Του Γ. Γ.
“Ο άνθρωπος όταν νιώθει πόνο είναι ζωντανός…. Αλλά όταν νιώθει τον πόνο του άλλου τότε ναι είναι Άνθρωπος”
Νίκος Καζαντζάκης
Προσωπικά έχω εκφράσει την άποψη μου για το ποια πρέπει να είναι η στάση των κομμουνιστών απέναντι στην αντιεξουσιαστική οργάνωση του Ρουβίκωνα. Είναι αγωνιστές που τους θεωρώ μέρος του επαναστατικού κινήματος, ενώ την ίδια άποψη έχω και για τα άτομα που συμμετέχουν σε ομάδες ένοπλης μειοψηφικής βίας.
Φυσικά πάντα υπήρχαν πολλές απόψεις για το θέμα αυτό, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Προβληματικό είναι όμως, ότι όταν άτομα που πρόσκεινται στον εξωκοινοβουλευτικό χώρο και βρίσκονται θύματα ολοφάνερης μπατσάδικης σκευωρίας, να δείχνεται αδιαφορία από αυτοαποκαλούμενα αριστερά κόμματα.
Και το λέω αυτό γιατί για μήνες τώρα σαπίζει στα κάτεργα ένας νεολαίος, ο Νίκος Ρωμανός. Ενα άτομο που το “κατηγορητήριο” που του φορτώνουν, ούτε σε έκτακτο στρατοδικείο δεν μπορεί να σταθεί -και φυσικά όταν θα έρθει στην ακροαματική διαδικασία θα καταρριφθεί παταγωδώς- . Ομως σ’ αυτή την φρικτή πραγματικότητα. κάποια κόμματα αδιαφορούν εντελώς. Ούτε όμως και οι συλλογικότητες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς κάνουν ότι πρέπει.
Τέσπα. Αλλο ξεκίνησα να γράψω με αφορμή τα σχόλια που διάβασα στο f/b για την πρόσφατη ενέργεια του Ρουβίκωνα. Θα σταθώ σε μια άλλη πλευρά του ίδιου θέματος.
Πιθανόν να σας έρχονται στην μνήμη οι διαστάσεις που δόθηκαν όταν μέλη του Ρουβίκωνα έκαναν μια εικαστική παρέμβαση στον τοίχο της πολυκατοικίας που μένει ο Πορτοσάλτε, ή όταν μέλη της συλλογικότητας βρέθηκαν έξω από το σπίτι της τότε προέδρου της Δημοκρατίας Κατερίνας Σακελλαροπούλου πετώντας κάποια τρικάκια, ή ακόμα και με τα μακαρόνια που πέταξαν τα παιδιά του Ρουβίκωνα στο πεζοδρόμιο, έξω από το σπίτι του κ. Γεωργιάδη.
Οι αντιδράσεις που υπήρξαν σαν έρχονται στην μνήμη; Μέχρι ότι κινδύνεψε η δημοκρατία μας ισχυρίστηκαν κάποιοι για ένα σύνθημα με μαρκαδόρο έξω από το σπίτι του Πορτοτέτοιου, μέχρι και ο ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε ανακοίνωση καταδίκης για τα μακαρόνια που πέταξαν, έξω από το σπίτι του υπουργού υγείας. Τα θεώρησαν τρομοκρατικές πράξεις. Το ρίξιμο τρυκακίων και μακαρονιών δηλαδή.
Δώστε τώρα βάση.
Θυμάστε το μπουκάρισμα που έκαναν, μέλη του Ρουβίκωνα, στα γραφεία του τραμπούκου δικαστικού επιμελητή Παύλου Καλκιτανίδη, ο οποίος σαν εκτελεστικό όργανο της εξουσίας πήγε να πετάξει έξω από το σπίτι της την Ιωάννα Κολοβού; Τα έκαναν όλο λαμπόγιαλο.
Ε, λοιπόν, ενώ σε κάποιες ενέργειες με τρικάκια και μακαρόνια του Ρουβίκωνα, είχαμε ένα κάρο καταδίκες, γι’ αυτή δεν μίλησε κανένας. Τσιμουδιά η Νέα Δημοκρατία και ο ΣΥΡΙΖΑ καθώς και τα στελέχη τους. Ούτε λέξη. Ούτε και οι πρόθυμοι δημοσιογράφοι. Είχαν εξαφανιστεί όλοι τους.
Εψαξαν να βρω αντιδράσεις κομμάτων και πολιτικών για την χθεσινή “βάρβαρη” παρέμβαση μελών του “Ρουβίκωνα”, στον στυγνό εργοδότη Ηρακλή Μπάμζα, αφεντικό της Hellas Line, που απέλυσε έγκυο εργαζόμενη. Επισκέφτηκα την ιστοσελίδα της Ν.Δ. Καμιά αντίδραση. Ακριβώς το ίδιο και στις ιστοσελίδες ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Απουσιάζει κι εκεί η παραμικρή αναφορά. Γιατί άραγε;
Πλεονάζει να παραθέσουμε την ταχύτητα ανακλαστικών που είχαν τα ίδια κόμματα για να καταδικάσουν στην “επίθεση” με μαρκαδόρο στο σπίτι του Πορτοσάλτε και τα τρικάκια έξω από το σπίτι της πρώην ΠτΔ.
Δεν έχει πλάκα, στην τελική, να καταδικάζουν τα αστικά κόμματα κάποιες ενέργειες του Ρουβίκωνα με χαρτάκια και μαρκαδόρους σαν τρομοκρατικές, ανεπίτρεπτες, παράνομες και αδιανόητες, και κάποιες άλλες, πραγματικά καταδρομικές επιχειρήσεις, σαν την χθεσινή η αυτή που αναφέραμε στο γραφείο του τραμπούκου δικαστικού επιμελητή, να μην βγάζουν τσιμουδιά;
Απλό είναι πάντως είναι. Πολιτικάντηδες και υποκριτές είναι όσοι αποτελούν το αστικό πολιτικό προσωπικό. Σκέπτονται το πολιτικό κόστος.
Πώς να υπερασπιστούν ένα τραμπούκο που ξεσπιτώνει μια γυναίκα που είχε πέσει στα νύχια των τοκόγλυφων τραπεζιτών; Πώς να δείξουν την συμπαράστασή τους σε ένα στυγνό εργοδότη που απολύει έγκυες εργαζόμενες; Αυτά έχουν πολιτικό κόστος. Οπως και η υποκρισία τους που δεν έχει όρια.
Αφήστε μια απάντηση