Στις 14 Σεπτέμβρη 1943, η Βιάννος και τα γύρω χωριά της ανατολικής Κρήτης γνώρισαν τη ναζιστική θηριωδία στο πιο ωμό της πρόσωπο. Με διαταγή του στρατηγού Φρίντριχ-Βίλχελμ Μύλλερ, οι Γερμανοί εξαπέλυσαν κύμα αντιποίνων για τη δράση της Αντίστασης: περισσότερα από 20 χωριά ισοπεδώθηκαν, τα σπίτια παραδόθηκαν στη φωτιά, και πάνω από 400 άμαχοι σφαγιάστηκαν.
Ανάμεσά τους και τρία παιδιά: η Ευαγγελία 8 ετών, η Μαρία 12 και ο Στυλιανός 15, τα παιδιά του Γεωργίου Βερβελάκη. Βασανίστηκαν και εκτελέστηκαν γιατί αρνήθηκαν να αποκαλύψουν πού κρυβόταν ο πατέρας τους. Η θυσία τους σφράγισε για πάντα τη μνήμη της Βιάννου.
Η Σφαγή της Βιάννου υπήρξε το δεύτερο μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου των ναζί στην Ελλάδα, μετά τα Καλάβρυτα. Όμως παραμένει λιγότερο γνωστή, μια πληγή που ζητά ακόμα δικαίωση και διεθνή αναγνώριση.
Η μνήμη της Βιάννου δεν είναι μόνο τοπική υπόθεση. Είναι καθολικό χρέος: να θυμόμαστε πως ο φασισμός δεν διστάζει να στραφεί εναντίον των πιο αθώων, πως η Αντίσταση πλήρωσε με αίμα, και πως η Δικαιοσύνη για τα εγκλήματα αυτά δεν αποδόθηκε ποτέ όσο έπρεπε.
Αφήστε μια απάντηση