Οι Παλαιστίνιοι σήμερα πανηγυρίζουν μέσα στα χαλάσματα της Γάζας

Πηγή: Θανάσης Καμπαγιάννης – f/b

Όταν το Ισραήλ σκότωσε τον ηγέτη της Χαμάς Γιαχία Σίνουαρ με το όπλο στο χέρι, ο Nετανιάχου και ο Γκάλαντ ζήτησαν από τους μαχητές της να κατεβάσουν τα όπλα και να παραδοθούν μαζί με τους αιχμαλώτους και τους ομήρους της 7ης Οκτώβρη. Η ηγεσία του Ισραήλ κατέστησε επίσημο στόχο του πολέμου την “ολική ήττα” της παλαιστινιακής αντίστασης. Τα φερέφωνα του Ισραήλ επιχείρησαν να συγκρίνουν τον πόλεμο στη Γάζα με τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, εξομοιώνοντας τη Χαμάς με τους ναζί και κάνοντας κάθε ιστορικό σε κάθε μήκος και πλάτος της γης να κοκκινίζει. Ο πόλεμος, έλεγαν, έπρεπε να τελειώσει με την άνευ όρων συνθηκολόγηση κατά το πρότυπο του 1945.

Σήμερα, τέθηκε σε ισχύ μια πρώτη, εύθραυστη και απολύτως επίφοβη, εκεχειρία ως αποτέλεσμα μιας συμφωνίας ανάμεσα στο Ισραήλ και τη Χαμάς.

Αυτό που κάνει σήμερα τους Παλαιστίνιους στη Γάζα να πανηγυρίζουν δεν είναι κάποια αφέλεια ή άγνοια των δεκάδων χιλιάδων νεκρών και τραυματιών ή της καταστροφής που επήλθε. Ούτε είναι μόνο η ανακούφιση από την πρόσκαιρη παύση του γενοκτονικού εγκλήματος που επιχείρησε το Ισραήλ. Πάνω απ’ όλα, είναι το γεγονός ότι σήμερα ο παλαιστινιακός λαός – γιατί αυτός υπήρξε στόχος της γενοκτονίας και όχι η Χαμάς – καταλαβαίνει πως επέζησε συλλογικά σαν κοινωνική και πολιτική οντότητα. Δεν εξατομικεύτηκε, δεν διαλύθηκε, δεν συνθηκολόγησε. Γι’ αυτό πανηγυρίζουν σήμερα μέσα στα χαλάσματα της Γάζας. Και γι’ αυτό η ακροδεξιά στο Ισραήλ λυσσάει και ζητά την επανέναρξη του πολέμου (ακόμα και μετά την πρώτη φάση της συμφωνίας, πριν αυτή υλοποιηθεί) για να επιτευχθεί η “ολική ήττα” που δεν κατόρθωσε κατά του Δαυίδ ο στρατιωτικός Γολιάθ.

Και γι’ αυτό απ’ το πρωί οι δυνάμεις του IDF μπαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων της Δυτικής Όχθης που θα ξαναδούν τους ομήρους που κρατούνται χωρίς κατηγορητήριο στις φυλακές του Ισραήλ και τους διατάσσουν να μην πανηγυρίσουν και να μην γιορτάσουν όταν οι άνθρωποί τους περάσουν το κατώφλι του σπιτιού τους.

Αυτό που ζητούσαμε 15 μήνες τώρα και μας λέγανε ότι δεν μπορεί να γίνει χωρίς της “ολική ήττα της Χαμάς” γίνεται. Άνθρωποι που στερήθηκαν τους αγαπημένους τους θα τους ξαναδούν και θα τους αγκαλιάσουν, ανάμεσά τους και οι οικογένειες των ομήρων της 7ης Οκτώβρη. Χαιρόμαστε με τη χαρά τους όπου και αν βρίσκονται στη γραμμή του συνόρου.

Αλλά αυτή η κατάπαυση του πυρός είναι τόσο εύθραυστη, ακριβώς επειδή η ειρήνη από μόνη της δεν φτάνει όταν δεν υπάρχει δικαιοσύνη. Και μόνο παλεύοντας για δικαιοσύνη, που στην περίπτωσή μας περνάει από την αποκατάσταση του δικαιώματος των Παλαιστίνιων να έχουν τη δική τους πατρίδα, η ειρήνη θα στεριώσει.