Η αιματοχυσία στη συνοικία Ραμότ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, όπου δύο Παλαιστίνιοι άνοιξαν πυρ με αποτέλεσμα έξι νεκρούς και πάνω από δέκα τραυματίες, παρουσιάζεται από τα δυτικά ΜΜΕ αποκλειστικά ως «τυφλή τρομοκρατική επίθεση». Κι όμως, η αλήθεια είναι άλλη: πρόκειται για την αναπόφευκτη απάντηση σε δεκαετίες κατοχής, εποικισμού και πολέμου εξόντωσης εναντίον του Παλαιστινιακού λαού.
Ας τα πιάσουμε από την αρχή. Σήμερα το πρωί, δύο Παλαιστίνιοι οπλισμένοι με αυτόματα όπλα πλησίασαν στάση λεωφορείου στη διασταύρωση της Ραμότ, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ, και άνοιξαν πυρ κατά του πλήθους. Ο απολογισμός: έξι νεκροί, νανάμεσά τους και μια γυναίκα και πάνω από δέκα τραυματίες, εκ των οποίων αρκετοί νοσηλεύονται σε κρίσιμη κατάσταση. Οι δράστες έπεσαν νεκροί επί τόπου από τα πυρά ενός στρατιώτη εκτός υπηρεσίας και ενός ένοπλου πολίτη.
Ο πρωθυπουργός Νετανιάχου μίλησε για «απάνθρωπη επίθεση» -προφανώς εν αντιθέσει με τις «ανθρωπιστικές επιθέσεις» που διατάσσει ο ίδιος καθημερινά- και διέταξε στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Δυτική Όχθη για τον εντοπισμό πιθανών συνεργών. Ήδη στρατός και ειδικές μονάδες περικύκλωσαν χωριά γύρω από τη Ραμάλα.
Οι οργανώσεις Χαμάς και Ισλαμικός Τζιχάντ χαιρέτισαν την επίθεση ως «πράξη αντίστασης», χωρίς να αναλάβουν επισήμως την ευθύνη. Η Παλαιστινιακή Αρχή από την άλλη, εξέδωσε προσεκτική ανακοίνωση, αποστασιοποιούμενη από την επίθεση αλλά χωρίς να καταδικάζει την ισραηλινή πολιτική.
Η βία δεν γεννιέται στο κενό. Από το 1948, με τη Νάκμπα –τη βίαιη εκδίωξη εκατοντάδων χιλιάδων Παλαιστινίων– μέχρι τις σημερινές σφαγές στη Γάζα και τους καθημερινούς φόνους στη Δυτική Όχθη, το παλαιστινιακό ζήτημα είναι μια ιστορία διαρκούς καταπίεσης.
Στη Γάζα, δύο εκατομμύρια άνθρωποι ζουν σε μια ανοιχτή φυλακή, με αποκλεισμό, πείνα και βομβαρδισμούς. Στη Δυτική Όχθη, οι εποικισμοί πολλαπλασιάζονται, οι στρατιωτικοί έλεγχοι παραλύουν την καθημερινότητα, τα σπίτια γκρεμίζονται. Η Ιερουσαλήμ, «ενωμένη πρωτεύουσα» σύμφωνα με το Ισραήλ, είναι στην πραγματικότητα μια πόλη όπου οι Παλαιστίνιοι βιώνουν καθημερινά τον αποκλεισμό, την αστυνομική βία και τον εκτοπισμό.
Η πρώτη και η δεύτερη Ιντιφάντα έδειξαν ότι ο Παλαιστινιακός λαός δεν αποδέχεται τον ζυγό. Η πέτρα απέναντι στο τανκ έγινε παγκόσμιο σύμβολο. Σήμερα, η ένοπλη επίθεση στη Ραμότ είναι η συνέχεια αυτής της αντίστασης, μέσα σε ένα περιβάλλον που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ειρηνικής συμβίωσης.
Η Ουάσινγκτον και οι Βρυξέλλες συγκινήθηκαν έσπευσαν να καταδικάσουν την επίθεση και να δηλώσουν «στήριξη στο Ισραήλ». Την ίδια ώρα, συνεχίζουν να το εξοπλίζουν, να το καλύπτουν διπλωματικά και να το χρηματοδοτούν, ενώ σιωπούν μπροστά στη σφαγή στη Γάζα και στη συνεχιζόμενη εθνοκάθαρση στη Δυτική Όχθη.
Η επίθεση στη Ραμότ δεν είναι το πρόβλημα· είναι το σύμπτωμα. Το πραγματικό πρόβλημα είναι η κατοχή. Όσο συνεχίζεται ο πόλεμος εξόντωσης, τόσο θα εμφανίζονται ξανά και ξανά τέτοιες απαντήσεις.
Γιατί λαός που αγωνίζεται για την ελευθερία του δεν συντρίβεται. Από τη Νάκμπα μέχρι σήμερα, η Ιντιφάντα συνεχίζεται. Και η δικαιοσύνη θα έρθει μόνο με την ελευθερία της Παλαιστίνης.
Όποιος σπέρνει κατοχή, θα θερίσει αντίσταση.
Αφήστε μια απάντηση