Οι ανοιχτοί Λογαριασμοί του κράτους: τρομονόμοι και δίκες εν κρύπτω

Όσο διαβάζετε αυτές τις γραμμές, στις ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες των φυλακών Κορυδαλλού, εκτυλίσσεται ακόμα μία δίκη «τρομοκρατών». Των κατηγορούμενων δηλαδή για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παιδιών τα οποία συνελήφθησαν σε ηλικία 20 και 25 ετών και που η πολιτική ηγεσία συνεπικουρούμενη από τα ΜΜΕ τα παρουσίασαν περίπου σαν τον διάβολο. Ποιον απασχολεί, αλήθεια, σήμερα η δικαστική τύχη του «εσωτερικού εχθρού»; Ποιον ανησυχεί το γεγονός ότι όποιος πέσει στα νύχια της αντιτρομοκρατικής νομοθεσίας, σε αυτήν τη «μαύρη τρύπα» της έννομης τάξης, χάνει το δικαίωμα κάθε κατηγορουμένου σε μια δίκαιη δίκη;

Της Μαρινίκης Αλεβιζοπούλου – “Unfollow”

Το Δεκέμβριο του 1990, η κυβέρνηση του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη, με αφορμή τη δολοφονία Μπακογιάννη, εισάγει το νόμο 1916 «Για την προστασία της κοινωνίας από το οργανωμένο έγκλημα». Στην ουσία, ο νόμος επαναφέρει τις περισσότερες διατάξεις -πλην της θανατικής ποινής – του αντιτρομοκρατικού νόμου 774 του 1978, της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, ενώ φτάνει μέχρι του σημείου να απαγορεύσει τη δημοσίευση προκηρύξεων τρομοκρατικών οργανώσεων στις εφημερίδες. Το ΠΑΣΟΚ τότε είχε καταψηφίσει το νόμο, υποστηρίζοντας ότι η δεξιά κυβέρνηση επιχειρεί την επανεγκαθίδρυση του αστυνομικού κράτους.

Ο νόμος της κυβέρνησης του Κωνσταντίνου Καραμανλή, τέσσερα μόλις χρόνια από την πτώση της χούντας, ενεργοποίησε τα αντανακλαστικά της κοινωνίας, η οποία τον είχε χαρακτηρίσει ως «τον νέο 509». Ο «509» ήταν ο νόμος που εξέδωσε η κυβέρνηση του Θεμιστοκλή Σοφούλη το 1947 «περί μέτρων ασφαλείας του Κράτους, του Πολιτεύματος, του Κοινωνικού Καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών», ο οποίος «έθετε εκτός νόμου το Κομμουνιστικό Κόμμα και τους προσκείμενους σε αυτό πολιτικούς ή άλλους σχηματισμούς και, από την άλλη, τιμωρούσε τις “κομμουνιστικές” ενέργειες, εξαιτίας της ίδιας τους της φύσης».

Ούτε όμως και ο «509» πατούσε στο κενό. Ήδη από το 1929 η κυβέρνηση Ελευθερίου Βενιζέλου είχε ψηφίσει το νόμο 4229 «Περί μέτρων ασφαλείας του κοινωνικού καθεστώτος και προστασίας των ελευθεριών των πολιτών» (γνωστό και ως Ιδιώνυμο), ενώ το Σεπτέμβριο του 1936 η δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Ιωάννη Μεταξά δημοσίευσε τον Αναγκαστικό Νόμο 117 «Περί μέτρων προς καταπολέμησιν του κομμουνισμού και των εκ τούτου συνεπειών».
Ο περιβόητος νόμος της κυβέρνησης Μητσοτάκη καταργείται το 1993, ύστερα από πιέσεις του προοδευτικού τότε χώρου, ακόμα και εκδοτών, στους οποίους απαγόρευε τη δημοσιοποίηση προκηρύξεων θεωρώντας ότι με αυτό τον τρόπο θα εμπόδιζε την πρόσβαση των ιδεών της τρομοκρατικής οργάνωσης 17Ν στην κοινωνία. Και είναι η κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη εκείνη που το 2001 ψηφίζει τον Ν.2928 «για την προστασία του πολίτη από αξιόποινες πράξεις εγκληματικών οργανώσεων», υπό τις αμερικανικές οδηγίες και τις διεθνείς πιέσεις που άσκησαν οι ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου και το χτύπημα στους Δίδυμους πύργους.

Ο «ορισμός» ωστόσο της τρομοκρατικής ενέργειας εμφανίζεται για πρώτη φορά το 2004 με τον Ν.3251, της Νέας Δημοκρατίας. Στη συζήτηση επί του νομοσχεδίου στη Βουλή, το ΠΑΣΟΚ τάσσεται υπέρ της υιοθέτησης των αποφάσεων της ΕΕ για «τη συμφωνία για το ευρωπαϊκό ένταλμα συλλήψεως, τον ορισμό των τρομοκρατικών πράξεων, την κατάρτιση καταλόγων τρομοκρατών και τρομοκρατικών οργανώσεων», ωστόσο τον καταψήφισε στη συζήτηση που έγινε στη Βουλή κάνοντας λόγο περί «προχειρότητας». Ο νόμος αυτός προσέθεσε στον Ποινικό Κώδικα το άρθρο 187Α, οι εμπνευστές του οποίου θεωρητικά επιχείρησαν την άρση της αοριστίας επί του ποια πράξη είναι τελικώς «τρομοκρατική», επιχειρώντας τον ορισμό της τρομοκρατίας. Στην ουσία αυτό που πέτυχαν ήταν ο εν δυνάμει χαρακτηρισμός κάθε πράξης ως «τρομοκρατικής» εφόσον είχε διαπραχθεί από «τρομοκράτη»...

Η αντιτρομοκρατική νομοθεσία είναι ένα νομοθέτημα το οποίο αποπειράται μια σειρά εξωφρενικές για την έννομη τάξη «ρυθμίσεις». Αν και ορίζει σαφώς τον «τρομοκράτη» ως «πολιτικό εγκληματία», εντούτοις αυτός φτάνει τελικά να δικαστεί όχι από Μικτό Ορκωτό Δικαστήριο, όχι δηλαδή από την ίδια την κοινωνία, την οποία υποτίθεται ότι αφορά το έγκλημά του, αλλά από Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων ως «κοινός ποινικός». Κατήγοροί του είναι οι ίδιοι οι διώκτες του, και η ποινή του είναι δυσανάλογα μεγάλη. Κοντολογίς: όποιος πέσει σε αυτήν τη «μαύρη τρύπα» της ελληνικής έννομης τάξης, χάνει το δικαίωμα κάθε κατηγορουμένου σε μια δίκαιη δίκη.

Ειδικές δίκες σε ειδικές συνθήκες

Βρισκόμαστε στα τέλη του Ιουλίου που μας πέρασε. Στην «ειδικά διαμορφωμένη αίθουσα των Γυναικείων Φυλακών Κορυδαλλού» ξεκινά σήμερα ακόμα μία δικάσιμος των κατηγορουμένων για συμμετοχή στην οργάνωση «Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς». Θα περίμενε κανείς, ύστερα από όλη αυτήν τη δημοσιότητα που πήραν τότε (2009-2010) οι συλλήψεις -κυρίως λόγω των «τρομοδεμάτων», ένα εκ των οποίων έφτασε μέχρι το υπόγειο της Καγκελαρίας για να καταστραφεί- ότι το ενδιαφέρον των εκπροσώπων του Τύπου θα παρέμενε αμείωτο. Κυρίως διότι σε αυτήν τη φάση εκδικάζεται και η εν λόγω υπόθεση, η οποία είχε μονοπωλήσει επί μήνες τα δελτία ειδήσεων.

Η προηγούμενη δίκη, αυτή για την οποία ακούσαμε να μοιράζονται ποινές από 11 έως 25 χρόνια σε παιδιά 20 και 25 ετών, αφορούσε τη λεγάμενη «γιάφκα» στο Χαλάνδρι, όπου ένα αποτύπωμα και μόνο, ακόμα και σε κινητά αντικείμενα που βρέθηκαν στο εσωτερικό της, ήταν ικανό για να σε χρίσει μέλος της οργάνωσης, είτε αποδεχόσουν τη συμμετοχή είτε όχι, και να παραπεμφθείς με τον 187Α.

«Από τη μέχρι τώρα εφαρμογή αυτού του τύπου των διατάξεων από τα ελληνικά δικαστήρια, συμπεραίνει κανείς ότι σκοπό έχουν όχι μόνο να τιμωρήσουν αυτούς για τους οποίους στοιχειοθετείται ένα αδίκημα το οποίο αυτοτελώς τιμωρείται αλλά να υπάρχει δυνατότητα επέκτασης σε έναν ευρύτερο κύκλο ανθρώπων που οι Αρχές υποθέτουν ότι είναι μέλη τέτοιων πολιτικών οργανώσεων» υποστηρίζει η συνήγορος κατηγορουμένου κα Άννυ Παπαρρούσου και συνεχίζει «Ένα ακόμα ζήτημα είναι η δυνατότητα να εισαχθούν σε δίκη κατηγορούμενοι με βάση ελάχιστα αποδεικτικά στοιχεία, τους οποίους υπό κανονικές συνθήκες, ένα κανονικό δικαστήριο που θα δίκαζε παλιότερα με την κοινή νομοθεσία, χωρίς την εισαγωγή αυτών των επιπλέων διατάξεων, θα είχε δυσκολία να καταδικάσει.
To DNA ή τα αποτυπώματα, παρότι η τάση είναι να αναδεικνύονται σε σπουδαία αποδεικτικά μέσα, στην πραγματικότητα είναι ασθενή. Γιατί πάντοτε πρέπει να συνδυάζονται με την εκτίμηση μιας άλλης συμπεριφοράς, να συνεκτιμώνται με άλλα αποδεικτικά μέσα. Τι θέλω να πω εδώ; Έχεις να αξιοποιήσεις μια εμπειρία η οποία αποτελεί κυρίως πρακτική των αμερικανικών υπηρεσιών. Εκεί λοιπόν, η χρήση του γενετικού προφίλ γίνεται με πολύ αυστηρούς κανόνες ή δεν γίνεται καθόλου. Και πάλι στο τελικό επίπεδο θα φτάσεις στη συναξιολόγηση. Σε καμία περίπτωση δεν μπορείς να το χρησιμοποιείς ως θέσφατο» καταλήγει.

Για να περάσει κανείς στην αίθουσα, ελέγχεται από μηχάνημα ανίχνευσης μετάλλων και ακολούθως προωθείται σε ένα άλλο γραφείο όπου του παρακρατείται η ταυτότητα μέχρι το πέρας της διαδικασίας. Όπως μας υπενθυμίζει ο συνήγορος υπεράσπισης ενός εκ των κατηγορουμένων κ. Δημήτρης Κατσαρής, «αυτός ήταν ένας από τους βασικότερους λόγους για τους οποίους διακόπηκε τότε η δίκη, με την άρνηση των κατηγορουμένων να επανεμφανιστούν στο δικαστήριο». Τι είχε συμβεί, Γονείς, συγγενείς, φίλοι και αλληλέγγυοι των κατηγορουμένων συνειδητοποίησαν ότι δίνοντας τις ταυτότητες τους, αυτές όχι μόνον παρακρατούνταν, αλλά στη συνέχεια σε ένα διπλανό δωμάτιο φωτοτυπούνταν προς άγνωστη χρήση. Όταν οι συνήγοροι έθεσαν το θέμα στο δικαστήριο, εξηγώντας ότι κάτι τέτοιο καταστρατηγεί απολύτως την αρχή της δημοσιότητας της δίκης, καθώς όποιος θελήσει να την παρακολουθήσει θα πρέπει πρώτα να έχει αποφασίσει ότι θα σημανθεί, η πρόεδρος αρχικά αποδέχτηκε το αίτημα και διέκοψε για να το λύσει. Όταν επέστρεψε στην έδρα ανακοίνωσε ότι για λόγους ασφαλείας, καθώς η δίκη πραγματοποιείται σε χώρο φυλακής, θα κρατούνται οι ταυτότητες των ακροατών.

«Αυτές οι πρακτικές δείχνουν ότι δεν θα πηγαίναμε σε μια δίκη με τους κανόνες που έχει το σύστημά μας, το δημοκρατικό, το ανοιχτό, της “δίκαιης δίκης”, όπως προσδιορίζεται για όλους τους κατηγορουμένους, ανεξάρτητα από τη φύση των αδικημάτων. Ήταν ορατό πλέον ότι βρισκόμασταν σε μια διαδικασία η οποία είχε τις σχετικές πιέσεις της» δήλωνε ο συνήγορος Σπύρος Φυτράκης σε συνέντευξη Τύπου, ενώ εξηγούσε ότι «κανείς δεν είπε τίποτα για τα μηχανήματα. Η περαιτέρω επεξεργασία των ταυτοτήτων, για τους κατηγορούμενους όμως ήταν ένα νέο ζήτημα, ενόψει και της ιστορικότητας αυτής της υπόθεσης. Η ιστορικότητα έγκειται και στο ότι τέτοια ευρήματα, το αποτύπωμα σε ένα βιβλίο, το αποτύπωμα που βρέθηκε στο σπίτι του τάδε, το DNA που επεξεργαστήκαμε από μια ταυτότητα, αποτέλεσαν στοιχεία για να οριστεί η κατηγορία συμμετοχής στην οργάνωση».

Η καχυποψία τους επιβεβαιώθηκε όταν λίγο αργότερα, σε κάποια άλλη σύλληψη, χρησιμοποιήθηκε για απόδοση κατηγορίας στη δικογραφία το γεγονός ότι η συλληφθείσα παρακολουθούσε τις δίκες στον Κορυδαλλό (σ.σ. ειρήσθω εν παρόδω, όταν αποχώρησα από την αίθουσα εκείνη την ημέρα, η αστυνομικός μου έδωσε την ταυτότητά μου αποκαλώντας με με το επώνυμό μου).

O Ηλίας του 16ou, το FBI του Δένδια και το DNA του Θεοφίλου

«Με ένα προχειρότατο νομοθέτημα του ’84 συγχωνεύτηκαν σε ένα βράδυ αστυνομία και χωροφυλακή, αλλά παρέμεινε το μοντέλο της δεκαετίας του ’50 και του ’60, του “Ηλία του 16ου”. Μακάρι να ήμασταν σε κείνους τους καιρούς να σφυρίζουμε αμέριμνα και να συλλαμβάναμε τον κλέφτη. Τα πράγματα έχουν αλλάξει» δήλωνε στον ΣΚΑΪ στις αρχές του χρόνου ο τότε υπουργός Δημόσιας Τάξης Νίκος Δένδιας, διαφημίζοντας την τροπολογία που θα κατέθετε για τον εκσυγχρονισμό της Αστυνομίας και κάνοντας λόγο για «κάτι σαν ελληνικό FBI»…

Δεν είμαστε βέβαιοι για το εάν καταλάβαινε τι ακριβώς παραδεχόταν εκείνη τη στιγμή ο υπουργός, όμως η συνήγορος υπεράσπισης του Τάσου Θεοφίλου, του συλληφθέντα για τη ληστεία της Πάρου και τον θανάσιμο πυροβολισμό του ταξιτζή το καλοκαίρι του Ί2, κα Άννυ Παπαρρούσου δεν μοιάζει να διασκεδάζει ιδιαιτέρως με την πιθανότητα να αναλύθηκε το γενετικό υλικό του πελάτη της από «τον Ηλία του 16ου».

«Ο Θεοφίλου καταδικάστηκε σε 25 χρόνια για συνέργεια σε ληστεία και για απλή συνέργεια σε ανθρωποκτονία με βάση το γενετικό υλικό που βρέθηκε σε ένα καπέλο» δηλώνει η κα Παπαρρούση και εξηγεί: «Κανένας αυτόπτης μάρτυρας δεν τον αναγνωρίζει, κανένα άλλο στοιχείο δεν υπάρχει. Ακόμα και οι κατηγορίες περί σύνδεσης με τη ΣΠΦ κατέπεσαν. Θα είχε λοιπόν κανείς να παρατηρήσει βλέποντας τη σχετική δικογραφία ότι υπάρχει μια προβληματική διαδρομή της πορείας του πειστηρίου -του καπέλου- από το σημείο του εγκλήματος, μέχρι να αναλυθεί το βιολογικό υλικό από την Ασφάλεια. Είναι ασαφές το τι γίνεται τελικά αυτό το καπέλο. Εδώ, αν είχαμε ένα αμερικανικό δικαστήριο, πρώτα θα έκρινε το πρωτόκολλο της πορείας του τεκμηρίου και μετά θα δεχόταν να συζητήσει την επιστημονική του αξία. Στην περίπτωση του Θεοφίλου δεν είναι σαφές ποιος το πήρε και πότε, πότε μεταφέρθηκε στην Αθήνα, ενώ είναι χαρακτηριστικό το γεγονός ότι το καπέλο εξετάστηκε την ίδια ημέρα που πήραν το γενετικό του υλικό. Θα υπέθετε κανείς ότι, από την πρώτη στιγμή, ένα σημαντικό εύρημα όπως αυτό θα είχε αναλυθεί για να αποδώσει όποιες πληροφορίες μπορούσε να αποδώσει».

Ο πραγματογνώμονας που κάλεσε ως μάρτυρα ο Θεοφίλου επισήμανε μεταξύ άλλων και σημαντικές διαφορές μεταξύ του καπέλου που παρουσιάστηκε στη δίκη και αυτού που φαινόταν να φορά ο ληστής της τράπεζας. «Ένα άλλο στοιχείο είναι ότι το καπέλο είχε τρίχες οι οποίες κρίθηκαν ως μη αξιοποιήσιμο αποδεικτικό υλικό» λέει η κα Παρρούσου και συνεχίζει: «Ωστόσο με συγκεκριμένη μέθοδο, την οποία απ’ ό,τι φαίνεται δεν χρησιμοποιεί το συγκεκριμένο εγκληματολογικό εργαστήριο, μπορεί να αναλυθεί το βιολογικό υλικό των τριχών. Είπαν ότι με τη μέθοδο που έχουν δεν μπορούν να αποδώσουν τίποτα.
Υπάρχει και άλλη μέθοδος, αλλά δεν χρησιμοποιήθηκε. Αυτά οι δικαστές θα έπρεπε να τα γνωρίζουν. Μετατίθεται όμως το βάρος στους συνηγόρους και στον κατηγορούμενο, αν έχει τη δυνατότητα, να παρουσιάσει έναν επιστημονικό σύμβουλο για να τα εξηγήσει στους δικαστές και αν θέλουν να τα λάβουν υπόψη τους».

Σε ερώτηση που απευθύναμε στο Υπουργείο Δικαιοσύνης για το εάν οι δικαστές που δικάζουν τέτοιου είδους υποθέσεις έχουν λάβει κάποια επιμόρφωση για τα ζητήματα που προκύπτουν από την εξέταση του DNA, λάβαμε αρνητική απάντηση.
Μας εξήγησαν ότι οι δικαστές κρίνουν με βάση το πόρισμα του πραγματογνώμονα που ορίζεται στο στάδιο της προανάκρισης.

Ρωτήσαμε τι συμβαίνει στην περίπτωση που ο κατηγορούμενος ζητήσει διασταύρωση από δικό του πραγματογνώμονα και αυτή έρθει σε πλήρη αντίθεση με το πόρισμα. Μας απάντησαν ότι θα μπορούσε είτε ο ίδιος είτε το δικαστήριο να ζητήσουν τη γνώμη ενός τρίτου. Η κα Παπαρρούσου όμως μας εξηγεί ότι «ο πραγματογνώμονας που ορίζει ο κατηγορούμενος δεν έχει πρόσβαση στο πρωτότυπο γενετικό υλικό για να το εξετάσει, παρά μόνο στην έκθεση που συντάσσεται. Το δε γενετικό υλικό καταστρέφεται μετά την εξέτασή του. Άρα ακόμα και ένας τρίτος πραγματογνώμονας τι θα μπορούσε να εισφέρει;
Στη ουσία, αυτό που συμβαίνει είναι ότι έρχονται οι αστυνομικοί της Αντιτρομοκρατικής και διαβεβαιώνουν το δικαστήριο ότι αυτοί ξέρουν και ότι το δικαστήριο πρέπει να πράξει ανάλογα με αυτά που εκείνοι έχουν στο μυαλό τους».

Ο κ. Κατσαρής θέτει ακόμα μία σοβαρή παράμετρο «Από τη δικονομία απαγορεύεται να καταθέτουν σε δίκες οι προανακριτικοί υπάλληλοι κι αυτό γιατί ως μάρτυρες δεν έχουν ανεξάρτητη αλλά προκατειλημμένη άποψη, καθώς λόγω θέσης έχουν ήδη διαμορφωμένη εικόνα. Θα μπορούσε για παράδειγμα κάποιος να έχει τσακωθεί στο Τμήμα με τον κατηγορούμενο. Ο νόμος απαγορεύει κάθε άλλη επιβάρυνση του κατηγορουμένου πέραν των συγκεκριμένων κατηγοριών που ήδη τον βαρύνουν.
Η απάντηση που παίρνουμε κάθε φορά που κάνουμε σχετική ένσταση είναι ότι ο μάρτυρας δεν ήταν προανακριτικός υπάλληλος διότι δεν υπογράφει τις καταθέσεις των κατηγορουμένων.
Από τις καταθέσεις τους τις ίδιες προκύπτει ότι έχουν εκτελέσει προανακριτικά καθήκοντα, ότι έχουν δώσει εντολές, ότι έχουν συντονίσει έρευνες».

Δίκες εν κρυπτώ

Ένα από τα ζητήματα αρχής που τίθενται σε αυτές τις δίκες είναι η ίδια η σύνθεση του δικαστηρίου. Οι υποθέσεις αυτές δικάζονται από Τριμελή Εφετεία Κακουργημάτων ως κοινά ποινικά αδικήματα και όχι από Μικτά Ορκωτά ως πολιτικά, παρότι ο ίδιος ο νόμος με τον οποίο εισάγονται οι κατηγορίες κάνει από μόνος του την πολιτική διάκριση. Στην ερώτηση «Τότε για ποιον λόγο οι δίκες δεν γίνονται στο Εφετείο, αλλά στις “ειδικά διαμορφωμένες αίθουσες του Κορυδαλλού”;», μου μεταφέρουν την απάντηση που λαμβάνουν από τα προεδρεία: «Για λόγους ασφαλείας».

Η αναπληρώτρια καθηγήτρια Εγκληματολογίας του Πανεπιστημίου Paris XI κα Αναστασία Τσουκαλά προτείνει μια ερμηνεία: «Η καταστολή της ένοπλης πάλης υπακούει τόσο προκλητικά στη λογική του παραλόγου, ώστε αποτελεί μία από τις πλέον ανέντιμες εκφάνσεις του μηχανισμού κοινωνικού ελέγχου: οι πολιτικές ελίτ θεωρούν ότι η “τρομοκρατική δράση” είναι ιδιαίτερα επικίνδυνη επειδή ακριβώς αμφισβητεί τον πυρήνα της αστικής δημοκρατίας, ο νομοθέτης προβλέπει πολύ αυστηρή τιμωρία των “τρομοκρατικών πράξεων” επειδή ακριβώς αυτές στρέφονται κατά του πολιτεύματος και της κατεστημένης τάξης, αλλά, δεδομένου ότι οι πολιτικές ελίτ αρνούνται να δεχτούν την ύπαρξη εξωθεσμικών πολιτικών αντιπάλων τους, ο δικαστής τιμωρεί τελικά τους “τρομοκράτες” ως κοινούς ποινικούς εγκληματίες.

Εντελώς λογικά, αυτός ο παραλογισμός οδηγεί σε εξίσου παράλογες δικαστικές αποφάσεις, όπου οι δικαστές προσπαθούν μάταια να αποπολιτικοποιήσουν τα αδικήματα που τιμωρούν κατ’ εφαρμογήν του άρθρου 187Α§1 Π.Κ„ το οποίο όμως αποδέχεται σαφώς τον πολιτικό χαρακτήρα των “τρομοκρατικών πράξεων”, εφόσον χαρακτηρίζει ως τέτοιες μόνο τις εγκληματικές εκείνες πράξεις που επιφέρουν ορισμένες περιοριστικά απαριθμημένες πολιτικές συνέπειες. Στην προσπάθειά τους να τετραγωνίσουν τον κύκλο, οι δικαστές επικουρούνται από δημοσιογράφους αλλά και πανεπιστημιακούς, που επιχειρούν να νομιμοποιήσουν τις παρελθοντικές ή μελλοντικές δικαστικές αποφάσεις αποκρύπτοντας ή απαξιώνοντας συστηματικά τον εγγενή πολιτικό χαρακτήρα της ένοπλης δράσης».

Εντός του τρέχοντος μήνα αναμένεται η εισαγγελική πρόταση. Εν αναμονή…