Η Eurovision δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα εμπορικό πανηγύρι της μουσικής βιομηχανίας, ένα τηλεοπτικό προϊόν που πουλάει φανταχτερό θέαμα και διαφημίσεις. Από μόνη της δεν θα έπρεπε να μας απασχολεί ιδιαίτερα.
Κι όμως, η φετινή συζήτηση γύρω από τον διαγωνισμό του 2026 αποκτά πολιτικό βάρος. Hδη η Ιρλανδία, η Ισπανία και η Σλοβενία έχουν διαμηνύσει ότι δεν θα συμμετάσχουν αν επιτραπεί η παρουσία του Ισραήλ. Συζητήσεις γίνονται επίσης σε Ιταλία και Γερμανία, ενώ ο Ευρωπαϊκός Ραδιοτηλεοπτικός Σύνδεσμος (EBU) δίνει περιθώριο μέχρι τον Δεκέμβρη για να ληφθούν αποφάσεις.
Δεν πρόκειται για απλές δηλώσεις: πρόκειται για μια δημόσια αποδοκιμασία των εγκληματικών πολιτικών του Τελ Αβίβ απέναντι στον παλαιστινιακό λαό. Σε μια διοργάνωση που κανονικά λειτουργεί ως απολιτική φιέστα, το αίμα της Γάζας κάνει την εμφάνισή του με τον πιο ηχηρό τρόπο: με χώρες που δηλώνουν ότι δεν θέλουν να νομιμοποιήσουν, ούτε έμμεσα, τις ισραηλινές θηριωδίες.
Η Eurovision μπορεί να είναι ένα αδιάφορο θέαμα. H πολιτική πίεση όμως που εκφράζεται μέσω αυτής είναι σημαντική. Όταν ακόμη και μέσα σε μια σκηνή εμπορικής λάμψης εκδηλώνεται ρήγμα απέναντι στο κράτος-απαρτχάιντ, τότε αυτό δείχνει ότι η διεθνής απονομιμοποίηση του Ισραήλ μεγαλώνει.
Κι αυτό είναι που μετράει.
Αφήστε μια απάντηση