Του Γ. Γ.
Εντυπωσιακή η τοποθέτηση – ομολογία του ο Ευάγγελου Βενιζέλου στην ΕΡΤ. Τα όσα είπε ο πρώην υπουργού ήρθε λίγες ώρες μετά τα πυρά που εξαπέλυσε ο πρώην πρωθυπουργός Καραμανλής ο οποίος έκανε λόγο για «κρίση απαξίωσης, κρίση απονομιμοποίησης, κρίση αμφισβήτησης και απόρριψης του θεσμικού πλαισίου και του πολιτικού συστήματος», θα έφεραν νέα αναστάτωση στο Μέγαρο Μαξίμου.
Ο Βενιζέλος, με τη γνωστή του ρητορική δεινότητα, είπε τα πράγματα με το όνομα τους: «Η χώρα έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη. Και στην παρούσα Βουλή, με την παρούσα πλειοψηφία και κυβέρνηση. Έχει καταστεί μη διακυβερνήσιμη επειδή υπάρχει όλο αυτό το αδιέξοδο που καταγράφουν οι δημοσκοπήσεις. Ας πούμε την αλήθεια. Βλέπετε εσείς καμία προοπτική να καταστεί η χώρα διακυβερνήσιμη, να αλλάξει κάτι που το νιώθεις ή το ελπίζεις μέχρι τις επόμενες ή τις επόμενες εκλογές;», αναρωτήθηκε ρητορικά και συμπλήρωσε:
«Οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν ένα πολυεπίπεδο αδιέξοδο. Υπάρχει ένα θεσμικό αδιέξοδο, η κοινωνία δεν πιστεύει ότι λειτουργούν οι θεσμοί. Εκφράζει μία δυσαρέσκεια για το επίπεδο της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου, του κοινοβουλίου, των ανεξαρτήτων αρχών. Καταγράφεται μία κρίση πολιτικής συμμετοχής και αντιπροσώπευσης. Δεν υπάρχει διάθεση συμμετοχής στα κόμματα, δεν αναγνωρίζεται ότι είναι σοβαρός και παραγωγικός ο ρόλος των κομμάτων. Αμφισβητούνται κυβέρνηση, αντιπολίτευση, το κοινοβούλιο. Ο κόσμος κάτι θέλει να πει. Και δεν μπορεί να δώσει μόνος του τη λύση. Από την άλλη πλευρά υπάρχουν οι ανισομέρειες της οικονομίας. Υπάρχει μία οικονομία που νιώθει δημοσιονομική ασφάλεια σε σχέση με το χρέος, αλλά το γεγονός ότι έχουμε λύσει αυτό το ζήτημα δε σημαίνει ότι γίναμε μία παραγωγική και ανταγωνιστική χώρα με προοπτική».
Τι είπε ο πρωτοκλασάτος αστός πολιτικός; Οτι η Ελλάδα είναι «μη διακυβερνήσιμη» λόγω «θεσμικού αδιεξόδου». Τι σημαίνει αυτό; Ας το μεταφράσουμε προσθέτοντας και αυτά που εννοούσε αλλά λόγω του ρόλου του δεν μπορούσε να τα εκφράσει.
Ότι οι θεσμοί, που υποτίθεται ότι εγγυώνται την αστική δημοκρατία, έχουν μετατραπεί σε κέλυφος. Η Βουλή λειτουργεί ως γραφείο επικύρωσης αποφάσεων των ισχυρών, η δικαιοσύνη παραμένει εξαρτημένη, τα ΜΜΕ ελέγχονται από ολιγάρχες, και η δημόσια διοίκηση είναι βουτηγμένη στη διαφθορά και την αναποτελεσματικότητα.
Η «κρίση πολιτικής συμμετοχής και αντιπροσώπευσης» που αναφέρει δεν είναι τυχαία: οι πολίτες δεν βλέπουν πλέον τους εαυτούς τους στους πολιτικούς που τους εκπροσωπούν. Οι εκλογές έχουν καταντήσει τελετουργία, με τα κόμματα να υπόσχονται αλλαγές που ποτέ δεν έρχονται.
Η ομολογία Βενιζέλου αποκαλύπτει μια βαθύτερη αλήθεια: το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί πλέον να κρύψει την αποτυχία του. Οι θεσμοί που δημιούργησαν οι ίδιοι οι πολιτικάντηδες για να διαιωνίζουν την εξουσία τους έχουν φτάσει στα όριά τους.
Η «μη διακυβερνησιμότητα» δεν είναι απλώς τεχνικό πρόβλημα – είναι η απόδειξη ότι το σύστημα έχει φτάσει σε τέλμα, ανίκανο να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της εποχής.
Το πιο εξοργιστικό, ωστόσο, είναι η υποκρισία. Τόσο ο Καραμανλής όσο και ο Βενιζέλος υπήρξαν πρωταγωνιστές του συστήματος που τώρα κριτικάρουν. Ο Καραμανλής, ως πρωθυπουργός, επέβλεψε την οικονομική κατρακύλα της χώρας πριν την κρίση, ενώ ο Βενιζέλος, ως υπουργός των μνημονίων, υπέγραψε τη λεηλασία του λαού στο όνομα της «σωτηρίας» της χώρας. Οι δηλώσεις τους δεν είναι αυτοκριτική – είναι προσπάθεια να αποποιηθούν τις ευθύνες τους και να εμφανιστούν ως «σοφοί» που προειδοποιούν για την κατάρρευση που οι ίδιοι συνέβαλαν να δημιουργηθεί.
Η κρίση που περιγράφουν, Καραμανλής και Βενιζέλος, δεν είναι μόνο πολιτική – είναι βαθιά κοινωνική. Η φτώχεια, η ανεργία, η επισφάλεια, η καταστολή των αγώνων και η περιβαλλοντική καταστροφή συνθέτουν την εικόνα μιας κοινωνίας που ασφυκτιά.
Απέναντι σε αυτή τη σαπίλα, η απάντηση δεν μπορεί να έρθει από τους ίδιους που την προκάλεσαν. Οι πολίτες, οι εργαζόμενοι, οι νέοι, οι καταπιεσμένοι, πρέπει να πάρουν την κατάσταση στα χέρια τους. Να ξεκολλήσουν από τα βαρίδια του κοινοβουλευτικού κρετινισμού. Οι δρόμοι, οι απεργίες, οι συλλογικοί αγώνες είναι ο μόνος τρόπος για να ανατραπεί το σάπιο σύστημα και να χτιστεί μια κοινωνία δικαιοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης.
Η ομολογία των Καραμανλή και Βενιζέλου δεν είναι λόγος για έκπληξη, αλλά για δράση. Το πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει. Το ζητούμενο είναι να εμφανιστεί δυναμικά ο λαϊκός παράγοντας στο προσκήνιο.
Αφήστε μια απάντηση