Από τη μία μιλά για «θεσμικότητα» και «ενότητα των Ελλήνων», από την άλλη αφήνει τις πόρτες ορθάνοιχτες για να πλασαριστεί ως «σοβαρή εναλλακτική» μέσα στη Νέα Δημοκρατία της κοινωνικής λεηλασίας και του αυταρχισμού. Ο λόγος, φυσικά, για τον υπουργό Άμυνας Νίκο Δένδια, που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνει πως στην πολιτική σκηνή της Δεξιάς τίποτα δεν αφήνεται στην τύχη, ούτε καν οι δηλώσεις «σεβασμού» προς τους νεκρούς των πολέμων.
Ο Δένδιας, απουσιάζοντας επιδεικτικά από τη συζήτηση στη Βουλή για την τροπολογία σχετικά με το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη, επέλεξε να παίξει το γνωστό του παιχνίδι: να διαφοροποιείται τόσο όσο χρειάζεται για να φανεί «υπεράνω», χωρίς όμως να κόβει γέφυρες με το κόμμα του. Με τη δήλωσή του ότι «το Μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη ενώνει τους Έλληνες νυν και αεί» και ότι οι Ένοπλες Δυνάμεις «δεν θα το αντιμετωπίσουν σαν αντικείμενο πολιτικής», επιχειρεί να ντυθεί τον μανδύα του «υπεύθυνου θεσμικού παράγοντα».
Στην πραγματικότητα, όμως, κάνει καθαρή μικροκομματική διαχείριση.
Γιατί τι άλλο σημαίνει αυτή η στάση, αν όχι η προσπάθεια να φανεί «σοβαρός», «μετριοπαθής» και «ανώτερος» από τους φανατικούς μητσοτακικούς και τους ακροδεξιούς του κόμματος; Ο Δένδιας βλέπει μπροστά του τον επόμενο γύρο εξουσίας — κι έτσι προσπαθεί να τα έχει όλα: και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο.
Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση συνεχίζει το γνωστό έργο της: πατριδοκαπηλία, αυταρχισμός και αποπροσανατολισμός από τα πραγματικά προβλήματα του λαού — ακρίβεια, ανεργία, διάλυση του κοινωνικού κράτους. Όπως πάντα, πίσω από τα μεγάλα λόγια για «σεβασμό στην ιστορία» κρύβεται η μικροπολιτική τους ατζέντα και η προσπάθεια να φτιάξουν νέα στρατόπεδα μέσα στο ίδιο το κόμμα εξουσίας.
Η υποκρισία, βέβαια, περισσεύει: όταν η πολιτική τους έχει μετατρέψει τη χώρα σε ΝΑΤΟϊκή αποικία και έχει βάλει τη νεολαία να υπηρετεί στους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών, το να μιλάνε για «σεβασμό στους νεκρούς των Εθνικών Αγώνων» ακούγεται σαν κακόγουστο αστείο. Ο Δένδιας και οι όμοιοί του δεν εκπροσωπούν τη «θεσμικότητα». Εκπροσωπούν το ίδιο σύστημα που χρησιμοποιεί τον «πατριωτισμό» σαν πολιτικό εργαλείο.
Ας μην έχουμε αυταπάτες: οι εσωκομματικοί “δελφίνοι” της Ν.Δ. δεν είναι διαφορετικοί. Απλώς παίζουν με διαφορετικά όργανα τον ίδιο χαβά. Το πρόβλημα δεν είναι αν θα επικρατήσει ο Μητσοτάκης, ο Δένδιας ή κάποιος άλλος – το πρόβλημα είναι η ίδια η πολιτική που υπηρετούν: μια πολιτική ταξικής επιθετικότητας, που στέκεται απέναντι στη μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία.
Και σε αυτό το πεδίο, η Αριστερά οφείλει να αποκαλύπτει κάθε μικροκομματικό τους τέχνασμα. Ο λαός δεν έχει τίποτα να περιμένει από τους «θεσμικούς δελφίνους» της Δεξιάς. Μόνο από τη δική του οργάνωση, την ταξική του ενότητα και την πολιτική του αυτενέργεια μπορεί να αλλάξει την πορεία των πραγμάτων.
_____________________
Αφήστε μια απάντηση