Προφανώς και η περίπτωση Δημάκη, βάσει γραμμής, δεν κινητοποιεί όσους έκαναν καριέρες μέσω των δήθεν «κινημάτων-ε», δηλαδή όλα τα χυδαία ΣΥΡΙΖΑ και αναχώματα… (μια μούρη ειναι ολοι τους)
Ο Δημάκης δεν φέρει «φωτοστέφανο αγωνιστή» αλλά είναι ένας ποινικός, που μάλιστα αρχικά, σύμφωνα με το Υπουργείο «δικαιοσύνης» του κυβερνητικού μορφώματος, είχε παραβιάσει τους όρους φυλάκισής του, οπότε δεν έχει δικαίωμα στο λάθος και στη μετέπειτα μεγάλη του προσπάθεια για μόρφωση …
Δεν υπάρχουν φαίνεται δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες για τους «Δημάκηδες» του κόσμου αυτού, που κινούνται στο όριο του να βουλιάξουν οριστικά ή να αποπειραθούν να ανασάνουν, βγάζοντας με μεγάλο κόπο το κεφάλι τους, έξω από τον ορμητικό χείμαρρο της οριστικής παραίτησης και της λησμονιάς.
Ο «σωφρονισμός» που δικαιούται, ο χωρίς «φωτοστέφανο» Δημάκης, είναι να πεθάνει παρατημένος μέσα στη σιωπή ως ένας «παρίας» με καταρρακωμένο σώμα από την απεργία πείνας και δίψας… και να ξεχαστεί σύντομα…
«’Ας έτρωγε και ας έπινε νερό» θα είναι η συνοδευτική επωδός…
Εδώ δεν έχει ούτε… παρτάκια ενίσχυσης ούτε events «ευαισθητούληδων» που, α λα καρτ και επιλεκτικά, διαφημίζονται ως «δικαιωματικούληδες» στις πλάτες κρατουμένων…
Εδώ το «σωφρονιστικό σύστημα» δείχνει όλο του το απογυμνωμένο και σκληρό πρόσωπο τιμωρώντας όσους αποπειρώνται να ξανακερδίσουν Ζωή…Οι «Δημάκηδες» αυτού του κόσμου δεν χωρούν «σε καμιά εκκλησία και σε καμιά ποίηση» γιατί η μοναχικότητά τους δεν εντάσσεται και δεν κατηγοριοποιείται και, ως εκ τούτου, ακόμα και μέσα από τα απλούστερα των αιτημάτων τους, (παρακολούθηση μαθημάτων στο Πανεπιστήμιο έστω και με «βραχιολάκι»), που κυνικά και στυγνά δεν γίνονται δεκτά, απειλούν, έστω και εν αγνοία τους, ένα ψευδεπίγραφο μηχανισμό μιάς δήθεν κοινωνικής επανένταξης που έχει στηθεί έτσι ώστε να ακυρώνει ακριβώς κάθε δυνατότητα επανένταξης.
Το να κερδίσει τη Ζωή ο Δημάκης αποτελεί, έστω και τώρα, το τελευταίο οδόφραγμα της ανθρωπιάς μας, αν όσοι ακόμα λέγονται άνθρωποι μπορούν να πείσουν μια αποδιοργανωμένη κοινωνία και το κυνικό Υπουργείο μη-Αναμόρφωσης πως είναι πιο σημαντικό «να αγαπάμε τους αξύριστους,γιατί τους ξυρισμένους,τους αγαπούν όλοι», όπως έγραφε και ο Νικολάϊ Γκόγκολ.
«Α… έπρεπε να πεθάνεις ομορφιά
για να μπορούν να ζουν
ο Αδμητος και τα γερόντιά του»
Βύρων Λεοντάρης
Πηγή: Του Σπύρου Σούρλα – write-in.gr
Αφήστε μια απάντηση