Δράση που προήλθε έπειτα από καταγγελία για ομηρία εργαζομένων, κατά τη διάρκεια της γενικής απεργίας της 28ης Φλεβάρη, δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών
Ό,τι είπαμε ισχύει. Οι παρεμβάσεις μας ενάντια στην ασυδοσία των αφεντικών, μικρότερων ή μεγαλύτερων, με αιχμή την τρομοκρατία και τις απειλές που εξαπέλυσαν εναντίον εργαζομένων εν όψει της απεργίας της 28ης Φλεβάρη, δύο χρόνια μετά το έγκλημα των Τεμπών, θα συνεχιστούν.
Οι μέθοδοι που ανά διαστήματα διάφορα αφεντικά επιλέγουν να χρησιμοποιήσουν, προκειμένου να τρομοκρατήσουν και να σφίξουν τη θηλιά στον λαιμό των εργαζομένων, έχουν πάψει πλέον να μας εκπλήσσουν. Κάποια αφεντικά είναι τόσο αδίστακτα που δεν θα διστάσουν να κρατήσουν σε ομηρία εργαζομένους, μαντρώνοντάς τους στον χώρο δουλειάς.
Έπειτα από καταγγελία που λάβαμε, μας γνωστοποιήθηκε πως στις 28 Φλεβάρη, ημέρα γενικής απεργίας, η εργοδοσία του ομίλου Sato επέβαλε στους εργαζόμενους του καταστήματος στο Χαλάνδρι, όχι απλά να δουλέψουν, αλλά να δουλέψουν υπό καθεστώς ομηρίας και τρομοκρατίας κλειδώνοντας τις πόρτες του καταστήματος, μια εγκληματική πρακτική που ανά διαστήματα έχουμε δει να χρησιμοποιείται σε αρκετούς εργασιακούς χώρους. Είτε επειδή το αφεντικό θέλει να τη βγάλει καθαρή εν όψη ενός ανεπιθύμητου ελέγχου είτε επειδή θέλει να σφίξει τα χαλινάρια στο σβέρκο των εργαζομένων.
Μην ξεχνάμε πως πίσω από τις λουσάτες βιτρίνες μεγάλων ομίλων, όπως η Sato που κάνει δουλειές με μεγάλα κεφάλια του ντόπιου κεφαλαίου, δεν κρύβεται απαραίτητα ένας μαγικός κόσμος και ένας παράδεισος εργασιακών συνθηκών. Πολλές φορές μπορεί να κουκουλώνονται εγκλήματα, όπως ο αυθαίρετος εγκλεισμός εργαζομένων στον χώρο δουλειάς.
Αυτή η άνευ προηγουμένου εξουσία των αφεντικών στις μέρες μας, με το κράτος και τη δικαιοσύνη να τους κάνουν όλα τα θελήματα, με αποτέλεσμα τα αφεντικά να κόβουν και να ράβουν την αλήθεια και τη δικαιοσύνη στα μέτρα τους, να καθορίζουν δεσποτικά τις ζωές χιλιάδων εργαζομένων με βάση το δικό τους συμφέρον και μόνο, θα πρέπει να κοπεί. Και επειδή, προφανώς, ούτε το κράτος ούτε τα αφεντικά, από κάποιο αίσθημα μεγαλοσύνης, θα βάλουν φρένο ούτε στη μεγιστοποίηση των κερδών τους με κάθε κόστος ούτε στην υπερεκμετάλλευση των εργαζομένων, θα πρέπει να βάλουμε εμείς. Εργαζόμενοι και εργαζόμενες, ενωμένοι και ενωμένες μια γροθιά, να υπερασπιστούμε τα δικά μας συμφέροντα, να υπερασπιστούμε τις ζωές μας.
Δεν έχουμε καμία αυταπάτη και καμία ελπίδα σε κάποια συμπόνια από το κράτος και το κεφάλαιο. Αυτοί που βρίσκονται από πάνω μας και πλουτίζουν με τον δικό μας κόπο, δεν έχουν κανένα λόγο να μας λυπηθούν και να παραδώσουν τα προνόμία τους. Εμείς, ωστόσο, ως καταπιεσμένοι και καταπιεσμένες, ως εκμεταλλευόμενοι και εκμεταλλευόμενες, έχουμε κάθε λόγο να παλέψουμε και να πάρουμε πίσω όσα μας κλέβουν. Χρειάζεται όμως αγώνα, χρειάζονται και θυσίες.
Σε μια εποχή που 70χρονοι οικοδόμοι συνθλίβονται στην καπιταλιστική κιμαδομηχανή για ένα μεροκάματο, σε μια εποχή που η φτώχεια, ο πόλεμος, η ανισότητα και η αδικία που επιβάλλονται από τη μειοψηφία σε βάρος της πλειοψηφίας της κοινωνίας, ακόμα και για μικρές κατακτήσεις που παλιότερα θεωρούσαμε αυτονόητες, θα πρέπει να δώσουμε μεγάλο αγώνα.
Έτσι κι αλλιώς, δεν έχουμε τίποτα να χάσουμε παρά μονάχα τις αλυσίδες μας.
ΜΕ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΑΓΩΝΑ ΣΠΑΜΕ ΤΟΝ ΤΣΑΜΠΟΥΚΑ ΤΩΝ ΑΦΕΝΤΙΚΩΝ
ΟΡΓΑΝΩΣΟΥ ΣΤΟΝ ΕΡΓΑΤΙΚΟ ΤΟΜΕΑ ΤΟΥ ΡΟΥΒΙΚΩΝΑ
Αφήστε μια απάντηση