Μπροστά στα ερείπια, μέσα στον πόνο και την απώλεια, υψώνονται ακόμα χέρια που σχηματίζουν το σήμα της νίκης. Αυτό και μόνο αρκεί για να φανεί η αλήθεια: κανένα τείχος, καμία βόμβα, καμία στρατιωτική μηχανή δεν μπορεί να λυγίσει έναν λαό που συνεχίζει να αντιστέκεται, να ζει, να γεννά και να ελπίζει.
Οι εικόνες παιδιών που χαμογελούν και υψώνουν τα δάχτυλά τους μπροστά στην καταστροφή είναι πιο δυνατές από κάθε πολεμική μηχανή. Είναι η απόδειξη ότι το δίκιο δεν σβήνει με αίμα, αλλά θεριεύει. Όσα ποτάμια και αν χυθούν, η ιστορία δεν θα γραφτεί από αυτούς που καταστρέφουν, αλλά από εκείνους που μένουν όρθιοι μέσα στα ερείπια και συνεχίζουν να δηλώνουν «είμαστε εδώ».
Η κραυγή της Παλαιστίνης είναι κραυγή για ελευθερία. Κι αργά ή γρήγορα, ακόμα κι εκείνοι που σήμερα κρύβονται πίσω από όπλα και τανκς θα αναγκαστούν να παραδεχτούν το αναπόφευκτο: ότι ένας λαός που δεν υποτάχθηκε ποτέ, δεν μπορεί να νικηθεί.
Μπορεί σήμερα να μοιάζει πως τα ερείπια σκεπάζουν τη ζωή. Μα αύριο, από αυτά τα ερείπια, θα φυτρώσουν οι φωνές εκείνων που δεν λύγισαν. Και τότε, όσο κι αν αργήσει, η παραδοχή θα έρθει: ότι ένας λαός που μάτωσε, που θυσιάστηκε, που στάθηκε όρθιος μπροστά σε κάθε τείχος και κάθε σφαίρα, δεν ηττήθηκε ποτέ.
Αφήστε μια απάντηση