Στη Σουηδία η υπουργός Πολιτισμού μοιάζει να βγήκε κατευθείαν από φεστιβάλ reggae. Με τα μαλλιά σε mode Bob Marley approved και το ύφος «δεν έχω λιμουζίνα, αλλά έχω ιδέες», μπαίνει στο υπουργείο με ποδήλατο που γράφει «save the planet» και τσάντα πάνινη με βιβλία, όχι προσκλήσεις VIP. Όταν μιλάει για τον πολιτισμό, καταλαβαίνεις πως το εννοεί: θέλει συναυλίες σε πάρκα, θέατρα σε σχολεία και τέχνη που δεν χρειάζεται dress code.
Στην Ελλάδα, η εικόνα είναι αλλιώς. Η υπουργός Πολιτισμού δεν χρειάζεται dreadlocks – τα μαλλιά της είναι χτενισμένα για battle με τον χρόνο. Εμφανίζεται με συνοδεία πινακίδων, σημαιών και τον μόνιμο καλεσμένο: τον φωτογράφο του υπουργείου. Για εκείνη, πολιτισμός σημαίνει «κόβω κορδέλα σε μισογκρεμισμένο μνημείο», «μοιράζω συγχαρητήρια στον εαυτό μου» και «φωτογραφίζομαι δίπλα σε ό,τι θυμίζει κολώνα». Αν υπάρχει και μπουφές μετά, ακόμη καλύτερα: η τέχνη θέλει θυσίες, αλλά και μεζεδάκια.
Η Σουηδή κάνει διάλογο με καλλιτέχνες για τη δημιουργικότητα. Η Ελληνίδα κάνει διάλογο με περιφερειάρχες για το αν φαίνεται καλά το λογότυπο στο background.
Η πρώτη φέρνει κουλτούρα. Η δεύτερη φέρνει κουρτίνες για την τελετή.
Στη Σουηδία ο πολιτισμός καπνίζει… τσιγαράκι δημιουργικότητας.
Στην Ελλάδα καπνίζει λιβάνι στα εγκαίνια.
Δυο υπουργοί. Ένα υπουργείο. Δυο σύμπαντα
Αφήστε μια απάντηση