Οι πεινασμένοι δεν σκοτώνονται από την πείνα. Σκοτώνονται από εκείνους που την επιβάλλουν.
Η Λωρίδα της Γάζας έχει μετατραπεί σε σύγχρονο Νταχάου, κι εμείς είμαστε θεατές. Μέσα σε 24 ώρες, 91 Παλαιστίνιοι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από ισραηλινά πυρά την ώρα που περίμεναν στην ουρά για ένα πιάτο φαΐ. Άλλοι 154 άφησαν την τελευταία τους πνοή από την πείνα.
Αυτά τα στοιχεία δεν προέρχονται από «ριζοσπαστικά μπλογκ». Είναι αναφορές από τον ΟΗΕ, τον Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα και την Human Rights Watch. Και όμως – κανένα από τα “δημοκρατικά” κοινοβούλια του δυτικού κόσμου δεν συγκλονίστηκε. Καμία κυβέρνηση δεν πάγωσε την πώληση όπλων προς το Ισραήλ.
Όταν τα παιδιά πεθαίνουν από ασιτία και οι γονείς τους δέχονται σφαίρες επειδή τόλμησαν να προσεγγίσουν ένα σακί με ρύζι, δεν πρόκειται για “παράπλευρες απώλειες”. Πρόκειται για εγκλήματα μεθοδικά, οργανωμένα, σχεδιασμένα.
Πάνω από 1.000 άνθρωποι έχουν δολοφονηθεί από τον Μάη προσπαθώντας να φτάσουν σε αποθήκες βοήθειας. Οι Γιατροί Χωρίς Σύνορα μιλούν ανοιχτά: “Τα σημεία βοήθειας λειτουργούν ως μηχανισμοί σφαγής, όχι σωτηρίας”. Οι ισραηλινές δυνάμεις ελέγχουν τα πάντα – ποιος ζει, ποιος τρώει, ποιος πεθαίνει.
Ας το πούμε ξεκάθαρα: το καθεστώς του Ισραήλ δεν “παραφέρεται”. Εφαρμόζει πρόγραμμα εξόντωσης. Και η Δύση το στηρίζει. Με όπλα, με λεφτά, με διπλωματική κάλυψη και, πάνω απ’ όλα, με τη σιωπή της.
Σε έναν κόσμο που επιτρέπει σε ένα παιδί να πεθάνει από δίψα γιατί γεννήθηκε σε «λάθος μέρος», η οργή είναι ηθικό καθήκον.
Όσοι προσπαθούν να μας πείσουν πως “όλα είναι πολύπλοκα”, να θυμηθούν αυτό: δεν υπάρχει καμία πολυπλοκότητα στο να βλέπεις έναν πατέρα να κρατά το άψυχο σώμα της κόρης του, γιατί το «δημοκρατικό» Ισραήλ του απαγόρευσε πρόσβαση σε πόσιμο νερό.
Αφήστε μια απάντηση