“Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει”, που τραγουδούσε κι ο Νιόνιος

Της Τ.Γ.

Κι ήρθε πάλι ένας θάνατος- του Διονύση Σαββόπουλου αυτή τη φορά- να μας θυμίσει πως “θέλει αρετή και τόλμη” η ελευθερία… Η ελευθερία να σκέφτεσαι, να κρίνεις, να διατυπώνεις τη γνώμη σου απαλλαγμένος από ηρωποιήσεις και ανέγγιχτες αυθεντίες. Να μπορείς να διαχωρίζεις το έργο από τον δημιουργό, να αποδέχεσαι πως το δημιούργημα του δεν επικαλύπτει κάθε στοιχείο της ανθρώπινης υπόστασης του.

Χάθηκε πολύ μελάνι και τούτη τη φορά σε διαφωνίες και αντιπαραθέσεις για το “Νιόνιο” της νιότης μας. Εκπληκτη μάλιστα είδα να χαρακτηρίζονται “ανόσιοι και βλαμμένοι” όσοι τόλμησαν να θυμίσουν γκρίζες πτυχές της προσωπικότητας του. Και οι χαρακτηρισμοί αυτοί ήρθαν από δημοσιολόγους που μέχρι πρότινος εκτιμούσα.

Πολλές γενιές γαλουχήθηκαν με “τα ιερά και όσια” που δεν επιδέχονται καμιά αμφισβήτηση, καμιά κριτική, ούτε καν κάποια αρνητική σκέψη. Από την “ιερή οικογένειά”, μέχρι τους πολιτειακούς Θεσμούς.

Και την έλλειψη τούτη της κριτικής την πληρώσαμε, την πληρώνουμε πολύ ακριβά. Σε προσωπικό επίπεδο, άπειρες ώρες επίπονων ψυχαναλυτικών προσεγγίσεων και μοναδικών ενδοσκοπήσεων για να επουλώθουν καλοθαμμένα ατομικά τραύματα. Σε κοινωνικό επίπεδο, η χειραγωγούμενη από τις εξουσίες κοινή γνώμη που επιτάσσει ολική αποδοχή της αυθεντίας των Θεσμών, ανοιχτή κακοφορμισμένη πληγή, που σαν δεν την “δούμε”, δεν θα επουλωθεί ποτέ.

“Κι όποιος δεν καταλαβαίνει, δεν ξέρει που πατά και που πηγαίνει”, που τραγουδούσε κι ο Νιόνιος, που κάποτε αγαπήσαμε.