Της Τ. Γ.
Οι κραυγές τους πλημμύρισαν τους δρόμους. “Το έγκλημα αυτό να μη συγκαλυφθεί, όλων των νεκρών να γίνουμε φωνή”. Σώπασαν για λίγο, όταν αυτοί που την ντροπή έχουν κάνει επάγγελμα, τους έπνιξαν στα χημικά. Μα δεν σταμάτησαν. Συνέχισαν με περίσσια οργή, περίσσια αγανάκτηση, περίσσιο πόνο. και απαίτηση για δικαιοσύνη. Την ώρα που η πολιτική αλητεία χτυπούσε πάλι κόκκινο… Την ώρα που ο άριστος της αναλγησίας, του θράσους , της διαφθοράς, της υποκρισίας, του ψεύδους, της ξετσιπωσιάς, της συγκάλυψης, παρ΄ όλα τα γραπτά ντοκουμέντα που υπάρχουν για τις τεράστιες πολιτικές ευθύνες και αθλιότητες, μιλούσε για “ανθρώπινο λάθος”.
Ίδια ξεδιαντροπιά, όπως τότε στην πανδημία, που οι ασθενείς έχαναν τη ζωή τους απ’ τις εγκληματικές κυβερνητικές ευθύνες, μα αυτός είχε δηλώσει πως “δεν υπάρχουν ενδείξεις για μεγαλύτερη θνησιμότητα εκτός ΜΕΘ” αν και οι εκθέσεις των ειδικών που είχε, πιστοποιούσαν το αντίθετο.
Με την ίδια αλαζονεία και αναίδεια που παρουσιάζουν ως κοσμογονία , την κοσμοχαλασιά… Με την ίδια αναίδεια που παρουσιάζουν ως ανάπτυξη την εξαθλίωση…
Ιδιωτικοποίησαν, ξεπούλησαν, τα πάντα, κάθε δημόσιο αγαθό. Τα κέρδη δικά τους. Οι νεκροί δικοί μας.
Ως πότε;
Αφήστε μια απάντηση