Οι Σκουριές είναι το μέλλον;

31Του Θάνου Καμήλαλη στα microvia.gr

«Η κοινωνική δικαιοσύνη είναι για τους εργαζόμενους να μην χάσουν τη δουλειά τους. Το δίκαιο του αγώνα είναι για εκείνους που προέταξαν τη ζωή τους και το περιβάλλον. Είμαι σαφής νομίζω.»

Δεν θα μπορούσε να ήταν σαφέστερος ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, όταν απαντούσε στην ερώτηση του δημοσιογράφου Κ.Αρβανίτη σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι στις Σκουριές Χαλκιδικής. Φυσικά η παραπάνω απάντηση δεν έχει ίχνος σαφήνειας, αν μάλιστα βάζαμε τυχαία λέξεις τη μία μετά την άλλη ίσως το αποτέλεσμα να ήταν κάπως πιο λογικό. Το νόημα όμως είναι σαφές.

Η κυβέρνηση στηρίζει την εξόρυξη χρυσού στη Χαλκιδική. Στηρίζει την πρωτοφανή για τα ελληνικά δεδομένα περιβαλλοντική καταστροφή, που θα επηρεάσει γενιές κατοίκων. Στηρίζει την πρακτική μιας πολυεθνικής εταιρείας (και του εγχώριου γνωστού ολιγάρχη-δυνάστη) να ζητεί και να δέχεται συνεχή πολιτικά δώρα, να καταπατά νόμους και δικαιώματα, να μην καταβάλλει φόρους εκατομμυρίων στο κυρίαρχο (;) ελληνικό κράτος. Στηρίζει ένα έγκλημα που μέχρι πριν λίγους μήνες ορκιζόταν να σταματήσει.

“Κοινωνικά δίκαιη επένδυση”, τι υπέροχη φράση. Έχει κάτι το οργουελικό βέβαια μέσα τις, μοιάζει σαν να βγήκε από εκείνο το “Υπουργείο Αλήθειας”, που ασχολιόταν μόνο με τα ψέματα στο “1984”, αλλά δεν βαριέσαι. Θα τη διανθίσουμε και με κάποια (out of context) φράση του Λένιν, όπως τελευταία αρέσκεται να κάνει ο πρωθυπουργός και όλα καλά.

Οι Σκουριές είναι μια εικόνα από το μέλλον. ‘Ενα μέλλον όπου το “δίκαιο” μιας εταιρείας υπερβαίνει το δίκαιο μιας χώρας, τους νόμους, το δημόσιο συμφέρον. Ένα μέλλον όπου η εταιρεία είναι ο απόλυτος κυρίαρχος. Μπορεί να προσλαμβάνει με μισθούς 200 ευρώ κι άμα ο εργαζόμενος διαμαρτυρηθεί, να περιμένουν άλλοι 20 για ακόμα λιγότερα. Μπορεί να καταστρέφει το περιβάλλον, να αυξάνει τις τιμές των κοινωνικών αγαθών, να θυσιάζει τα πάντα στο βωμό του κέρδους, κέρδους που φυσικά θα διανέμεται μόνο σε αυτήν. Κι αν το ελληνικό κράτος δεν ήθελε να σταματήσει αυτήν την Eldorado, τότε δεν θα σταματήσει ούτε την επόμενη, ούτε καμία.

Το μέλλον μας είναι γεμάτο με Eldorado, γεμάτο με Σκουριές. Γεμάτο με ξενοδοχεία όπου οι υπάλληλοι πεθαίνουν από υπερκόπωση, όπως η νεαρή κοπέλα πριν λίγες μέρες στη Ζάκυνθο.

Ας υποθέσουμε ότι ιδιωτικοποιείται το νερό, το ρεύμα. Καμία υπερβολή μέχρι εδώ, είναι προαπαιτούμενα στο Μνημόνιο του Τσίπρα. Ας υποθέσουμε ότι ιδιωτικοποιούνται τα πάντα, (εκτός ίσως από την τελευταία φράση του Σαραμάγκου). Ποιος θα ελέγχει αυτές τις εταιρείες;

Ποιος θα ελέγχει την “Φράουλα Α.Ε.” που θα συμπεριφέρεται στους εργαζομένους της με τακτικές Μανωλάδας; Κανείς.

Ποιος θα ελέγχει τη “Ρεύμα Α.Ε.”, που όπως συνέβη π.χ. στη Βουλγαρία, θα υπερτιμολογεί το ηλεκτρικό ρεύμα και λόγω της μεγιστοποίησης του κόστους θα μπαίνει στον πειρασμό να προχωράει σε συνειδητές διακοπές; Κανείς.

Ποιος θα ελέγχει τη “Νερό Α.Ε.”, που βάσει ιστορικών παραδειγμάτων σε Αγγλία, Αργεντινή, Γαλλία και αλλού, θα υπερτιμολογεί και θα προσφέρει χαμηλής ποιότητας νερό, προσπαθώντας να αποκομίσει όσο το δυνατόν περισσότερα; Κανείς.

Οι Σκουριές είναι το μέλλον. Ένα μέλλον με εμάς και ταυτόχρονα χωρίς εμάς.

Μας αρέσει αυτό; Αν όχι, αξίζει να παλέψουμε, πάντα αξίζει να παλεύεις, να διεκδικείς, να μάχεσαι απέναντι σε όλους για μια ιδέα, μια ομορφότερη εικόνα του κόσμου. Η ελπίδα δεν “πεθαίνει τελευταία”, η ελπίδα απλά δεν πεθαίνει. Ποτέ.

Για μια εξόρυξη που δεν θα γίνει ποτέ. Για ένα μέλλον που δεν θα έρθει ποτέ.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται. Τα υποχρεωτικά πεδία σημειώνονται με *

Current ye@r *