Σαν σήμερα, 7 Σεπτέμβρη 1999, ένας σεισμός 5,9 Ρίχτερ με επίκεντρο την Πάρνηθα συγκλόνισε την Αττική. Στις μνήμες όλων χαράχτηκαν οι εικόνες καταρρεύσεων εργοστασίων, βιομηχανικών κτιρίων και κατοικιών. Το τραγικό αποτέλεσμα: 143 νεκροί, εκατοντάδες τραυματίες, χιλιάδες άστεγοι.
Ανάμεσα στα συντρίμμια, το όνομα που έγινε συνώνυμο της εργοδοτικής αυθαιρεσίας και της κρατικής συγκάλυψης: Ρικομέξ. Στο εργοστάσιο αυτό θάφτηκαν ζωντανοί 39 εργαζόμενοι. Η τραγωδία δεν οφειλόταν στη «μοίρα» ή σε κάποια θεομηνία – οι αιτίες ήταν γνωστές και καταγεγραμμένες: κακοτεχνίες, πρόχειρες προσθήκες, πολεοδομικές παραβάσεις, παραλείψεις που είχαν επισημανθεί αλλά «χάθηκαν» σε φακέλους και γραφεία υπουργείων.
Η τότε κυβέρνηση Σημίτη υποσχέθηκε πως οι υπεύθυνοι θα τιμωρηθούν. Ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ Κώστας Λαλιώτης διαβεβαίωνε ότι το ΥΠΕΧΩΔΕ «απαιτεί την αλήθεια και την τιμωρία των ενόχων». Οι εισαγγελείς, οι πραγματογνώμονες, οι επιτροπές κατέγραψαν σωρεία παραβάσεων. Η εισαγγελέας πρωτοδικών Γ. Αδειλίνη ζήτησε την παραπομπή σε δίκη με βαρύτατες κατηγορίες: ανθρωποκτονία από πρόθεση με ενδεχόμενο δόλο κατά συρροή.
Κι όμως, πέντε χρόνια αργότερα, η υπόθεση κατέληξε σε μια παρωδία δικαιοσύνης. Το Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, με ψήφους 5-2, υποβίβασε την κατηγορία σε «ανθρωποκτονία εξ αμελείας κατά συρροή». Δύο μηχανικοί κρίθηκαν ένοχοι και καταδικάστηκαν σε ποινές 5 ετών με αναστολή. Ούτε μέρα φυλακή. Οι υπόλοιποι αθωώθηκαν. Ο φάκελος έκλεισε, σαν να επρόκειτο για μια υπόθεση τροχαίου ατυχήματος.
Συγκλονιστική έμεινε η κατάθεση της εργαζόμενης Εύης Σοφίλου, που επέζησε θαμμένη κάτω από τα ερείπια για δύο ημέρες. Η μαρτυρία της ράγισε καρδιές. Περιέγραψε πώς «όταν φυσούσε, έτριζε όλη η Ρικομέξ». Οι άνθρωποι ήξεραν, μα κανείς δεν άκουγε.
Αυτό ήταν και παραμένει το πραγματικό πρόσωπο της «δικαιοσύνης» τους: τα εργοδοτικά εγκλήματα βαφτίζονται «ατυχήματα», οι ένοχοι μένουν ατιμώρητοι, οι νεκροί μετατρέπονται σε στατιστικά.
Ο σεισμός της Πάρνηθας δεν ήταν μόνο φυσική καταστροφή. Ήταν και ένα ξεσκέπασμα της ασυδοσίας του κεφαλαίου, της συγκάλυψης από το κράτος, της ταξικής μεροληψίας της Δικαιοσύνης.
Σήμερα, 26 χρόνια μετά, η μνήμη των 39 εργατών της Ρικομέξ και όλων των θυμάτων του σεισμού δεν πρέπει να θαφτεί μαζί με τα ερείπια. Είναι χρέος μας να θυμόμαστε ότι πίσω από κάθε «φυσικό» φονικό κρύβεται η ανθρώπινη απληστία, η εργοδοτική ευθύνη και η κρατική συνενοχή.
Άλλο ένα εργοδοτικό έγκλημα, λοιπόν. Με δεκάδες νεκρούς. Για το οποίο κανείς δεν τιμωρήθηκε ουσιαστικά.
Και αυτό το έγκλημα δεν παραγράφεται στη συνείδηση του λαού.
Αφήστε μια απάντηση