Μετά τις αντιδράσεις και το φόβο μαζικών αποδοκιμασιών, η Γλυκερία ανακοίνωσε ότι δεν θα εμφανιστεί στο Sani Festival. Στην ανακοίνωση που υπογράφει η «ομάδα της» διαβάζουμε δικαιολογίες για «πιέσεις» και «κινδύνους επεισοδίων». Καμία λέξη για την ουσία: τη συμμετοχή της σε εκδηλώσεις του Ισραήλ, την ώρα που αυτό σφαγιάζει έναν λαό.
Και πάμε πάλι:
Η τέχνη ΔΕΝ είναι απολιτική. Όταν παριστάνεις τον «ουδέτερο» γίνεσαι πλυντήριο της εξουσίας. Όπως έλεγε ο Μπρεχτ:
«Όταν η τέχνη είναι απολιτική, σημαίνει ότι έχει συμμαχήσει με την άρχουσα τάξη.»
Δεν έχει σημασία πόσο «μεγάλος καλλιτέχνης» είσαι. Σημασία έχει ποιον υπηρετείς με τη φωνή σου, με το ταλέντο σου, με την παρουσία σου. Ο Οπενχάιμερ ήταν καταξιωμένος επιστήμονας – έφτιαξε την ατομική βόμβα. Ο Μένγκελε γιατρός – στα στρατόπεδα θανάτου. Και αρκετοί καλλιτέχνες έντυσαν τον φασισμό με μουσικές και τραγούδια.
Η Γλυκερία διάλεξε στρατόπεδο. Και δεν είναι αυτό των καταπιεσμένων.
Όσο κι αν ντύνεται με λόγια για «αγάπη», «ενότητα» και «τέχνη», η πραγματικότητα είναι αμείλικτη: τραγούδησε για τους σφαγείς, όχι για τα θύματα.
Στην Αθήνα κάποιος το έγραψε ξεκάθαρα σε τοίχο:
«Το Πάθος για περιουσία σε κάνει Γλυκερία.»
Η καταξίωση δεν είναι ασυλία. Δεν χαρίζεται το άλλοθι του «καλλιτέχνη» σε κανέναν που βάζει την τέχνη του στην υπηρεσία δολοφόνων.
Το ερώτημα παραμένει και δεν σβήνει με ανακοινώσεις: Είσαι με τους λαούς ή με τους δήμιους;
Αφήστε μια απάντηση