Οι δολοφόνοι γυρνούν στους τόπους των εγκλημάτων τους.

Γράφει το διαολάκι.

Στις προηγούμενες περιπέτειες με την υγεία του ο Μήτσος έβλεπε το προσωπικό του ΕΣΥ να αγωνίζεται μέσα σε δύσκολες συνθήκες. Έβλεπε την αυταπάρνηση, την κούραση, τις ελλείψεις.
Άξιζαν κάθε χειροκρότημα, κάθε ευχαριστώ, αλλά οι ήρωες δεν έσωζαν ζωές για τους πούμε «μπράβο». Πολύ περισσότερο για να τους κοροϊδεύουν μετά κατάμουτρα τα καθάρματα, που κάνουν στο ΕΣΥ ό,τι οι Ισραηλινοί στη Γάζα.

Τώρα οι δυσκολίες μεγάλωσαν και το προσωπικό μειώθηκε ακόμα περισσότερο. Όση καλή θέληση και να έχουν – κι έχουν πολλή – ή γνώσεις – που κι απ’ αυτές διαθέτουν – η έλλειψη συναδέλφων τους και σε υλικά, στοιχίζουν ανθρώπινες ζωές. Γι αυτό δε φταίει το προσωπικό των νοσηλευτικών ιδρυμάτων, που προσπαθεί να σώσει τους συνανθρώπους μας.
Φταίνε οι δολοφόνοι, που ύπουλα, εφαρμόζοντας ναζιστικές πολιτικές, εξοντώνουν καθημερινά τους αδύναμους. Με το να μειώνουν τους γιατρούς, τους νοσηλευτές, τα φάρμακα, ουσιαστικά σκοτώνουν, όπως ακριβώς έκαναν οι χιτλερικοί φονιάδες τα ΑΜΕΑ και τους φτωχούς στο Γ’ Ράιχ. Δεν το λένε οι ίδιοι, όπως οι φασίστες «παππούδες» τους του μεσοπολέμου, αλλά τα τρολ τους.

Πόσοι άνθρωποι θα ζούσαν, αν υπήρχαν παραπάνω γιατροί, νοσοκόμοι; Πόσο στοιχίζει η ανθρώπινη ζωή; Δεν αξίζει κάθε ευρώ να ζήσει περισσότερο και να γίνει καλά ένας άνθρωπος; Όχι για όλους. Για τα ακροδεξιά κτήνη της, ΝΔ που ξεδιάντροπα επισκέπτονται τους τόπους των εγκλημάτων τους – τα νοσοκομεία, η ανθρώπινη ζωή είναι κάτω από τα κέρδη των καθαρμάτων.

Όσοι έχουν λεφτά, να πάνε στις ιδιωτικές κλινικές, όπου θα τους αρμέγουν συστηματικά και θα είναι κι ευχαριστημένοι. Οι φτωχοί ας συνωστίζονται στα νοσοκομεία, κι ας πεθαίνουν.

Τι είδε αυτές τις μέρες η Καλλιόπη που είχε το Μήτσο στο νοσοκομείο; Είδε γιατρούς κουρασμένους, ξάγρυπνους, να παλεύουν να σώσουν ασθενείς και να τα καταφέρνουν. Κάθε ζωή που γλυτώνει είναι νίκη ενάντια στο φασισμό και τον κοινωνικό δαρβινισμό. Γι αυτό και οι φασίστες φροντίζουν να μην παίρνουν ανθρώπους που θα σώσουν κι άλλες ζωές, ενώ ταυτόχρονα εξουθενώνουν τους ήρωες.

Είδε όλο το προσωπικό να εργάζεται σκληρά. Από τους ιατρούς, τους νοσοκόμους, μέχρι τις καθαρίστριες. Οι περισσότεροι εργαζόμενοι δεν είναι καν μόνιμοι. Μόνιμοι είναι παπάδες και μπάτσοι. Αλήθεια πόσες ζωές σώθηκαν από το παπαδαριό; Για τους μπάτσους ούτε λόγος. Οι δολοφονημένοι από τα βαφτιστήρια στην αστυνομία, κυρίως ανήλικοι Ρομά, ξέρουν ποια ακριβώς είναι η βρομοδουλειά του μπάτσου.

Ψάχνοντας για μια δυσεύρετη καρέκλα στο διάδρομο άκουσε κάποιους γνωστούς της μαλάκες από το γραφείο της γαλάζιας εγκληματικής οργάνωσης να κατηγορούν με θράσος τους γιατρούς, που λένε για τα πολλά και μεγάλα προβλήματα του ΕΣΥ. Κι η Καλλιόπη ντράπηκε. Γι αυτό την αγαπά ο Μήτσος, παρά τα λάθη που έχει κάνει. Τουλάχιστο μια ντράπηκε, που ψήφισε φονιάδες.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *