Πηγή: Κώστας Βαξεβάνης – Documento
Ο Μητσοτάκης βρίσκεται αντιµέτωπος µε τον Μητσοτάκη. Οσα καθιέρωσε ως κριτήρια πολιτικής και κυβερνητικής δεξιότητας είναι απέναντί του, έτοιµα να τον κατασπαράξουν. Οι περίφηµες δηµοσκοπήσεις που αποτέλεσαν επί χρόνια το προσωπικό του επιχείρηµα ότι καλώς πορεύεται (θυµάστε τα «τον κόσµο δεν τον ενδιαφέρουν οι υποκλοπές», «τα Τέµπη δεν επηρεάζουν τα ποσοστά»;) στέκονται ως καθρέφτης απέναντί του. Είτε βλέπει την εικόνα του είτε αποστρέφει τα µάτια του από το είδωλό του, η πραγµατικότητα παραµένει. Οι θεοποιηµένες δηµοσκοπήσεις δείχνουν τη Νέα ∆ηµοκρατία του να κινείται βαριά βαριά στο 24%. Στη γλώσσα και τη λογική Μητσοτάκη αυτό σηµαίνει ότι δεν πρέπει να αναγνωρίζει ότι έχει τη νοµιµοποίηση του πρωθυπουργού.
Η ευκολία µε την οποία ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναδείκνυε τις διαφωνίες στα αντίπαλα κόµµατα για να ισχυριστεί ότι σε αντίθεση µε αυτούς βρίσκεται στην ηγεσία ενός κόµµατος µε οµοιογένεια και σταθερή πολιτική είναι πλέον µια απελθούσα ανάµνηση. ∆ύο πρώην πρωθυπουργοί και ηγέτες του κόµµατος, ο Κώστας Καραµανλής και ο Αντώνης Σαµαράς, µε ισχυρά ερείσµατα και ιστορία στη Ν∆, αµφισβητούν την πολιτική του Μητσοτάκη και τη συµβατότητά της µε τις θεσµικές απαιτήσεις. Ο Καραµανλής και ο Σαµαράς δεν αποδίδουν στον Μητσοτάκη ότι βρίζει (όπως υποστήριζε ο ίδιος ότι κάνει ο Πολάκης) ούτε ότι δεν είναι άριστος. Οι κατηγορίες τους τον εµφανίζουν να απειλεί τη ραχοκοκαλιά όσων συνθέτουν την Ελληνική ∆ηµοκρατία και τα δηµοκρατικά κεκτηµένα, δηλαδή τους θεσµούς και την εξωτερική πολιτική.
Η παρέµβαση του Κώστα Καραµανλή (σε εκδήλωση προς τιµήν της Αννας Ψαρούδα-Μπενάκη), παρουσία του Αντώνη Σαµαρά, είχε όλα τα στοιχεία της συνειδητής, αναγκαίας αποκαθήλωσης:
«Οταν αυτά αµφισβητούνται, όταν ένα πολύ µεγάλο τµήµα της κοινωνίας και µάλιστα διαρκώς διευρυνόµενο πιστεύει ότι αυτά δεν ισχύουν, ότι οι ευαίσθητοι θεσµοί χειραγωγούνται, ότι το κοινοβούλιο υποβαθµίζεται, ότι οι κυβερνήσεις αγνοούν τις ανάγκες της και δεν καταλαβαίνουν τις αγωνίες της, ότι οι ισχυροί δεν ελέγχονται, ότι η αυστηρότητα του κράτους εξαντλείται επί των λιγότερο ευνοηµένων πολιτών, τότε έχουµε κρίση. Κρίση απαξίωσης, κρίση απονοµιµοποίησης, κρίση αµφισβήτησης και απόρριψης του θεσµικού πλαισίου και του πολιτικού συστήµατος. Τα φαινόµενα αυτά είναι υπαρκτά, δεν απέχουν από την κρατούσα σήµερα κοινωνική αντίληψη και διεθνώς και στην Ευρώπη και στη χώρα µας».
Οι σύµβουλοι του Κυριάκου Μητσοτάκη θεώρησαν πως η άµυνα απέναντι σε όσα είπε ο Καραµανλής απευθυνόµενος κυρίως στο κοµµατικό ακροατήριο είναι να κάνουν µια διασταλτική ερµηνεία και να ισχυριστούν ότι ο πρώην πρωθυπουργός απευθυνόταν σε όλα τα κόµµατα και κυρίως στην αντιπολίτευση. Και να πετάει ο γάιδαρος, πόσο να πετάει, αναρωτιέται µάλλον ο σύµβουλος Γιώργος Μυλωνάκης. Η κουτοπονηριά συναντά την αλαζονεία.
Ο Καραµανλής µίλησε όχι τυχαία για τη συνειδητοποίηση από «διαρκώς διευρυνόµενο τµήµα της κοινωνίας» αυτού που περιγράφει ως θεσµική εκτροπή. ∆εν είναι που ο Καραµανλής συµφωνεί µε τις δηµοσκοπήσεις, είναι που οι δηµοσκοπήσεις συµφωνούν µε τον Καραµανλή. Οι αρνητικοί δείκτες χτυπάνε κόκκινο για την κυβέρνηση, είτε η κοινή γνώµη ρωτηθεί για τα Τέµπη είτε για τις κυβερνητικές αποφάσεις µεταξύ των οποίων και αυτή για το µνηµείο του Αγνωστου Στρατιώτη.
Εµµένοντας στην παλιά αλλά αναποτελεσµατική πλέον τακτική ο Μητσοτάκης ύστερα από κάθε επιβαρυντική αποτίµηση της πολιτικής του από την κοινή γνώµη καταφεύγει στο ίδιο πράγµα: την αλλαγή ατζέντας µέσα από την πόλωση. Κατασκευάζει ένα δίληµµα και σκηνοθετεί την ανυποχώρητη στάση του την οποία εµφανίζει ως θέµα αρχών για να του πιστωθεί ηγετικό ανάστηµα.
Μόλις ο χαροκαµένος πατέρας Πάνος Ρούτσι σταµάτησε την απεργία πείνας και αποχώρησε νικητής από το Σύνταγµα, ο Μητσοτάκης ανακάλυψε την ιερότητα του χώρου του Αγνωστου Στρατιώτη. Προσπάθησε να καλύψει την αθλιότητα ότι ευθύνεται για το Αγνωστο σώµα των νεκρών στα Τέµπη, δηµιουργώντας µια αντιπαράθεση για την προστασία της Ιστορίας. Επικαλέστηκε (και ιδιοποιήθηκε) τον σεβασµό για το αόριστα ιερό, για να καλύψει την ασέβεια στο πολύ συγκεκριµένο: στους νεκρούς στα Τέµπη. Αγνοώντας ίσως ότι το συγκεκριµένο µνηµείο έγινε για τους άγνωστους στρατιώτες που έπεσαν αλλά τα σώµατά τους δεν βρέθηκαν ποτέ, προσπάθησε να επικαλύψει λαϊκίστικα το γεγονός ότι η διαµαρτυρία στο Σύνταγµα αφορούσε ακριβώς σώµατα νεαρών και ευθύνες που δεν βρέθηκαν επίσης. Ο πρωθυπουργός διαβάζει ιστορία από κλασικά εικονογραφηµένα και την επικαλείται, χωρίς τους ουσιαστικούς συµβολισµούς της, για να γοητεύσει το ακροδεξιό ακροατήριο. Ο Μητσοτάκης είναι ο ίδιος µνηµείο του άγνωστου σώµατος που αποζητά δικαίωση.
Στην τελευταία του εµφάνιση στη Βουλή ο Κυριάκος Μητσοτάκης επιτέθηκε στα κόµµατα της αντιπολίτευσης αποδίδοντάς τους ενεργητικότητα και ρόλο που δεν έχουν. Είναι φανερό ότι καταβάλλει προσπάθεια να συσπειρώσει το διαλυµένο πολιτικό του ακροατήριο κουνώντας φαντάσµατα. Φαίνεται ότι σκοπός του είναι να διογκώσει έναν εχθρό τον οποίο θα επικαλεστεί για να ξιφουλκήσει µαζί του στις εκλογές. Είναι πιθανό να τις κάνει την ερχόµενη άνοιξη, αφού αρχίσει η δίκη για το έγκληµα στα Τέµπη και προτού όσα λέγονται στην αίθουσα του δικαστηρίου φτάσουν στην κοινή γνώµη και την επηρεάσουν. Θα επικαλεστεί τη ∆ικαιοσύνη η οποία «θα κρίνει» και θα στήσει κάλπες θεωρώντας ότι δεν υπάρχει αντίπαλος. Θα µπορέσει µε το µικρό έστω ποσοστό να ανανεώσει τη θητεία του πιθανόν µε τη συµµετοχή κάποιου εταίρου.
Εκτός από την κινητικότητα του Μητσοτάκη, αυτή την εξέλιξη δείχνει να υποψιάζεται και ο Αλέξης Τσίπρας. Ο πρώην πρωθυπουργός φαίνεται να προσανατολίζεται για δηµιουργία κόµµατος τον Μάρτιο, αφού παρουσιάσει το βιβλίο του και δηµιουργήσει κλίµα λαϊκής αποδοχής. Ηδη συναντιέται µε πρόσωπα του µελλοντικού κόµµατος, µε τα οποία µάλιστα διαπραγµατεύεται βουλευτικές έδρες. Αν οι εκλογές γίνουν Απρίλιο ή Μάιο, ο Τσίπρας θεωρεί ότι έχει τον αναγκαίο χρόνο να κινηθεί εµφανίζοντας προφίλ εναλλακτικού ηγέτη προτού δεχτεί πλήγµα η εικόνα του.
Ο Μητσοτάκης εµφανίζει ανελαστικότητα στο να κινηθεί ανάλογα µε τις συνθήκες. Η δυσπραγία του σχετίζεται µε την καθεστωτική κουλτούρα για την εξουσία αλλά και την ιδιοκτησιακή αντίληψη γι’ αυτήν. Υπήρχε η δυνατότητα να δραπετεύσει µερικώς τουλάχιστον από τα αδιέξοδά του, πλην όµως είναι προσανατολισµένος στην αντίληψη ότι δεν υπάρχουν αδιέξοδα για τον ίδιο και συνεχίζει να τα αναπαράγει. Η εκτίµησή του ότι θα επικρατήσει γιατί δεν υπάρχει εναλλακτική λύση µπορεί να αποτελέσει ακόµη µια παγίδα. Υπάρχουν πολλοί στη Ν∆ που θεωρούν ότι ο Μητσοτάκης πρέπει να φύγει γιατί δεν θα υπάρχει εναλλακτική στο µέλλον για τη Ν∆.
Αφήστε μια απάντηση