε ένα ολόκληρο μανιφέστο περί σύγχρονου κομμουνισμού. Αν και πανεπιστημιακός, που υποτίθεται ότι έπρεπε να ξέρει καλά την ιστορία, ο κύριος αυτός, βρήκε να μας πει ότι το δικό του μοντέλο ξεπερνάει πλήρως τη σκέψη του Λένιν, ότι ο κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός στις συνθήκες της δικτατορίας του προλεταριάτου, για χώρες κατωτέρου ή μεσαίου επιπέδου μπορεί να γίνει βάση για το σταδιακό τους πέρασμα στο σοσιαλισμό. Ο κύριος προφέσορας αγνόησε ότι ο Λένιν μιλούσε για χώρες σαν τη Ρωσία του 1917-1921, για χώρες σαν τη Ρωσία, όπου ο κρατικός μονοπωλιακός καπιταλισμός τότε ήταν μια πολύ πιο προοδευτική μορφή οικονομικής οργάνωσης σε σχέση με την τσιφλικάδικη και την πατριαρχική γεωργία και σε σχέση με τη μικροαστική ιδιοκτησία, που κυριαρχούσε στο εμπόριο και τη βιομηχανία- βιοτεχνία. Από την άποψη αυτή ο ΚΜΚ ήταν ένα καλό πρώτο βήμα προς τον παλλαϊκό σχεδιασμό και την καταγραφή, που είναι η βάση για την κοινωνική ιδιοκτησία και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση. Βλέπετε, ο Λένιν έλεγε: συγκεκριμένη κατάσταση, συγκεκριμένη ανάλυση. Αλλά πού να τον καταλάβουν οι σύγχρονοι Ντύρινγκ!…
Εννοώ εκεί στο τέλος “με οποιασδήποτε μάρκας” καρικατούρες.(Το πληκτρολόγιο αφής του κινητού τηλεφώνου αλλοίωσε τα γραφόμενα!)
Έχεις την καρδιά σου στο σωστό μέρος και το μυαλό σου είναι σε αρμονία με αυτήν. Να προσθέσω εντούτοις ότι στο δυτικό κόσμο ήταν η μεγάλη πλειοψηφία των σωματείων των εκπαιδευτικών (σε επίσημο επίπεδο, σε επίπεδο αποφάσεων και βούλας) που τάχθηκε με ζήλο ΥΠΕΡ της υγειονομικής δικτατορίας με την μορφή του αιτήματος να συνεχιστούν οι αποκλεισμοί και το λοκΑΟΥΤ των σχολείων (με εργοδότη το κράτος και αντάλλαγμα το επίδομα – αλλού, γιατί στην Ελλάδα το κάνουμε ΤΖΑΜΠΑ-για να μην ξεχνάμε κάποιους όρους, και θα πληρώνουμε για πάντα την αποδοχή των υγειονομικών διαχωρισμών, της αλλαγής επιστημονικών ορισμών και της απαγόρευσης κυκλοφορίας ως θεραπευτική απάντηση στο κρύωμα). Για εμένα προσωπικά, οι δάσκαλοι είναι στην ίδια συνομοταξία με τους μπάτσους, τους δεσμοφύλακες, τους παπάδες, τους ψυχίατρους (και οι μεμονωμένες περιπτώσεις είναι η εξαίρεση,όχι ο κανόνας) και μαζί με τους παπάδες αποτελούν τον παλιό ιδεολογικό κορμό του ελληνικού κράτους, που τώρα εξαφανίζεται και μαζί του εξαφανίζονται και αυτοί: ο μόνος ρόλος που έχουν να επιτελέσουν οι δάσκαλοι πλέον είναι αυτός της αξιολόγησης, του διαχωρισμού των μηρμηγκιών σε εργάτες ή ιντελλιγκέντσια, και η συστημική προπαγάνδα είναι δευτερεύουσα αφού ο νέος άνθρωπος, το παιδί, μπορεί να απορροφήσει τα δόγματα από το διαδίκτυο και την τηλεόραση. Καμμιά ειρήνη με τους καθηγητές.
Παρόλα αυτά, όντως χρειαζόμαστε αναδιοργάνωση του ταξικού μετώπου, ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΤΩ ΠΡΟΣ ΤΑ ΚΑΤΩ έτσι όπως το γράφω. Ένα νέο κόμμα, ένα κομμουνιστικό κόμμα, από εμάς για εμάς, που θα τραβήξει την μήνη μπάτσων και δημοσιογράφων μέχρι να στεριώσει. Το χρειαζόμαστε σε αυτήν την ιστορική συγκυρία. Κάποιες οργανωτικές ανάγκες σίγουρα θα καλύπτονται από την εμπειρία των εργατικών ανταγωνισμών (άρα ΚΑΙ των μαρξιστών-λενινιστών) αλλά δεν νομίζω ότι το μαρξιστικό-λενινιστικό μοντέλο/δημοκρατικός συγκεντρωτισμός είναι η πανάκεια. Δεν είναι ΣΥΜΠΤΩΜΑΤΙΚΗ η κατάληξη αυτών των κινημάτων, ούτε εδώ, ούτε παγκόσμια, έχει ιστορικούς λόγους.
Όλα όμως βρίσκονται μεταξύ ανθρώπων που οι ανάγκες τους σπρώχνουν μαζί και τους κάνουν συντρόφους, τους κάνουν κοινότητα, τους κάνουν ΣΥΝΑΝΘΡΩΠΟΥΣ.
Σε σχέση με όσα γράφεις,Μπούτρος, για τον κλάδο των εκπαιδευτικών, θα πρέπει να επισημάνω ότι εγώ ο ίδιος σε πάρα πολλές περιπτώσεις έχω ασκήσει πολύ σκληρή κριτική στην πλειοψηφία των δασκάλων – καθηγητών που, με νοοτροπία ραγιά αλλά και ατομικιστή συμφεροντολόγου “δημοσίου υπαλλήλου της σέσουλας”, ακολουθούν τη γραμμή του κοινωνικού συντηρητισμού, αδιαφορούν για τις πολιτικές εξελίξεις και για τον ίδιο το συνδικαλισμό, ψηφίζουν αντιδραστικά κόμματα και παρατάξεις και διαιωνίζουν τις αντιλήψεις του συστήματος στο χώρο της παιδείας. Ωστόσο, υπάρχει η εκλεκτή και δραστήρια επαναστατική τάση (έστω και ως μειοψηφία σήμερα ακόμη) των κομμουνιστών εκπαιδευτικών, όλων των αποχρώσεων του πολυδιασπασμένου κομμουνιστικού κινήματος, οι οποίοι στέκονται στη δουλειά τους σαν πραγματικοί επιστήμονες διανοούμενοι – αληθινοί δάσκαλοι των παιδιών του λαού. Αυτοί δεν έχουν σχέση με τη νοοτροπία των συντηρητικών- αντιδραστικών συναδέλφων τους, εκείνων που έχουν ξεπουλήσει την επιστημονική γνώση στην καριέρα και στην αντίδραση,στο κεφάλαιο και στην παπαδοκρατία, ή που βλέπουν μόνο ίσαμε την τσέπη τους. Αυτοί λοιπόν οι σύντροφοι και συναγωνιστές μας εκπαιδευτικοί πρωτοστατούν και στους σημερινούς αγώνες στο χώρο τους, όπως πάντοτε, και αυτοί είναι που καταφέρνουν να ξεσηκώνουν, όπου και όσο το μπορούν, και πολλούς άλλους από τη μεγάλη μάζα των συναδέλφων τους, όσους έχουν συνείδηση και φιλότιμο, όσους δεν είναι συνειδητά βαμμένοι εχθροί του εργαζόμενου λαού,σαν τους θατσεροχουντικούς δεξιούς οπαδούς της μαυρίλας και της σαπίλας. Γι’ αυτή την κρίσιμη μάζα άλλωστε των συναδέλφων τους, κυρίως των νεότερων στην ηλικία, που μπορεί και πρέπει να αλλάξει στάση ζωής, καθώς μάλιστα μπαίνει στο επάγγελμα με τρισχειρότερο επίπεδο εργασιακών σχέσεων, οι κομμουνιστές εκπαιδευτικοί παραμένουν ακόμη κι αγωνίζονται ακατάπαυστα μέσα στο (πανάθλιο από
πάσης απόψεως, πραγματική κόλαση για ανθρώπους μέσης ηλικίας) σημερινό σχολικό περιβάλλον της κεφαλαιοκρατικής σαπίλας. Μένουν όμως, υπομένουν και παλεύουν,για να δημιουργηθεί και εκεί μέσα, στα εντελώς απαξιωμένα και ψυχοβγαλτικά αυτά σημερινά σχολεία, το αναγκαίο ρεύμα της αντίστασης,του κοινωνικού ξεσηκωμού εναντίον της αδικίας του αγώνα για την ανατροπή της καπιταλιστικής σαπίλας. Για να κυριαρχήσει αύριο κι εκεί μέσα το προοδευτικό επαναστατικό ρεύμα μιας γενιάς νέων δασκάλων, πολύ καλύτερων από τους σημερινούς. Ένα τέτοιο ρεύμα που θα καταφέρει να πάρει μαζί του στους αγώνες και ολόκληρη τη νέα γενιά των μαθητών, κερδίζοντάς την με το παράδειγμα, με τη στάση ζωής και με την ανωτερότητα των ιδεών της επανάστασης και του σοσιαλισμού, απέναντι στις αντιλήψεις της μαύρης μαυρίλας, του σάπιου καθεστώτος που εκπροσωπεί η κυβέρνηση, η αστική αντιπολίτευση, το σημερινό εκπαιδευτικό μοντέλο, τα άχρηστα διδακτικά βιβλία και οι μέθοδοι που αυτό το μοντέλο προωθεί σε βάρος της επιστημονικής γνώσης. Γιατί η πραγματική επιστημονική γνώση έχει βάση της τη μαρξιστική λενινιστική μας κοσμοθεωρία. Δεν θα συμφωνήσω καθόλου μαζί σου, φίλε Μπούτρος,στο θέμα των αρχών οργάνωσης του κομμουνιστικού κόμματος. Εσύ, από όσα γράφεις, είναι φανερό ότι αντιτάσσετσαι στο λενινιστικό οργανωτικό μοντέλο. Αντίθετα, για μένα η ιδεολογία και το μοντέλο οργάνωσης του κόμματος της εργατικής τάξης πρέπει απαρέγκλιτα να είναι ο μαρξισμός – λενινισμός και ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός. Η υπόθεση της κοινωνικής επανάστασης είναι πάρα πολύ σοβαρή για να αφεθεί στις διακυμάνσεις του αυθορμητισμού και του ερασιτεχνισμού. Το πραγματικά λενινιστικό μοντέλο οργάνωσης και καθοδήγησης του κόμματος της εργατικής τάξης δεν έχει καμία σχέση με γραφειοκρατικές ρεβιζιονιστικές καρικατούρες οποιαδήποτε Πολλούς χαιρετισμούς από τον πολύπαθο Βόλο
Τότε υπολείπεσαι στην ιστορική σου κριτική και θα σε προτρέψω να ακονίσεις την διαλεκτική σου. ΠΟΤΕ δεν είναι αργά άλλωστε.
Συγκεκριμένα μιλάω για την κριτική στους διαχωρισμούς: ξέχωρες ομάδες (“επιτροπές”), υπεύθυνες για κάθε τομέα της ζωής αποτελούν αντιπροσώπευση και όχι οργανική ανάδειξη των αναγκών και των λύσεων προβλημάτων. Σε παραπέμπω στο ιστορικό παράδειγμα της Αντίστασης, που ο Άρης ήθελε να έχει μιά οργάνωση (πολιτικός, στρατιωτικός, καπετάνιος) που ανακύπτει από την ζωή εδώ και τώρα (τον ανταρτοπόλεμο) και του βάλανε καπέλο οι μαρξιστές-λενινιστές, πρώτα για το οργανωτικό και μετά για την ίδια την στρατηγική. ΚΑΙ ΛΑΘΟΣ ΝΑ ΚΑΝΑΝΕ, ΚΑΙ ΣΤΟΥΡΝΑΡΙΑ ΝΑ ΗΤΑΝΕ, ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΕ ΝΑ ΕΙΧΕ ΣΥΜΒΕΙ ΑΝ ΔΕΝ ΥΠΗΡΧΕ ΑΥΤΟΣ Ο ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΣ ΜΕΤΑΞΥ ΒΑΣΗΣ ΚΑΙ ΗΓΕΣΙΑΣ ΠΟΥ ΑΠΟΤΥΠΩΝΩΤΑΝ ΣΤΙΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ ΤΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΤΡΙΤΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ. Δεν βρίσκεται λοιπόν στον αντίποδα του μαρξισμού-λενινισμού ο αυθορμητισμός και ο ερασιτεχνισμός, έννοιες μπαμπούλες που σκοπό έχουν να συγχύσουν την αυτοπεποίθηση των εργατών. Κάποια ζητήματα οργανωτικά σίγουρα έχουν λυθεί από κομμουνιστικά κόμματα, κυρίως από εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα σε καιρό αγώνα, αλλά ακόμα και τότε ενσωματώνουν (αν θέλουν να είναι επιτυχημένα) αρχές γνωστές στους λαούς. Εν ολίγοις, όπως η επιστήμη κατά 80% δίνει όνομα και ενσωματώνει γνώσεις που ήδη υπήρχανε διάχυτες στην ανθρωπότητα (και το υπόλοιπο 20% είναι η φαντασία του επιστήμονα και η ανάγκη να διατηρηθεί η δυτική υπεροπλία/ ισχύς σε εμπόριο και πολεμοφόδια) έτσι και τα κομμουνιστικά κόμματα της τρίτης διεθνούς αυτοπαρουσιάζονται να έχουν την συνταγή της λύτρωσης, όταν απεργίες και ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ υπήρχανε και πριν από αυτά. Όσο πιανόμαστε κότσο στο μονοπώλιο των τριτοδιεθνιστών, τόσο θα απογοητευόμαστε που οι σωτήρες μας αποδεικνύονται λίγοι. Μόλις τα παντρέψεις αυτά που λέω στο μυαλό σου, θα απελευθερώσεις το μυαλό σου από τυχόν “αντιφάσεις¨. Αλλιώς θα παραμείνεις αιχμάλωτος αντιιστορικών δογμάτων, ιδεολογικοποίησης της ιστορίας. Προτεραιότητα δεν έχει κανένα κόμμα και καμμία μορφή οργάνωσης, αν δεν εξυπηρετούν ιστορικές ανάγκες.
Σύντροφε Μπούντρος. η διαλεκτική λέει ότι το λενινιστικό επαναστατικό οργανωτικό μοντέλο ταιριάζει γάντι σε πραγματικά επαναστατικά κόμματα και ηγεσίες. Στα χέρια των ρεβιζιονιστών,των γραφειοκρατών και των ιντριγκαδόρων, αν αυτοί υφαρπάξουν ύπουλα την καθοδήγηση του κόμματος, το μοντέλο του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού φυσικά και χάνει κάθε νόημα, και μετατρέπεται στο αντίθετό του, σε γραφειοκρατικό συγκεντρωτισμό των αντεπαναστατών. Αυτό γίνεται, ακόμη κι αν οι ρεβιζιονιστές ηγέτες της κυρίαρχης κλίκας ορκίζονται υποκριτικά στους λενινιστικούς οργανωτικούς κανόνες. Τους έχουν ήδη καταπατησει πρώτοι αυτοί,με χίλιους δυο τρόπους. Δεν φταίνε όμως γι’αυτό οι ίδιοι οι κανόνες! Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η επιβολή του ρεβιζιονισμού στο ΚΚΕ και παλιά και στις μέρες μας.Στην περίπτωση που ο ρεβιζιονισμός απειλεί με πλήρη μετάλλαξη και διάλυση το λενινιστικό κόμμα, τότε σαφέστατα πρέπει να κυριαρχήσει στους πραγματικούς κομμουνιστές η επαναστατική σκοπιμότητα έναντι των τύπων που τους καταπατούν άλλωστε πρώτοι οι ίδιοι οι ρεβιζιονιστές αντίπαλοί τους… Τότε απομένει μόνο ο δρόμος μιας “μεγάλης προλεταριακής πολιτιστικής επανάστασης”, με καθοριστική τη συμμετοχή των ίδιων των επαναστατικών μαζών του κόμματος, που οφείλουν να βομβαρδίσουν ανελέητα τα σάπια ρεβιζιονιστικά απαράτ. Έτσι έκανε κι ο ίδιος ο Λένιν, όταν οι μενσεβικοι άρπαξαν πραξικοπηματικά την Ίσκρα και την καθοδήγηση του ΣΔΕΚΡ. Αυτός ο δρόμος,που τον δίδαξε ξανά στο σύγχρονο μ-λ κίνημα, στις συνθήκες πλέον της δικτατορίας του προλεταριάτου που αντιπάλευε το χρουστσιοφικό ρεβιζιονισμό, ο Μάο Τσε Τουνγκ, είναι ο δρόμος που ξεπερνά τους τυπικούς κανόνες, για να τσακίσει τον εχθρό και να αποκαταστήσει την επαναστατική γραμμή στο κόμμα. Και μαζί με τη γραμμή να αποκαταστήσει πραγματικά και τους οργανωτικούς κανόνες. Αυτό το δρόμο πρέπει να τον τραβήξει κάθε πραγματικός κομμουνιστής ίσαμε το τέλος, ακόμα κι αν πρέπει να γίνουν εκατοντάδες αλλεπάλληλες τέτοιες “πολιτιστικές επαναστάσεις” ως την οριστική νίκη του κομμουνισμού. Αν πχ,στις δικές μας σύγχρονες συνθήκες όταν διαπιστώθηκε από χιλιάδες πραγματικούς κομμουνιστές , μέλη και φίλους του ΚΚΕ, ότι η ηγεσία της Παπαρήγα, παρόλο που φλύαρουσε για τη δήθεν αποκατάσταση των μ-λ χαρακτηριστικών του κόμματος, τραβούσε πλησιστια προς τον τροτσκισμό και έκανε αγνώριστη μέχρι και την ιστορία του ΚΚΕ, αν, λέω,τότε ξεσηκώνονταν αποφασιστικά εναντίον της όλοι όσοι καταλάβαιναν καλά πού το πάει το πράγμα η κυρίαρχη κλίκα, κάτι πολύ καλύτερο θα είχε προκύψει για το εργατικό κίνημα της Ελλάδας εν συγκρίσει με το μαύρο χάλι που επικράτησε τα τελευταία δέκα τουλάχιστον χρόνια. Χρειαζόταν τότε, στα 2012-13 η πιο ανοιχτή καταγγελία των γραφειοκρατών νεοτροτσκιστών καρεκλοκένταυρων (Παπαρήγα, Μπέλλου,Μαΐλη, Γόντικα , Κουτσούμπα και σίας), επιβαλλόταν η πιο ανοιχτή και δραστήρια πολεμική μέσα στο κόμμα εναντίον τους. Κι ας καμωνονταν αυτοί οι κύριοι γραφειοκράτες ιντριγκαδόροι ότι εφάρμοζαν δήθεν το δημοκρατικό συγκεντρωτισμό. Λίγοι όμως τόλμησαν τότε τη ρήξη! Ο γράφων αυτές τις αράδες προχώρησε τότε ανοιχτά στην καταγγελία των νεοτροτσκιστών ιντριγκαδόρων ηγετών της κακιάς ώρας. Άλλοι, όμως, πχ σαν τον φίλο μας τον Νίκο το Μπογιόπουλο, δίστασαν να το κάνουν αυτό με συνέπεια ως το τέλος, παρόλο που η ιθύνουσα κλίκα τούς έφτυνε τότε κατάμουτρα! Άφησαν έτσι το νεοτροτσκισμό να κυριαρχήσει. . Ποιός πραγματικά εφάρμοσε τους λενινιστικούς κανόνες και ποιος βοήθησε τη γραφειοκρατική ανιστόρητη κλίκα της Παπαρήγα στο διαλυτικό της ρόλο, αυτό
είναι πλέον ολοφάνερο Γι’αυτό και οι δρόμοι μας χώρισαν οριστικά τόσο με την κυρίαρχη κλίκα όσο και με όσους την άφησαν να δράσει σχεδόν ανενόχλητη! Αυτό νομίζω ότι μάς λύνει τις τυχόν απορίες και μεταξύ μας παρεξηγήσεις.