Η φρίκη στην Κρήτη με τον 56χρονο που ξυλοκόπησε και μαχαίρωσε δέκα φορές τη σύντροφό του, η οποία νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στα Χανιά, δεν είναι «μεμονωμένο περιστατικό». Είναι άλλο ένα κομμάτι στο παζλ της πατριαρχικής βίας που θερίζει ζωές στη χώρα μας.
Τα επίσημα στοιχεία είναι συγκλονιστικά: μόνο το 2024 η ΕΛ.ΑΣ. διαχειρίστηκε 25.438 υποθέσεις ενδοοικογενειακής βίας. Κάθε μέρα, σύμφωνα με τον ίδιο τον Χρυσοχοΐδη, ενεργοποιούνται 20 panic button. Και όλα αυτά είναι απλώς η κορυφή του παγόβουνου.
Γιατί πίσω από τα νούμερα κρύβονται ιστορίες γυναικών που ξυλοκοπούνται, κακοποιούνται, βιάζονται, δολοφονούνται. Ιστορίες που συχνά δεν καταγράφονται ποτέ, είτε γιατί οι ίδιες δεν τολμούν να μιλήσουν, είτε γιατί οι αρχές δεν τις παίρνουν στα σοβαρά.
Όταν δεν τολμούν ούτε οι αστυνομικοί
Το πιο ανατριχιαστικό; Όπως αποκάλυψε το «Βήμα», 30-40 γυναίκες αστυνομικοί κακοποιούνται από τους συζύγους τους και δεν τολμούν να το καταγγείλουν. Αν γυναίκες με στολή, μέσα στον ίδιο τον μηχανισμό «προστασίας», φοβούνται να μιλήσουν, αντιλαμβάνεται κανείς τι συμβαίνει στις χιλιάδες οικονομικά εξαρτημένες γυναίκες που ζουν τον εφιάλτη σιωπηλά.
(Θυμόμαστε την φρικιαστική αποκάλυψη αφορά μπάτσο της Βουλής που εξανάγκαζε με βία τη σύζυγό του – επίσης αστυνομικό – να ασελγεί στα παιδιά τους. Ένας εφιάλτης που ούτε ταινία τρόμου δεν θα τολμούσε να περιγράψει).
Δικαιοσύνη δύο ταχυτήτων
Η υποκρισία απογειώνεται όταν δούμε πώς αντιδρά η ελληνική «δικαιοσύνη».
➤ Μια 22χρονη που σκότωσε τον άντρα που αποπειράθηκε να τη βιάσει, καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης.
➤ Την ίδια στιγμή, ένας άντρας που επιχείρησε να κάψει ζωντανή τη σύντροφό του στη Σπάρτη αφέθηκε ελεύθερος μέχρι τη δίκη.
Αυτή είναι η Θέμιδα στην Ελλάδα: σκληρή με τις γυναίκες που τολμούν να αντισταθούν, επιεικής με τους θύτες που καταστρέφουν ζωές.
Γυναικοκτονίες που δεν ονομάζονται ποτέ έτσι
Οι δεκάδες γυναικοκτονίες κάθε χρόνο περνούν στα στατιστικά σαν «ανθρωποκτονίες». Η σχέση θύματος–δράστη δεν καταγράφεται, ούτε η ιστορία ψυχολογικής και σωματικής βίας που προηγήθηκε. Η ίδια η λέξη «γυναικοκτονία» τρομάζει το κράτος και το σύστημα δικαιοσύνης. Γιατί αν την αναγνωρίσουν, θα πρέπει να παραδεχτούν ότι υπάρχει δομικό πρόβλημα: η πατριαρχία σκοτώνει.
Η κοινωνία στο εδώλιο
Δεν φτάνει μόνο να σοκαριζόμαστε κάθε φορά που ένα νέο περιστατικό βγαίνει στη δημοσιότητα. Ούτε να μετράμε πτώματα και αριθμούς. Το πρόβλημα είναι βαθύτερο: μια κοινωνία που ανέχεται τη βία ως «οικογενειακή υπόθεση», ένας μηχανισμός καταστολής που αδιαφορεί, μια δικαιοσύνη που τιμωρεί τις γυναίκες που παλεύουν για τη ζωή τους.
Επίλογος
Η γυναίκα στα Χανιά παλεύει να κρατηθεί στη ζωή. Δίπλα της, όμως, παλεύει και μια ολόκληρη κοινωνία που πνίγεται στη σιωπή, στον φόβο και στην υποκρισία.
Και όσο δεν αναγνωρίζουμε τις γυναικοκτονίες με το όνομά τους, όσο οι θύτες κυκλοφορούν ελεύθεροι και τα θύματα γίνονται κατηγορούμενες, τόσο θα θάβουμε κάθε μέρα την ίδια μας την ανθρωπιά.
Αφήστε μια απάντηση