Πηγή: Ρουβίκωνας
Έχουν περάσει δύο χρόνια από το έγκλημα στα Τέμπη και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το τι συνέβη εκείνο το βράδυ, ποιοι είναι οι υπεύθυνοι για τον θάνατο 57 ανθρώπων, παραμένει κρυφό. Ούτε η αλήθεια έχει αποκαλυφθεί, ούτε οποιασδήποτε μορφής δικαιοσύνη έχει αποδοθεί.
Από την άλλη, δεν έχει κυριαρχήσει η λήθη, όπως υπολόγιζε το κράτος. Με μπροστάρηδες τους συγγενείς των θυμάτων και πίσω τους μια τεράστια κοινωνική πλειοψηφία το θέμα παραμένει στην πρώτη γραμμή του δημόσιου πεδίου αντιπαράθεσης.
Αν κάτι αναδείχθηκε αυτά τα δύο χρόνια είναι η αποφασιστικότητα των δολοφόνων να χρησιμοποιήσουν όλα τα πιθανά μέσα για να θάψουν την υπόθεση. Δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν, συνέχεια το κάνουν. Το κράτος και η κυβέρνησή του γίνονται, κάθε μέρα που περνάει, όλο και πιο ανεξέλεγκτα, όλο και πιο αυθαίρετα, όλο και πιο διαπλεκόμενα με όλο το φάσμα της οικονομίας, «νόμιμης» και «παράνομης». Αλλά μέσα στην αλαζονεία τους, για πρώτη ίσως φορά μετά τα μνημόνια, διαπιστώνουν πως το εργαλείο της λήθης και της διαρκούς καθοδήγησης της προσοχής του λαού για το έγκλημα των Τεμπών, δεν δούλεψε. Κι έτσι βρεθήκαμε στην σημερινή ασταθή ισορροπία.
Για τον Ρουβίκωνα η κατάσταση είναι ξεκάθαρη. Οι δολοφόνοι, είτε οι έμμεσοι που με τις γενικές πολιτικές τους κατέστρεψαν μαζί με όλα τα άλλα και το κάποτε δημόσιο αγαθό του σιδηροδρόμου, δεν θα νομιμοποιήσουν την ιστορική αποτυχία τους αποδίδοντας δικαιοσύνη. Ούτε οι άμεσοι δολοφόνοι που με τις σημερινές πολιτικές εγκατάλειψης της σιδηροδρομικής ασφάλειας (αλλά και με τα εύφλεκτα φορτία…) πρόκειται ποτέ να καταδικάσουν τον εαυτό τους. Ήδη τώρα που μιλάμε, και πολιτικό κόστος έχει η κυβέρνηση και πολύς κόσμος έχει αντιληφθεί πού μας οδηγούν οι πολιτικές των ιδιωτικοποιήσεων. Οι δολοφόνοι όμως δεν έχουν πτοηθεί.
Ο μόνος τρόπος να υποχρεωθεί όλο το σύστημα να εμφανίσει αληθινά υπεύθυνους και να αποκαλυφθεί κάποιο μέρος της αλήθειας, είναι να φοβηθεί πολύ περισσότερο από ό,τι φοβήθηκε ως τώρα. Και το μόνο που φοβάται είναι ο λαϊκός παράγοντας, η κοινωνική βάση όταν αποκτά κοινή φωνή κι απαίτηση.
Και κοινή γροθιά.
Απέναντι σε αυτήν τη γροθιά, την ικανή να αποδώσει δικαιοσύνη, θα κάνουν πίσω. Κι όταν κάνουν πίσω δεν θα έχει απλά αποδοθεί τιμή στα θύματα, αλλά θα υποχρεωθούν και να κάνουν και μερικά μπαλώματα μήπως και αποφύγουμε τα επόμενα 57 θύματα.
Η αλήθεια είναι ότι η μνήμη είναι αναγκαία αλλά όχι ικανή για να σπάσει τη σημερινή ασταθή ισορροπία. Σε αυτόν τον αγώνα, κάποιος θα κάνει πίσω. Για να μην κάνει πίσω η δικιά μας πλευρά, για να μην μείνουν μόνοι τους μεθαύριο οι συγγενείς των θυμάτων, χρειάζεται συμμετοχή.
Χρειάζεται δρόμος.
Το πρόσφατο αντίστοιχο παράδειγμα με τις κινητοποιήσεις στη Σερβία, για παρόμοιο κρατικό έγκλημα, είναι ξεκάθαρο. Η συγκέντρωση της Κυριακής στο Σύνταγμα και σε δεκάδες άλλα σημεία στην Ελλάδα δεν πρέπει να έχει απουσίες.
Είναι προσκλητήριο.
Η κινητοποίηση που ξεκίνησαν οι συγγενείς των θυμάτων και αγκαλιάζει όλος ο προοδευτικός και ριζοσπαστικός κόσμος, η κινητοποίηση που διαπερνά οριζόντια όλη την κοινωνική βάση, είναι σημείο καμπής.
Ο αγώνας ενάντια στη συγκάλυψη του εγκλήματος των Τεμπών έχει καθοριστικό κύρος γιατί έχει συμπυκνώσει μέσα του και άλλους αγώνες. Και αφορά όχι μόνο τα συμφέροντα των πολλών, όχι μόνο τον πόνο της απώλειας, αλλά την ίδια την αξιοπρέπεια του λαού που έχουν φτάσει να τον σκοτώνουν στα τρένα και να απαιτούν να θρηνήσει βουβά.
Γιαυτό, την Κυριακή, και όποια άλλη «Κυριακή» χρειαστεί, πρέπει να βουλιάξει το Σύνταγμα και όλες οι πλατείες στην Ελλάδα.
Να τους κάνουμε να βουβαθούν.
Να καταλάβουν πως ο λαός μπορεί και θέλει να αποδώσει δικαιοσύνη.
Αφήστε μια απάντηση