Επί προσωπικού …

Του Γιώργη Γιαννακέλλη

Αν είμαστε προληπτικοί θα κάναμε εισαγωγή στην ανάρτηση με το γνωστό ρεμπέτικο άσμα, “Άτιμη τύχη”, του Μιχάλη Σουγιούλ σε στίχους Γιώργου Γιαννακόπουλου, που στην εποχή μας έγινε πλατιά γνωστό από την ερμηνεία του Μπάμπη Τσέρτου. Επειδή όμως δεν έχουμε καμιά σκέψη που μπορεί να παραπέμπει σε μεταφυσικές διαστάσεις, έτσι το πεπρωμένο ή το κισμέτ το προσδιορίζουμε με τον στίχο του Μανώλη Αναγνωστάκη: “η εποχή, τα βάρη κι οι συνθήκες”.

Βασικά αποφεύγω τις προσωπικές αναφορές -εκτός και αν έχουν σχέση με ιστορικά βιώματα-. Τώρα όμως που την σκαπούλαρα και στα 65 μου δεν είδα τα ραδίκια ανάποδα, όπως αρκετοί/ες το θεωρούσαν δεδομένο, ας μου επιτραπεί να γράψω δυο προσωπικές κουβέντες.

Είναι γνωστό ότι αρχές δεκαετίας του ’90 έπαθα εργατικό ατύχημα -εργαζόμουν εναερίτης στην ΔΕΗ- κάτι που με καθήλωσε σε αναπηρικό αμαξίδιο.
Αφού χρειάστηκε ένα διάστημα νοσηλείας και μια δραματική περίοδος ώστε να συνειδητοποιήσω την κατάστασή μου, αποδεχόμενος τα πλαίσια λειτουργικότητάς μου, άρχισα να έχω καθημερινή παρουσία στο διαδίκτυο.
Το μπλογκ μας, άφησε εποχή και τώρα το χρησιμοποιούμε σαν αρχείο, ενώ κάναμε πολλές αξιόλογες εκπομπές στον διαδικτυακό μας ραδιοφωνικό σταθμό. Τα ίδια πολιτικά βήματα ακολουθεί κι αυτή η ιστοσελίδα.

Πέρα από το κινητικό μου πρόβλημα δηλαδή, όλα δούλευαν μια χαρά και είχα πλήρη αυτοεξυπηρέτηση.

Κι’ ενώ όλα βάδιζαν όπως έλεγαν τα πλάνα, έγινε το απροσδόκητο. Σε μια απ’ τις συνηθισμένες, καθημερινές κινήσεις μου -να κάτσω απ’ το κρεβάτι στο καρότσι- χάνω την ισορροπία μου και πέφτω κάτω.
Δεν έχει νόημα να περιγράψω τις συνέπειες του χτυπήματος. Αρκούμαι να πω οτι νοσηλεύτηκα για 6 ολόκληρους μήνες στο νοσοκομείο ΕΛΠΙΣ, και εκτός των άλλων αναγκάστηκαν οι γιατροί να μου ακρωτηριάσουν το δεξί πόδι. Τελικά την σκαπούλαρα και επέστρεψα τώρα σπίτι.

Ξανάρχισα γυμναστική και έναν μεγάλο αγώνα για να μπορέσω να συνεχίσω, σε ένα βαθμό, την λειτουργικότητα που είχα. Νομίζω ότι θα τα καταφέρω. Σ’ αυτή την κατεύθυνση αναζητώ μια γυναίκα -μένω μόνος μου σε ένα διαμέρισμα στους Αμπελόκηπους- σαν εσωτερική νοσοκόμα. Αν υπάρχει κάποια κοπέλα διαθέσιμη, ας στείλει email στην ιστοσελίδα και πιστεύω ότι θα τα βρούμε …. (Εναλλακτικά, το τηλέφωνό μου είναι 6982967683).

Εξυπακούεται ότι οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ στα αγαπημένα μου πρόσωπα που στάθηκαν δίπλα μου και σ’ αυτό το μεγάλο λούκι. Φυσικά θα ήταν παράληψή μου αν δεν εκφράσω τις ευχαριστίες μου στο νοσηλευτικό και ιατρικό προσωπικό της Β΄ Χειρουργικής κλινικής του ΕΛΠΙΣ. Λίγο ακόμα και θα έστηνα εκεί ΚΟΒ Γ.Γ.
Πέρα απ’ την πλάκα τώρα, σ’ αυτό το μικρό νοσοκομείο θα συναντήσεις νοσηλεύτριες και ιατρικό προσωπικό που όντως κάνουν λειτούργημα. Εχουν συνειδητοποιήσει απόλυτα την αποστολή τους, αισθάνονται τον ασθενή δικό τους άνθρωπο και επιδιώκουν να αναπτύξουν οικειότητα μαζί του και να του προσφέρουν ότι το καλύτερο. Και σε τέτοια πρόσωπα οφείλεται ότι μέχρι σήμερα δεν έχει καταρρεύσει το ΕΣΥ παρ’ όλες τις κυβερνητικές προσπάθειες.