Του Γ.Γ
Θα ακούγεται σαν ανέκδοτο αν τελικά στο συγκρότημα ΜΜΕ του Μαρινάκη παραμείνουν Τζίμα, Λαζόπουλος και Γιάμαλη, που σύμφωνα με δημοσιεύματα το Μέγαρο Μαξίμου επιθυμούσε να απομακρυνθούν και τελικά απολυθεί ο Ι.Κ.Πρετεντέρης!
Κι αυτό, γιατί όπως σημειώναμε, το σημερινό πρωτοσέλιδο σχόλια του Κυριακάτικου Βήματος που πάντα έφερε την υπογραφή του Πρετεντέρη τώρα είναι ανυπόγραφο. Και φυσικά το πνεύμα του σχολίου απέχει παρασάγγες από την πολιτική συγκρότηση που εμφανίζει σήμερα ο “γλοιώδης τύπος, υπηρέτης όλων των αφεντάδων”, όπως ευφυώς τον είχε χαρακτηρίσει ο «Ριζοσπάστης. Και λέμε για την σημερινή πολιτική ταυτότητα που μας εμφανίζεται ο Πρετεντέρης γιατί προσαρμόζεται αυτός ο γραφιάς απίστευτα εύκολα όπως είχε διαπιστώσει και ο Ραφαηλίδης.
Αλλά για να επικεντρωθούμε στο θέμα μας. Το πρώτο που πρέπει να επισημάνουμε είναι ότι ακούγεται κωμικό ο υποβολέας του άρθρου να μας εμφανίζεται “ευαίσθητος” γιατί αποδίδεται με τον τρόπο που γνωρίζουμε η αστική “δικαιοσύνη”. Αυτό όμως είναι μια μεγάλη συζήτηση …
Πάμε στο σχόλιο του “Βήματος”. Πιθανόν ο ανώνυμος αρθρογράφος να είναι ο Αντώνης Καρακούσης γιατί η γραφή του σχολίου είναι πολύ “στρογγυλεμένη” και όχι αιχμηρή που θα συνέβαινε αν είχε γραφτεί από το “πρώτο δημοσιογραφικό πιστόλι” του Μαρινάκη τον Λευτέρη Χαραλαμπόπουλο. Και μια και ανέφερα τον Χαραλαμπόπουλο να σημειώσω ότι μου έκανε αλγεινή εντύπωση που ο φίλος του και διευθυντής σύνταξης στο περιοδικό που ήταν εκδότης, στο Unfollow, ο Παναγιώτης Σωτήρης, ένας πρώην αγωνιστής της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς και μέλος του Π.Σ της ΛΑ.Ε σήμερα όχι απλώς εργάζεται στο συγκρότημα του Μαρινάκη -θεμιτό αυτό- αλλά θεώρησε υποχρέωση του να γράψει άρθρο που να υπερασπίζεται τον εργοδότη του στην γνωστή δικαστική υπόθεση που έχει.
Και το σημερινό κύριο άρθρο του “Βήματος” εκεί εστιάζεται. Επιασε “πόνο” βλέπετε, τον υπάλληλο του Μαρινάκη γιατί σήμερα “η Δικαιοσύνη έχει χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών”, προφανώς εν αντιθέσει με την “δικαιοσύνη” που υπήρχε όταν δίκαζε τον Μαρινάκη και την παρέα του για τα στημένα παιχνίδια.
Και φυσικά διαφορετικά επιτελούσαν το λειτούργημα τους οι υπηρέτες της Θέμιδας οι οποίοι εκδώσαν το απαλλακτικό βούλευμα του Συμβουλίου Πλημμελειοδικών Πειραιά, και έκλεισαν την υπόθεση του ναρκόπλοιου NOOR1, ως προς το σκέλος που αφορούσε στον εφοπλιστή Βαγγέλη Μαρινάκη, και τρεις
συγκατηγορουμένους του.
Ξέρετε, μιλάμε για το ναρκόπλοιο στο οποίο οι εμπλεκόμενοι μάρτυρες έχαναν την ζωή τους με κάποιους πολύ “περίεργους” τρόπους.
Αλλη η “δικαιοσύνη” τότε και άλλη η σημερινή την οποία επιπλήττει το παρακάτω σχόλιο του Βήματος, εντοπίζοντας ότι έχει χάσει την ανεξαρτησία της και “οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης χειραγωγούνται από την εκτελεστική εξουσία και τις επιδιώξεις της εναντίον προσώπων που δεν της είναι αρεστά”. (Εχει την αίσθηση ότι μας δουλεύει ψιλό γαζί ο γραφιάς του Μαρινάκη).
Το Κράτος δικαίου
Το κράτος δικαίου είναι θεμελιώδης συνθήκη στα δημοκρατικά καθεστώτα. Οταν δοκιμάζεται υποφέρει η ίδια η δημοκρατία. Προϋποθέτει συνεπώς, την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης ως συντεταγμένης εξουσίας, η οποία συνιστά θεσμικό αντίβαρο και τελευταίο καταφύγιο στην αυθαιρεσία άλλων κρατικών εξουσιών.
Δυστυχώς στην χώρα μας και με την ευθύνη να βαρύνει πρωτίστως τους κυβερνώντες, η Δικαιοσύνη έχει χάσει την εμπιστοσύνη των πολιτών.
Πλήθος παθογενειών, όπως είναι οι καθυστερήσεις στην απονομή του δικαίου, υπονομεύουν το κύρος του δεσμού. Συγχρόνως, υποθέσεις που τραυματίζουν το πολίτευμα με πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα το κατά κυβερνητική ομολογία “σκάνδαλο των υποκλοπών”, οδηγούνται στο αρχείο με συνοπτικές διαδικασίες.
Αλλες, όπως η τραγωδία των Τεμπών, βαραίνουν από το βάρος μιας συγκάλυψης και μια δυσπιστίας που, σύμφωνα με τις μετρήσεις, αγγίζει το 80%.
Δεν είναι τυχαίο ότι η μεταρρύθμιση της Δικαιοσύνης έχει αναδειχθεί σε μείζον ζήτημα για όλους τους διεθνής οργανισμούς. Οι συστάσεις από την Ευρωπαϊκή Ενωση είναι συνεχείς, ενώ οι εκθέσεις του ΟΟΣΑ και διεθνείς κατατάξεις αποτυπώνουν διαρκώς το πρόβλημα.
Παρά ταύτα το κενό παραμένει. Το κενό αλλά και η ισχυρή αίσθηση πως οι λειτουργοί της Δικαιοσύνης χειραγωγούνται από την εκτελεστική εξουσία και τις επιδιώξεις της εναντίον προσώπων που δεν της είναι αρεστά.
Υπάρχουν μάλιστα και περιπτώσεις όπου διαμορφώνονται και συνθήκες ομηρίας για υποτιθέμενους “αντίπαλους”. Μια δικαστική εκκρεμότητα, μια δίωξη που μένει χρόνια υπό διερεύνηση, μια κατηγορία που βαραίνει επί μακρόν απλούς πολίτες, μα και επιφανή πρόσωπα και δυναμικές επιχειρήσεις, εμποδίζει, δεσμεύει και ταλαιπωρεί πρόσωπα και δυνάμεις. Ανώτατα κλιμάκια της Εισαγγελίας βαρύνονται με την κηλίδα που απλώνεται σε ολόκληρο το δικαστικό σώμα.
Η κατάσταση αυτή, καθ’ όλα απαράδεκτη για το δημοκρατικό μας πολίτευμα, εκθέτει ανεπανόρθωτα τη χώρα μας όχι μόνο απέναντι στους πολίτες αλλά και διεθνώς. Τη θέτει εκτός δυτικού κανόνα και του συστήματος αξιών επί των οποίων δομήθηκαν οι φιλελεύθερες δημοκρατίες.
Ο προβληματισμός είναι έκδηλος μεταξύ εκείνων που δεν κλείνουν τα μάτια απέναντι στο πρόβλημα, η ασφάλεια δικαίου παραμένει ζητούμενο, η ανάγκη για βαθιά μεταρρυθμιστική τομή που θα θωρακίσει την ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης απέναντι στις βουλές της εκτελεστικής εξουσίας τονίζεται απ’ όλες τις πλευρές.
Είναι καιρός πια για μια πραγματική μεταρρύθμιση που θα αποκαταστήσει την εμπιστοσύνη των πολιτών απέναντι στην Δικαιοσύνη. Η χώρα επιβάλλεται επιτέλους να βάλει ένα τέλος σε αυτή την αμαρτωλή συνθήκη που καταρρακώνει τη Θέμιδα
Αφήστε μια απάντηση