ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΕΦΕΡΗΣ: Η Ελλάδα δεν τον πλήγωσε μόνο…. τον αγάπησε και πολύ …!!

Ο Γιώργος Σεφέρης ή Γιώργος Σεφεριάδης όπως είναι το πραγματικό του όνομα γεννήθηκε στην Σμύρνη στις 29/2 “η 13/3 του 1900. Ήταν το πρώτο παιδί μιας αστικής οικογένειας με υψηλή μόρφωση, πνευματικές  ανησυχίες και πολλά ενδιαφέροντα. Ο πατέρας του υπήρξε εξαίρετος νομικός, έγραφε ποίηση και μετέφραζε αρχαίους τραγικούς και έργα ξένων ποιητών όπως του Λόρδου Βύρωνα. Η μητέρα του ευαίσθητη και καλλιεργημένη ξεχώριζε με την ιδιαίτερη  προσωπικότητα της. Η έναρξη του Β΄Παγκόσμιου πολέμου αναγκάζει  την οικογένεια να μετακομίσει από την Σμύρνη στην Αθήνα, εκεί ο πατέρας του γίνετε καθηγητής Διεθνούς Δικαίου στο Πανεπιστήμιο. Μετά από μερικά χρόνια και ενώ είχε προηγηθεί η εγκατάσταση  της οικογένειας του στο Παρίσι ο Γ. Σεφέρης φεύγει για να κάνει σπουδές στην Νομική Σχολή όπως ήταν η επιθυμία του πατέρα του.

Σε νεαρή ακόμη ηλικία από τα 14 χρόνια του ο Γ. Σεφέρης άρχισε να γράφει στίχους και λογοτεχνία, κατά τα φοιτητικά του χρόνια η επιθυμία  και η ανάγκη της συγγραφής μεγαλώνει μέσα του ! Ερωτεύεται με πάθος την Ζακλίν μία Γαλλίδα πιανίστρια και για δέκα και πλέον χρόνια η ερωτική του ποίηση είναι μόνον γι αυτήν και ίσως το μεγαλύτερο μέρος όλων των ερωτικών του ποιημάτων να απευθύνετε σ” αυτή την γυναίκα, μιας και ο ίδιος του είπε κάποτε μιλώντας γι την Ζακλίν …

… «Είναι μερικά αισθήματα στην ζωή μας που ποτέ δεν ξεθωριάζουν «…

Η επιστροφή του στην Αθήνα   γίνετε το 1925 και διορίζετε στο διπλωματικό σώμα, αμέσως μετά πεθαίνει η μητέρα του και αυτή η απώλεια τον βυθίζει  στην μοναξιά και την μελαγχολία, περνάει μια δύσκολη κατάσταση….

Το 1928 δημοσιεύει τη μετάφραση του Βαλερί «Μια βραδιά με τον Κο Τεστ» και υπογράφει σαν Γεώργιος Σεφεριάδης. Το 1931 εκδίδεται η «Στροφή» με 13 ποιήματα, ένα απ” αυτά ο «Ερωτικός Λόγος» είναι εμπνευσμένο από τη Ζακλίν . Αμέσως μετά διορίζετε υποπρόξενος στο Λονδίνο και φεύγει για την Αγγλία. Ακολουθούν τα έργα του .

«Μυθιστορήματος» 1935
«Γυμνοπαιδία» 1936
«Τετράδιο γυμνασμάτων» 1940
«Ημερολόγια Καταστρώματος Α” « 1940 (λογοκριμένο δικτατορία Μεταξά)
«Ημερολόγια Καταστρώματος Β” « 1944
«Κίχλη» 1947

Με την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα ο Σεφέρης φεύγει στην Αίγυπτο με την Ελληνική Κυβέρνηση, κάνοντας καριέρα ως διπλωμάτης δεν έχει σταθερό τόπο διαμονής, έτσι του δίνετε η ευκαιρία να ζήσει σε πολλά μέρη όπως Λονδίνο, Κορυτσά, Αλεξάνδρεια, Ν. Αφρική, Άγκυρα, Λίβανο και από το 1957-1962 πάλι Λονδίνο σαν πρέσβης, τα χρόνια που η Κύπρος  έγινε ανεξάρτητο κράτος.

Η αξία του συγγραφικού του έργου με τα χρόνια είχε γίνει παγκοσμίως γνωστό και έτσι στις 10/12/1963 η Σουηδική Ακαδημία τον βραβεύει με το Νόμπελ Λογοτεχνίας και είναι ο πρώτος Έλληνας που κατέχει αυτή την διάκριση! Στην ομιλία του στην Ακαδημία λαμβάνοντας το Βραβείο, μεταξύ των είπε ..

«(…) Πιστεύω πως τούτος ο σύγχρονος κόσμος όπου ζούμε, ο τυραννισμένος από τον φόβο και την ανησυχία, τη χρειάζεται την ποίηση. Η ποίηση έχει τις ρίζες της στην ανθρώπινη ανάσα- και τι θα γινόμασταν αν η πνοή λιγόστευε; Πρέπει ν” αναζητήσουμε τον άνθρωπο όπου κι αν βρίσκεται».

Η Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ το 1964 τον ανακήρυξε επίτιμο Διδάκτορα, το ίδιο έκανε και το Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης. Το 1966 εκδίδει το «Τρία κρυφά ποιήματα» ένα από τα σπουδαιότερα έργα του!

Μετά από περίπου έναν χρόνο το 1967 επιβάλετε στην Ελλάδα Δικτατορία  και το έργο του Γ. Σεφέρη βρίσκεται υπό το καθεστώς της «προληπτικής» λογοκρισίας, ο πνευματικός κόσμος είναι μουδιασμένος, ανήσυχος και ψάχνει.

Ζώντας σε μια ζοφερή πραγματικότητα! Έχοντας από καιρό κάποια σοβαρά προβλήματα υγείας και μη μπορώντας άλλο να σιωπά, κυκλοφορεί σε Ελλάδα και εξωτερικό η «διακήρυξη του» εναντίον της χούντας των συνταγματαρχών. Μόλις έγινε γνωστή η δημοσίευση της δήλωσης του στην Ελλάδα τον παύουν από πρέσβη επί τιμή και του αφαιρείτε το διπλωματικό του διαβατήριο!

Τελευταίο του ποίημα είναι «Επί ασπαλάθων».

Στις 20 Σεπτέμβρη του 1971 ο μεγάλος μας Έλληνας ποιητής Γ. Σεφέρης  μετά από μια εγχείρηση στο νοσοκομείο, αφήνει την τελευταία πνοή του και δραπετεύει στον ουρανό, μη αντέχοντας άλλο την ομίχλη του φασισμού που σκέπαζε σαν κατάρα την χώρα του ! Το θλιβερό μαντάτο για τον θάνατο του έκανε το γύρο της γης και απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα σαν αστραπή, σαν κεραυνός!! Στις γειτονιές της Αθήνας οι νοικοκυρές, στις αυλές των Πανεπιστημίων οι φοιτητές, στα εργοστάσια και στα λιμάνια οι εργάτες, τραγουδούσαν …«στο περιγιάλι »..!.

Μια μυστική, αόρατη συνεννόηση δίχως λόγια, χωρίς κραυγές, μ” ένα βουβό θρήνο ψυχής, γίνονταν από την στιγμή του θανάτου του ποιητή ως την ώρα της ταφής, ανάμεσα σ” αυτούς τους ανθρώπους που ήταν άγνωστοι μεταξύ τους.

Δύο ημέρες μετά στις 22/9/1971 σε μια εκκλησία στην οδό Κυδαθηναίων  χιλιάδες λαού ήτανε εκεί να τον χαιρετήσουν και να αφήσουν λουλούδια! Ένα πολύχρωμο ανθρώπινο ποτάμι ακολουθούσε το φέρετρο του τιμημένου ποιητή, οι δικτάτορες ανήσυχοι και σε πλήρη ετοιμότητα με την αστυνομία από κοντά να παρακολουθεί, τούτη την απρόοπτη και ίσως ανεξέλεγκτη κατάσταση.! Φτάνοντας η πομπή στην στην πύλη του Ανδριανού σταμάτησε και σαν τα χιλιάδες στόματα ένα να ήταν ακούστηκε

 «στο περιγιάλι το κρυφό κι άσπρο σαν περιστέρι
…διψάσαμε το μεσημέρι, μα το νερό γλυφό».

Και αμέσως μετά… κείνες οι τρυφερές φωνές, έγιναν οργισμένες σαν ριπές πολυβόλων, σήκωσαν ως τα σύννεφα τον πόθο τους για λευτεριά, δημοκρατία, δικαιοσύνη και φώναξαν για ν” ακουστούν στη Μακρόνησο , στον Αϊ -Στράτη, στη Λέρο και στην Ικαρία … « πότε θα κάνει ξαστεριά.. να πάρω το τουφέκι μου!!!..»

Όταν μετά από ώρες η πομπή έφτασε στο Α” Νεκροταφείο και ο ποιητής ξεκουράστηκε στο μνήμα του, οι χιλιάδες του κόσμου που τον περίμεναν εκεί, ενώθηκαν με το πλήθος που τον είχε συνοδεύσει και όλοι μαζί κατηφόρισαν στους κεντρικούς δρόμους της πρωτεύουσας.!

Έτσι η 22 του Σεπτέμβρη γράφτηκε στην ιστορία σαν η πρώτη  μαζική πορεία ενάντια στην χούντα των συνταγματαρχών !

Και μπορεί μετά την δήλωση που έκανε το 1969 ο Γ. Σεφέρης να είπε..

.. «και τώρα ξαναγυρνώ στην σιωπή μου»

αυτό δεν μπόρεσε να γίνει..

Ακόμη και νεκρός μίλησε.!! και θα εξακολουθήσει να μιλάει…  γιατί …«η Ελλάδα μπορεί να τον πλήγωσε… αλλά τον αγάπησε και πολύ»..!!

Πηγή: Ηλέκτρα Στρατωνίου, ποιήτρια, μέλος της Εταιρίας Ελλήνων Λογοτεχνών – ¨Ατέχνως”