Η πρόσφατη παρέμβαση του Ευάγγελου Βενιζέλου με αναφορά στον Κρέοντα προκάλεσε πολλά σχόλια, όπως αυτό που παραθέτουμε στην παρακάτω απ’ την σημερινή “Καθημερινή”. Ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, μιλώντας για «όσους παριστάνουν τον Κρέοντα ως προς την (εκ)ταφή των νεκρών», υπενθύμισε ότι κάθε τραγωδία μένει μετέωρη αν δεν υπάρξει κάθαρση. Και η σύγχρονη τραγωδία που βιώνει ο Πάνος Ρούτσι είναι η πιο σκληρή επιβεβαίωση αυτής της αλήθειας.
Ο Ρούτσι, για 13 ημέρες σε απεργία πείνας, ζητά το αυτονόητο: την εκταφή και νέες τοξικολογικές εξετάσεις στο παιδί του.
Είναι ένας πατέρας που θέλει απαντήσεις. Απέναντί του συναντά ένα αδιαπέραστο τείχος κρατικής αδιαλλαξίας, μια στάση που θυμίζει τον Κρέοντα του Σοφοκλή: την εξουσία που προτάσσει τον τύπο του νόμου απέναντι στην ουσία της ανθρωπιάς.
Στην Αντιγόνη, ο Κρέοντας απαγορεύει την ταφή του Πολυνείκη, θέτοντας το κρατικό δίκαιο πάνω από τους άγραφους, ιερούς νόμους. Η Αντιγόνη, με κόστος τη ζωή της, διεκδικεί τον σεβασμό στον νεκρό. Ο Σοφοκλής δεν έγραψε απλώς μια ιστορία της Θήβας· έστησε έναν καθρέφτη για κάθε εξουσία που νομίζει πως μπορεί να σταθεί υπεράνω της ηθικής.
Σήμερα, ο Κρέοντας δεν φορά βασιλικό μανδύα. Φορά τον μανδύα της γραφειοκρατίας, των «διαδικασιών», της ψυχρής άρνησης απέναντι στο αυτονόητο αίτημα ενός πατέρα. Και η κοινωνία παρακολουθεί μια νέα τραγωδία να εξελίσσεται μπροστά της. Όπως και στην αρχαία σκηνή, το ερώτημα δεν είναι μόνο τι θα συμβεί στον Ρούτσι, αλλά τι θα συμβεί σε όλους μας, αν συνεχίσουμε να αποδεχόμαστε μια εξουσία που δεν αναγνωρίζει την ανθρωπιά ως ύψιστο νόμο.
Η κάθαρση που μνημονεύει ο Βενιζέλος δεν είναι λογοτεχνικός όρος. Είναι πολιτική και κοινωνική αναγκαιότητα. Χωρίς αυτήν, η τραγωδία δεν τελειώνει· μετατρέπεται σε συλλογικό στίγμα.
Αφήστε μια απάντηση