«Τον πλανήτη προσπαθώ να ελευθερώσω. Να διαλύσω όλες τις πολεμικές βιομηχανίες, να γκρεμίσω τα τρελάδικα και να κάνω τις εκκλησίες μαγειρεία».
Νικόλας Ασιμος.
Σαν σήμερα 20 Αυγούστου 1949 γεννήθηκε ο Νικόλας Άσιμος, ένας από τους πιο ιδιόμορφους και αντιφατικούς καλλιτέχνες που πέρασαν από την ελληνική μουσική και κοινωνική σκηνή. Ένας άνθρωπος που δεν «έπαιξε» ποτέ με τους κανόνες, αλλά και που κουβαλούσε μέσα του βαθιές πληγές που δεν μπόρεσε να επουλώσει.
Γεννημένος στην Κοζάνη, ο Άσιμος δεν υπήρξε ποτέ «επαγγελματίας μουσικός». Έγραφε, τραγουδούσε και έβγαζε κασέτες στο χέρι, τις οποίες αποκαλούσε «παράνομες» γιατί κυκλοφορούσαν έξω από το εμπορικό σύστημα. Οι στίχοι του ήταν αιχμηροί, γεμάτοι οργή, καυστικό χιούμορ, κοινωνική και πολιτική κριτική.
Δεν ήταν τυχαίο ότι συγκρούστηκε με την αστυνομία και τις αρχές, ούτε ότι έζησε περιθωριοποιημένος, σχεδόν πάντα φτωχός. Για πολλούς, υπήρξε το σύμβολο του ανυπότακτου που αρνήθηκε να ενταχθεί. Για άλλους, ένας άνθρωπος που αυτοκαταστράφηκε.
Οι «σκοτεινές σελίδες»
Η ζωή του Άσιμου είχε και μελανά σημεία. Οι καταγγελίες για άσκηση βίας στην προσωπική του ζωή, οι δύσκολες σχέσεις του με συνεργάτες και φίλους, τα ξεσπάσματα και οι εμμονές του, δείχνουν έναν άνθρωπο βαθιά ταραγμένο. Η ψυχική του υγεία χειροτέρευε όσο περνούσαν τα χρόνια, και οι νοσηλείες του σε ψυχιατρικές κλινικές μαρτυρούν αυτή την πορεία.
Δεν ήταν μόνο θύμα της κοινωνίας που τον περιθωριοποίησε· υπήρξε και θύτης, με συμπεριφορές που πλήγωσαν κοντινούς του ανθρώπους. Αυτό δεν μπορεί και δεν πρέπει να ξεχαστεί.
Η αυτοκτονία και η κληρονομιά
Στις 17 Μαρτίου 1988, σε ηλικία μόλις 39 ετών, ο Άσιμος έβαλε τέλος στη ζωή του στο σπίτι του στα Εξάρχεια. Ο θάνατός του σφράγισε τον μύθο του «καταραμένου καλλιτέχνη», αλλά άφησε και πίσω του ένα κενό, μαζί με ερωτήματα για το πώς η κοινωνία αντιμετωπίζει όσους δεν χωράνε στα καλούπια.
Σήμερα, το έργο του παραμένει ζωντανό, οι κασέτες του κυκλοφορούν, οι στίχοι του τραγουδιούνται. Όχι γιατί ήταν αλάνθαστος, αλλά γιατί τόλμησε να μιλήσει ωμά, χωρίς φίλτρα, με την αλήθεια – και την τρέλα – που κουβαλούσε.
Ο Νικόλας Άσιμος ήταν ταυτόχρονα σύμβολο ελευθερίας και παράδειγμα αυτοκαταστροφής. Δεν ήταν ήρωας, ούτε «άγιος». Ήταν ένας άνθρωπος με φωνή δυνατή και με σκιές πυκνές, που έζησε και έφυγε με τον δικό του ακραίο τρόπο.
Και ίσως εκεί ακριβώς βρίσκεται η σημασία του: μας υπενθυμίζει ότι η κοινωνία μας δεν ξέρει – ή δεν θέλει – να δίνει χώρο σε όσους δεν συμμορφώνονται.
Διαβάστε επίσης:
Αφιέρωμα: Νικόλας Ασιμος: Πιστεύοντας στον Δωδεκάθεο και στο … χάος.
Αφήστε μια απάντηση