Του Γ. Γ.
«Θα αδικούσαμε τον κ. Ζέρβα αν του καταλογίζαμε ασυνέπεια. Είναι ο συνεπέστερος από τους στρατιωτικούς και, ας πούμε, πολιτικούς μας. Αρχή του είναι να μην έχει καμμιά αρχή.
Ήταν κάποτε ο σωματοφύλακας του Πάγκαλου. Τον πούλησε. Πήγε να γίνει του Κονδύλη. Τον πούλησε.
Οι χαρτοπαιχτικές επιχειρήσεις τράβηξαν για καιρό τη δραστηριότητά του. Ώσπου, από δρόμους ύποπτους και σκοτεινούς, ο απόστρατος αντισυνταγματάρχης έγινε «στρατηγός» και βγήκε αντάρτης.
Με δύο λίρες το κεφάλι το μήνα – όπως δήλωσε ο ίδιος – έφτιαξε στρατό μισθοφόρων, πρωτότυπο στα σύγχρονα αντάρτικα χρονικά της Ευρώπης.
Ένα στρατό μισθοφόρων, που ορκιζόταν στο πρόγραμμα της σοσιαλιστικής δημοκρατίας, αριστερότερης από τον κομμουνισμό, όπου οι περισσότεροι αξιωματικοί ήταν μοναρχικοί και φασίστες!»
(Κ. ΚΑΡΑΓΙΩΡΓΗΣ, Ριζοσπάστης 28.11.1944)
Θα σας συστήναμε ανεπιφύλακτα να διαβάζεται το βιβλίο “ΝΑΠΟΛΕΩΝ ΖΕΡΒΑΣ «Ο ΜΙΣΘΟΦΟΡΟΣ»
ΑΠΟ ΤΑ ΑΠΟΡΡΗΤΑ ΑΡΧΕΙΑ ΤΟΥ ΕΔΕΣ”. Είναι σε επιμέλεια του Λευτέρη Αποστόλου και ο πρόλογος του ανήκει στον Κώστα Καραγιώργη.
Εκεί ανάμεσα στα άλλα ντοκουμέντα θα συναντήσετε και μια επιστολή του Θ. Σαράντη του στελέχους του ΕΔΕΣ το οποίο διετέλεσε σύνδεσμος στις μυστικές συνομιλίες μεταξύ του Ναπολέοντα Ζέρβα και των γερμανικών δυνάμεων, προς το Γενικό Στρατηγείο του ΕΔΕΣ, 28.9.1943 στην οποία αναφέρει: «. . . Δεν παραλείπω ακόμη ν’ αναφέρω ότι αποτελεσματική θα είναι προς τούτο και η οργάνωσις δολοφονιών ωρισμένων παραγόντων του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. . .». Αλλωστε ότι ο Ζέρβας ήταν πιστό συνεργάτης των Γερμανών στην κατοχή το αποδεικνύουν πληθώρα ντοκουμέντων.
Εκανα αυτή την εισαγωγή γιατί έπεσα πάνω σε ένα άρθρο του φασίστα Σάκη Μουμτζή που επιδιώκει πάλι να παρουσιάσει ιστορικά γεγονότα πάνω στα καλούπια της αντιδραστικής μυθολογίας. Αναφέρεται στο γεγονός μια ομάδα Ελασιτών επιτέθηκε στο σπίτι του Γεωργίου Μπακατσέλου ο οποίος ήταν ο πολιτικός εκπρόσωπος του ΕΔΕΣ και είχε ταμπουρωθεί στο καταφύγιο του μαζί με μια ομάδα ομοϊδεατών του. Αυτό όμως δεν έχει τόση σημασία. Το πώς ξεπλένει έναν δωσίλογο και συνεργάτη των Γερμανών ο Μουμτζής, έχει σημασία. Μας γράφει ο Μουμτζής:
“Τη Θεσσαλονίκη, το τέλος του καλοκαιριού του ’44, τη βρήκε σε κατάσταση αβεβαιότητας με τις αρχές -δημοτικές, πανεπιστημιακές, εκκλησιαστικές- να κάνουν έκκληση για να αποφευχθεί ένα αιματοκύλισμα.
Ο Αθανάσιος Χρυσοχόου έδινε τις μάχες του για να εκδιώξει τις δοσιλογικές ένοπλες ομάδες από την πόλη, ενώ η τοπική ηγεσία του ΚΚΕ προσπαθούσε να ισορροπήσει μεταξύ της επίσημης γραμμής για Εθνική Ενότητα και της απαίτησης της βάσης του κόμματος και των μεσαίων στελεχών για άμεση κατάληψη της εξουσίας“.
Εδώ τα ψέματα του σε κάνουν να αγανακτείς! Να είναι επικεφαλής των ένοπλων δοσίλογων στην Θεσσαλονίκη ο Χρυσοχόου και ο Μουμτζής να μας γράφει ότι “έδινε τις μάχες του για να εκδιώξει τις δοσιλογικές ένοπλες ομάδες από την πόλη“. Απίστευτος Γκεμπελισμός!!!
Ας κάνουμε, λοιπόν μια τηλεγραφική αναφορά για την πορεία του “Στρατηγού Αθανασίου Χρυσοχόου”. Υπήρξε ένας καραβανάς, επιτελάρχης του στρατηγού Τσολάκογλου κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο, και με το βαθμό του συνταγματάρχη τότε διαδραμάτισε κομβικό ρόλο στη συνθηκολόγηση του 1941.
Μετά την υποδούλωση της χώρας μας από τις δυνάμεις του άξονα, ο κατοχικός πρωθυπουργός που διορίζουν οι Γερμανοί, Τσολάκογλου, του δίνει το πόστο του γενικού επιθεωρητή Νομαρχιών της Μακεδονίας.
Ο Χρυσοχόου απαιτεί εκεί όχι μόνον «απολύτως νομοταγή στάσιν» απέναντι στα γερμανοϊταλικά στρατεύματα κατοχής, αλλά και «πλήρη ικανοποίησιν των πολεμικών αναγκών» τους, με πλειοδοσία δουλοπρέπειας έναντι των Βουλγάρων συμμάχων τους.
Και εδώ θεωρούμε σκόπιμο να θυμίσουμε μια περασμένη ανάρτηση που αφορά τα “κατορθώματα” αυτού του καθάρματος:
«Πρέπει να ληφθή υπ’ όψιν ότι ασχέτως της επιβαλλομένης υπό των πολεμικών συνθηκών, ο Γερμανικός λαός είναι ο πλέον εγκύψας εις τας κλασικάς μελέτας, είναι ο καλλίτερον κατατοπισμένος παντός άλλου επί της αξίας του Ελληνικού ονόματος. Οι μεγαλύτεροι αρχαιολόγοι, οι διασημότεροι Ελληνισταί είναι Γερμανοί. Συνεπώς δεν είναι δυνατόν να μας αδικήσωσι».
Σ/χης, Αθανάσιος Χρυσοχόου, Γενικός Επιθεωρητής Νομαρχιών, Φρούραρχος Θεσσαλονίκης και Γενικός Διοικητής Μακεδονίας (Οδηγίες προς τους Νομάρχες και Επάρχους -αρ. Ε.Π. 666)19/3/1942)
Πιστεύοντας ότι η ιστορική μνήμη πρέπει να παραμένει ζωντανή, χωρίς να ξεχνάμε τα εγκλήματα των ιδεολογικών προγόνων των σημερινών περιθωριακών ναζιστικών συμμοριών, παραθέτουμε άλλο ένα στυγερό έγκλημα που διέπραξαν οι συνεργάτες των κατακτητών στην χώρα μας.
Εγινε σαν σήμερα 15/4/1943 στο χωριό Ίμερα Κοζάνης από την συμμορία του περιβόητου Αθανάσιου Χρυσοχόου -τον δολοφόνο αυτόν το ελληνικό αστικό κράτος τον τίμησε δίνοντας το όνομα του σε δρόμος της Θεσσαλονίκης– και θύματα είχε τα στελέχη του Μακεδονικού Γραφείου του ΚΚΕ Σίμο Κερασίδη (Χρυσαφόπουλο), -μια μεγάλη μορφή του κομμουνιστικού και αντιστασιακού κινήματος- και τους συντρόφους του Ζήση Ζησιάδη (Τερπόφσκι), τον Γιώργη Μέτζα (μέλος της Επιτροπής ΕΑΜ Μακεδονίας), τον Νίκο Νίτσου και τους αντάρτες Νίκο Κουτσαντώνη, Βασίλη Τερζόπουλο, Παναγιώτη Τριανταφύλλου και Μιχάλη Μπελούκα.
Από το βιβλίο του Σπύρου Κουζινόπουλου «Σελίδες Κατοχής», αντιγράφουμε:
«Ο Κερασίδης μαζί με τους συντρόφους του, περνώντας από την Κοζάνη, διανυκτέρευσαν εκεί μια βραδιά και την επόμενη ξεκίνησαν να περάσουν από τα χωριά Οινόη και Ημέρα (σ.σ.: εννοεί τα Ιμερα) –που ήσαν ΠΑΟκρατούμενα (σ.σ. η Πανελλήνιος Απελευθερωτική Οργάνωσις ήταν φιλοναζιστική “αντιστασιακή οργάνωση”)… Στο χωριό όμως Ημέρα, στην όχθη του ποταμού, είχαν στήσει ενέδρα και τους συλλάβανε. Τους οδήγησαν στη Ζαρκαδόπετρα, κοντά στο χωριό Σκάφι και αφού πρώτα τους βασάνισαν άγρια, σύμφωνα με μαρτυρίες ΠΑΟτζήδων, τους εκτέλεσαν στη συνέχεια με εντολή του Χρυσοχόου, καθοδηγητή της ΠΑΟ».
Αξίζει κάποιος να διαβάσει ποιος ήταν ο επικεφαλής των Γερμανοντυμένων ΠΑΟτζήδων και την αντιμετώπιση που είχε από το αστικό ελληνικό κράτος για τις υπηρεσίες που του προσέφερε, συνεργαζόμενος με τις δυνάμεις κατοχής και σκοτώνοντας αντιστασιακούς κομμουνιστές. Δείτε εδώ.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο Αθ. Χρυσοχόου κατονομάζεται στην πρώτη προκήρυξη της ΟΠΛΑ σαν μεγάλο τομάρι, συνεργάτης των Γερμανών.(Το είχε συλλάβει ο ΕΛΑΣ κατά τα Δεκεμβριανά, αλλά του “χαρίστηκε” και μετά σύντομη κράτηση του τον απελευθέρωσε).
Στην πορεία και αυτός ο εγκληματίας έχει την ίδια αντιμετώπιση από το αστικό κράτος όπως και τα υπόλοιπα τομάρια που υπηρέτησαν τους κατακτητές και εγκλημάτησαν σε βάρος του ελληνικού λαού. Το μεταβαρκιζιανό καθεστώς τον απαλλάσσει με βούλευμα από την κατηγορία του δωσιλογισμού και στη διάρκεια του εμφυλίου και τον ενσωματώνει στον πυρήνα του κράτους αναθέτοντας του τον ρόλο του επαγγελματία αντικομουνιστή. Πραγματοποιεί ραδιοφωνικές ομιλίες με τίτλο «Το ΚΚΕ εις την υπηρεσίαν των εχθρών της πατρίδος» και εκδίδει μπροσούρες και βιβλία αντικομμουνιστικού περιεχομένου και με την κατασυκοφάντηση των αγωνιστών της Αντίστασης.
Η τελευταία δημόσια παρουσία αυτού του “επιφανούς πατριώτη” ήταν η κατάθεση του στην δίκη του Γερμανού εγκληματία πολέμου Μαξ Μέρτεν, το 1956, όπου ο θεωρούμενος μάρτυρας κατηγορίας Χρυσοχόου μετατράπηκε σε μάρτυρα υπεράσπισης.
Η Απριλιανή χούντα των Συνταγματαρχών, έχοντας αναγνωρίσει ακόμη και τον ένοπλο δωσιλογισμό στο πλευρό της Βέρμαχτ σαν «εθνική αντίσταση», με νόμο του 1969, και χορηγώντας ακόμα και τιμητικές συντάξεις στους συνεργάτες των Γερμανών, αποφασίζει να απονέμει ακόμα μια “διάκριση” στο “άξιο τέκνο της εθνικόφρονος παρατάξεως”, Αθανασίου Χρυσοχόου δίνοντας το όνομά του σε δρόμο της Θεσσαλονίκης.
Αυτό το κάθαρμα ξεπλένει ο δεξιός δημοσιολόγος. Και εν κατακλείδι θα συμφωνήσουμε απόλυτα με τον τρόπο που αναφέρεται στον Σάκη Μουμτζή, η δημοσιογράφος Ολγα Στέφου, σε κείμενο της που έχει αναρτήσει στον λογαριασμό της στο f/b.
Ο Σάκης Μουμτζής είναι ένας ακραίος εκφραστής του alt right μπλόκ, απολύτως συνειδητά και μάλιστα με συγγραφική δραστηριότητα, μιλώντας για την… κόκκινη βία στον εμφύλιο, την αριστερή βία σήμερα.
Και είναι μορφωμένος. Και ξέρει πάρα πολύ καλά τι λέει. Διαβάζω ψυχιατρικοποιημένες εξηγήσεις για τη χολή του Μουμτζή, αλλά αν αυτό μας βοηθά να νιώθουμε καλύτερα, τότε μας βοηθά το λάθος πράγμα. Ο Μουμτζής δεν είναι “τρελός”, έχει ανόθευτο μίσος, έχει μίσος βιοπολιτικό, έχει το μίσος του φασισμού της εποχής μας. Καμία ψυχική νόσος δε σε μετατρέπει σε φασίστα. Γιατί ο Μουμτζής αυτό είναι, ένας εκφραστής του νεοφασισμού και του ιστορικού αναθεωρητισμού.
Αλλά “τρελός” δεν είναι. Δεν παραληρεί. Μισεί τη νεκρή πεντάχρονη πρόσφυγα, όπως μισεί όσους σοκάρονται, όπως μισεί εμάς. Δεν είναι ασθενής ούτε αυτός, ούτε οι όμοιοι. Καμία ασθένεια δε σε μετατρέπει σε απάνθρωπο τέρας. Να το έχουμε αυτό στο μυαλό μας πάντοτε για να φοβόμαστε περισσότερο κάτι που υπάρχει, όχι κάτι που νομίζουμε ότι υπάρχει. Η ψυχική νόσος δεν είναι δαιμονισμός, να σου αλλάζει την προσωπικότητα. Ούτε δικαιολογεί τίποτε. Μας είναι αδιάφορο αν οι νεοφασίστες είναι και ασθενείς. Δεν τους καθορίζει αυτό.
Κι εξάλλου, ο νεοφασισμός δεν είναι το πεπερασμένο σύνορο της τρέλας, που έλεγε ο Καββαδίας. Ούτε ο ναζισμός ήταν, ούτε ο φασισμός. Είναι ιδεολογίες. Αν μας τρομάζει, τότε να μας τρομάζει για τους ακριβείς λόγους. Επειδή είναι όντως ιδεολογίες. Είναι αυτά που πιστεύουν, που αυτοί κάνουν και που εμείς πληρώνουμε. Ας τροχισουμε καλύτερα τις δικές μας, γιατί η δική τους περίπτωση δεν θα αλλάξει με Ζολοφτ και Λίθιο. Ούτε με.. εξορκισμό.
Είναι νεοφασίστες. Και, δυστυχώς, έχουμε έναν πόλεμο τον οποίο κερδίζουν.
Αφήστε μια απάντηση